Δεν μου απάντησε ποτέ. Ίσως να έφταιγαν κι οι συγκυρίες, μα έπεσε και αυτός θύμα βλέπεις της ρουτίνας που πολεμά τα όνειρα. Χρόνια πίσω θυμάμαι που κάναμε κοπάνες και λέγαμε για το πόσο στερεύει η φαντασία του ανθρώπου. Ήμασταν έφηβοι, απογοητευμένοι από αυτό που αντικρίσαμε μόλις ανοίξαμε τα μάτια μας. Πόσο να ‘μασταν; 14; Ίσως και 15. Εκείνος δεν ήθελε να μοιάζει στους άλλους. Γι΄ αυτό πήγε και έκανε στα μαλλιά του μια πράσινη μοϊκάνα. Εγώ ξύρισα το μισό μου κεφάλι. Μάλωσα άσχημα με τη μάνα μου, δεν της άρεσε. Ούτε εγώ ήθελα να μοιάζω στους άλλους. Η επανάσταση γι’ αυτόν τελείωσε όμως, κι ας είχαμε υποσχεθεί καθώς τσουγκρίζαμε τις μπύρες μας το καλοκαίρι εκείνο του ΄09 που μόλις είχαμε τελειώσει το γυμνάσιο πως για μας αυτή θα είναι η ζωή μας, κόντρα σε όσα προσπαθούν να μας πασάρουν, σε αυτά που ο κόσμος υπόκειται. Πλέον γνωρίζω καλά πως άλλα είναι τα πράγματα που σε ξεχωρίζουν από τους άλλους και όχι ένα έξαλλο κούρεμα. Ωστόσο, τα γουστάραμε. Ήμασταν αυθόρμητοί, νιώθαμε ζωντανοί . Δεν μας ένοιαζαν πολλά πράγματα τότε.
Μετά το λύκειο διατηρήσαμε επαφές μέσω μηνυμάτων. Τουλάχιστον, βλέπαμε από τις δημοσιεύσεις τι συμβαίνει στη ζωή του άλλου. Ειρωνεία. Εμείς ήμασταν αυτοί που δεν πήγαιναν οποιοδήποτε μέσο αλλοίωσης της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης, ήμασταν της αληθινής επικοινωνίας , αυτής που ανταλλάσσεις ενέργεια, που νιώθεις τον άλλον. Ειρωνεία.
Πριν από κάτι χρόνια τον συνάντησα ξανά. Είχα συνηθίσει να τον βλέπω με μια χιλιοφορεμένη βερμούδα και ένα κοντομάνικο των Nirvana. Εκείνη την φορά φορούσε κουστούμι, κρατούσε μια ολόλευκη ανθοδέσμη και περίμενε στα σκαλιά της εκκλησίας τη γυναίκα του. Η τελευταία φορά που τον είδα όμως ήταν όταν τυχαία συναντηθήκαμε και πήγαμε για έναν καφέ να πούμε τα νέα μας. Τυχαία μου αποκάλυψε και αυτός ότι έχει έναν δυστυχή γάμο και πως βιάστηκε. Πως δουλεύει στην επιχείρηση του πατέρα του και πως δεν πήγε ποτέ για snowboard στο Έβερεστ. Δεν ταξίδεψε τον κόσμο μ’ ένα τρένο και σταμάτησε να κοιτάζει τα αστέρια μέχρι να του πονέσει ο αυχένας. Τότε ήταν που του έκανα την ερώτηση: «Πόσο δύσκολο είναι τελικά;». Δεν απάντησε. Χαμογέλασα και έφυγα.
Δεν τρέχει κάτι. Απλά απορροφήθηκε κι αυτός. Κι ίσως, όλα τα άλλα να είναι απλά όνειρα εφηβικά, με μια δόση παράδοξου μέσα. Ίσως πάλι να είναι πιο δύσκολο να δραπετεύσεις τελικά.