Κατερίνα ΧαραλαμπίδουΉταν μια από εκείνες τις μέρες που ήθελα να εξαφανιστώ. Ένιωθα ότι δεν με χωράει ο τόπος. Αυτή η αίσθηση με κάνει να παίρνω το αυτοκίνητο και να οδηγώ σ’ ένα μέρος που δεν γνωρίζω Έτσι, λοιπόν, και έκανα. Ξεκίνησα να οδηγώ προς μια άγνωστη κατεύθυνση.
Το βράδυ έφτασα σ’ ένα μέρος που δεν είχα ξαναδεί. Πάρκαρα το αυτοκίνητό μου και ξεκίνησα να περπατάω. Περπατούσα και βρέθηκα σ’ ένα πάρκο, ήταν υπέροχο, γεμάτο δέντρα, χορτάρι και χωματόδρομους. Η ώρα είχε πάει κοντά τρεις το βράδυ. Έτσι, αποφάσισα να δω πώς είναι μέσα του την νύχτα.
Καθώς προχωρούσα προς στη λίμνη είδα μια κοπέλα να κάθεται με μια μπύρα στο χέρι, να παρατηρεί τα άστρα. Την πλησίασα και κάθισα δίπλα της. Εκείνη αυθόρμητα μου έδωσε μια μπύρα. Η σιωπή δεν κράτησε για πολύ. Ώσπου η πρώτη ερώτηση ήρθε από εκείνη.
-Το όνομα μου είναι Σελήνη. Υποθέτω ότι δεν είσαι από εδώ, διαφορετικά θα σε γνώριζα. Είμαι σίγουρη ότι σήμερα δεν αισθανόσουν καλά και πήρες το αμάξι και ξεκίνησες να οδηγείς προς μια άγνωστη κατεύθυνση. Έχω δίκιο;
Έτσι γύρισε και με κοίταξε στα μάτια και ήταν σαν να χάθηκε κοιτώντας τα.
-Ναι… βλέπεις σήμερα είναι μια από εκείνες τις μέρες που ήθελα να εξαφανιστώ. Ακόμα, εμένα με λένε Παύλο αλλά με φωνάζουν ονειροπόλο.
-Πουλάς όνειρα εεεεε;…
Είπε και ξεκίνησε να δακρύζει.
-Όχι ακριβώς, απλά κάνω άπειρα όνειρα. Φαντάζομαι ιστορίες. Πολλές ιστορίες. Με διάφορα θέματα.
-Μακάρι να μπορούσα να το κάνω κι εγώ αυτό! Θα ήταν υπέροχο!
Είπε συνεχίζοντας να δακρύζει.
-Γιατί το λες αυτό; Όλοι μπορούμε να κάνουμε όνειρα. Όνειρα για το μέλλον και για κάτι που θέλουμε να ζήσουμε.
-Κοίτα, δεν είμαι απ’ αυτούς τους ανθρώπους που βλέπουν το μέλλον. Ίσα, ίσα το αντίθετο… ζω τη στιγμή. Ακόμα τι μπορεί να σημαίνει αυτή η λέξη δεν έχω καταλάβει.
-Δεν είναι και δύσκολο να την καταλάβεις.
-Τι εννοείς;
-Στα όνειρα πάντα βλέπουμε κάτι που θέλουμε να κάνουμε, κάτι που ποθούμε. Ακόμα, όνειρο μπορούμε να αποκαλέσουμε κάτι που έχουμε σκεφτεί, μια απόφαση που φανταζόμαστε και θα ήταν ωραίο να πάρουμε. Μια εικόνα του μέλλοντος. Κάτι που θα μπορούσαμε μεθαύριο να έχουμε. Κάποια δουλειά που θέλουμε να κάνουμε στο άμεσο μέλλον.
-Όπως οι συμβολισμοί…
Είπε χωρίς να έχει σταματήσει να δακρύζει ούτε στιγμή. Κοιτώντας πάντα την λίμνη που είχαμε μπροστά μας.
-Τι θες να πεις;
-Όπως οι συμβολισμοί, για παράδειγμα η λέξη θάλασσα. Όταν κάποιος την ακούσει σκέφτεται μια παραθαλάσσια περιοχή με μπάνιο, διακοπές και ψαροταβέρνες. Όμως, η μεταφορική λέξη τι μπορεί να σημαίνει; Προσωπικά, όταν ακούω αυτή τη λέξη μού έρχονται στο μυαλό οι λέξεις ηρεμία, γαλήνη, προβλήματα και μοναξιά. Ο λόγος που τα έχω συνδυάσει έτσι είναι απλός. Αν σκεφτεί κανείς ότι είναι σε μια ερημική παραλία βράδυ αυτό που θα αισθανθεί είναι η ηρεμία. Συνήθως, για να κάνουμε κάτι τέτοιο, θέλουμε να ξεφύγουμε από μια κατάσταση η οποία λογικά θα είναι δυσάρεστη και κάπως έτσι θέλουμε να μείνουμε μόνοι μας.
-Έχεις δίκιο… ποιος όμως είναι ο λόγος που βρίσκεσαι εδώ;
-Ο ίδιος με σένα… απλά εγώ εδώ συχνάζω. Όταν αισθάνομαι έτσι, προτιμώ να είμαι σ’ ένα πιο γνωστό μέρος. Εδώ αισθάνομαι ήρεμη τη ¨θάλασσα¨ που στην προκειμένη περίπτωση είναι λίμνη.
