Έπεσα ανέμελα χάμω. Δεν ήξερα ότι αρκετές νιφάδες χιονιού μπορούν να με σχηματίσουν. Ίσα ίσα που πρόλαβα να χαιρετήσω και τις υπόλοιπες νιφάδες και τσουπ από ‘κει που δεν το περίμενα ένα χέρι με συμπίεσε στις παλάμες του και ξεκίνησε να με δημιουργεί. Έβλεπα και τις άλλες νιφάδες και απορούσα με την αναισθησία τους. Σκεφτόμουν “καλά βρε δεν βλέπετε ότι θέλει το κακό μας;”. Πού να ‘ξερα κι εγώ ο κακόμοιρος ότι σε λίγο θα είχα πάρει ήδη μορφή!
Ρώτησα και τις υπόλοιπες νιφάδες και μου είπαν να μην αγχώνομαι κι ότι θα μου αρέσει το αποτέλεσμα. Πράγματι! Παρόλο που ήμουν στρουμπουλός οι λεπτομέρειες που μου πρόσθεσαν έκαναν τη διαφορά! Καρότο για μύτη, κουμπιά μωβ, ξυλάκια για χεράκια, κασκόλ του Παναθηναϊκού… χμ φαίνεται ήταν οπαδός του ποδοσφαίρου ο δημιουργός μου! Καπέλο χνουδωτό ροζ κι ένα περίεργο πράγμα. Μου πρόσθεσαν και μάσκα. Απόρησα κι έτσι ρώτησα μια νιφάδα. Μου είπε για έναν ιό που κυκλοφορεί. “Μα καλά είναι δυνατόν, χιονάνθρωπος με μάσκα;” μουρμούρισα. Μου άρεσε όμως κι ας μου έκρυβε το χαμόγελο.