-Λύσε μου μια απορία… Το Σελήνη από πού βγαίνει;
-Το Σελήνη εεεε… Λοιπόν ήταν το όνομα που ήθελε η μαμά μου. Έτσι σύμφωνα με τα λεγόμενα της η σελήνη δεν θα πέσει ποτέ από εκεί πάνω, πάντα θα είναι εκεί για να μας καθοδηγεί. Να μας κρατά συντροφιά κάποια βράδια σαν αυτά. Οπότε συμβολίζει τη διαφορετικότητα και την αφοσίωση ακόμα και την βοήθεια. Αφοσίωση, γιατί είναι πάντα εκεί πάνω και μας καθοδηγεί και βοήθεια, επειδή πάντα τέτοιες ώρες μιλάμε μόνοι προς αυτή και είναι σαν να μας συμβουλεύει και μας βοηθά.
Κάπως έτσι περάσαμε όλο το βράδυ. Μιλούσαμε για συμβολισμούς. Μέχρι που ξημέρωσε και αποχαιρετιστήκαμε. Βέβαια, είχα βρει το μέρος που θα πηγαίνω όταν δεν είμαι καλά. Ένα μέρος που να μοιάζει με όνειρο, μ’ ένα παραμύθι.
Πέρασε περίπου ένας μήνας από τη γνωριμία μας . Μέχρι που με έπεισε πάλι αυτό το αίσθημα, αυτή η θέληση να αποφύγω το πάντα. Τώρα όμως γνώριζα πού θα πάω. Εκεί έφτασα τη νύχτα. Έτσι, έφτασα στη λίμνη. Με το που φτάνω βλέπω εκείνο το κορίτσι, τη Σελήνη. Την πλησίασα, κάθισα δίπλα της, καθώς παρακολουθούσε αφοσιωμένη τα άστρα.
-Δεν περίμενα να έρθεις εδώ, Παύλο. Νόμιζα ότι κάθε φορά πας κι αλλού.
-Το ξέρω… αλλά εδώ θα έρχομαι πλέον, βρήκα το λιμάνι μου που λένε… Εσύ ,όμως, γιατί είσαι εδώ;
-Πολλά, πάρα πολλά, είπε κλαίγοντας.
-Θες να μου πεις… καμιά φορά και μόνο που θα τα πει κάποιος αισθάνεται καλύτερα…
είπα και την πήρα αγκαλιά.
-Mου λείπει ο παλιός μου εαυτός… το κορίτσι που ήμουν στα παιδικά μου χρόνια. Ένα ανέμελο κορίτσι… Ξέρεις, έχω περάσει πολλά… Μεγάλωσα σε μία κοινωνία που έπρεπε να παντρευτώ νωρίς. Έτσι μου έλεγαν. Τον βρήκα, τουλάχιστον έτσι πίστευα. Στην αρχή καλός, με αγαπούσε, με φιλούσε και νόμιζα ότι έτσι θα ήταν για μια ζωή. Ότι έτσι θα συνέχισε. Αλλά μετά αρχίσαν οι ζήλιες. Μου έλεγε ότι όλοι θέλουν το κακό μας, ότι θέλουν να μας χωρίσουν. Είχα σταματήσει να μιλάω στους γονείς μου. Με σταμάτησε από την δουλειά μου για να μην κουράζομαι όπως έλεγε. Είχα επιλέξει να εμπιστεύομαι μόνο αυτόν. Εκεί ήταν που είχα ένα μάτι και δύο στόματα. Τον παρακαλούσα να μην πίνει, γιατί όταν το έκανε μετά από λίγο πονούσα, δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Είχα καταλήξει να είμαι γυμνή στο κρεβάτι και να τον βλέπω να βγάζει το προσωπείο του και να μου επιτίθεται. Γύριζε σπίτι και παρακαλούσα να έχει ξεχάσει να βάλει τη βέρα του για να μην μου αφήσει σημάδι. Οι σκέψεις δεν ήταν για το αν θα πονέσω και αν χρειάζομαι ιατρική περίθαλψη, αλλά για το πως θα κρύψω αυτό το σημάδι, το τι θα πει ο κόσμος. Όταν τελείωνε το μόνο που έκανε ήταν να μου λέει ότι όταν πίνει δεν τον κάνω καλά, ότι εγώ φταίω που τον έκανα να νευριάσει και με αυτή τη δικαιολογία ποτέ δεν ζητούσε συγγνώμη. Έτσι, καταλαβαίνεις γιατί απέκτησα τον φόβο και το άρωμά μου πλέον είναι το αλκοόλ.
Εκείνη τη στιγμή σηκώθηκε και έβαλε μια κραυγή. Έπειτα, έπεσε στα γόνατα και ξεκίνησε να κλαίει με λυγμούς. Εγώ την πλησίασα και την αγκάλιασα.
-Μην ανησυχείς, τώρα είμαι εγώ εδώ μαζί σου. Δεν πρόκειται να σε πειράξει κάνεις πότε.
Την πήρα στα χέρια και την πήγα μέχρι το αυτοκίνητο. Την έβαλα να ξαπλώσει και την σκέπασα με μια κουβέρτα. Έμεινα μαζί της όλο το βράδυ μέχρι που με πήρε ο ύπνος.
Την επόμενη μέρα πήγε σπίτι της, μάζεψε τα πράγματά της και τα πήγαμε μαζί στο σπίτι μου για να ξεκινήσει μια νέα αρχή. Τελικά, αυτή η αρχή ήταν μαζί μου. Και έκανα την υπόσχεσή μου πραγματικότητα, δεν την άφησα ποτέ από δίπλα μου.
Σούζυ Λαμπριανίδου
