ΓΡΑΦΕΙΝ

Πώς να γίνω πίνακας;

Τι είναι  η ζωγραφική; Ή μάλλον τι είναι η ζωγραφική για σένα; Τι νιώθεις,  όταν στέκεσαι μπροστά σ’ έναν πίνακα ζωγραφικής; Δεν ξέρω για εσένα αλλά για κάποιους η ζωγραφική σημαίνει πολλά.

Για παράδειγμα μια κοπέλα η οποία είναι κοντά στην ηλικία μου, γύρω στα δεκαπέντε, την έχει ερωτευτεί. Χάνει τον εαυτό της, όταν πιάνει το πινέλο της. Είναι ικανή να ζωγραφίσει ολόκληρο  το σώμα της, αλλά η μητέρα της δεν την αφήνει.

Οπότε μια μέρα αποφάσισε να βάψει κρυφά από την μητέρα της όλο το αριστερό χέρι της. Επέλεξε ένα έντονο Μπορντό χρώμα, της θύμιζε το αίμα που κυλούσε στις φλέβες της. Οι τρίχες από το χέρι της κόλλησαν προς την κατεύθυνση που κουνούσε το πινέλο. Τις θύμιζαν τα κύματα της θάλασσας, που τα παρατηρούσε από το παράθυρό της. Μ’ ένα μαύρο χρώμα χρωμάτισε τις άκρες από τα δάχτυλά της. Δεν ήθελε να το βγάλει. Μα και γιατί να το βγάλει; Όλοι κατά βάθος επιθυμούμε να αγγίξουμε  την άβυσσο, έτσι δεν είναι; Παρόλα αυτά έβαψε μόνο τα τέσσερα απ’ τα πέντε δάχτυλά της με μαύρο. Ενώ,  το τελευταίο ή αλλιώς το μικρότερο, ήθελε να βάψει λαχανί, καθώς ήθελε να δείξει αυτή τη μικρή ελπίδα που μπορεί να είχε. Κατά βάθος δεν το πίστευε ούτε η ίδια ότι μπορούσε να τα καταφέρει, όμως ήθελε να το πιστέψει.

Είναι πολύ πιθανόν να αναρωτιέσαι: «Γιατί να βάφει το χέρι της;  Δεν γνωρίζει  πως αυτά είναι καρκινογόνες ουσίες;» ή  μάλλον «Τι να κρύβει αυτή η πράξη της;» Δεν την ένοιαζε και γιατί να την νοιάξει; Μήπως φοβάται τον θάνατο; Όχι, ήδη είχε  πάρει απόφαση ότι κάποτε θα πέθανε,  όπως όλοι μας. Ενώ, όσον αφορά την άλλη ερώτηση, θα μάθεις πολύ σύντομα.

Για να είμαστε ειλικρινείς το μόνο που την ένοιαζε ήταν να ζωγραφίζει, να βάλει την ζωή της στο σώμα της, καθώς γι’ αυτήν ήταν η ζωγραφική η ζωή της. Την βοηθούσε να ξεφύγει απ’ τα δικά της προβλήματα. Το μόνο που ήθελε να κάνει ήταν να αρπάξει όλο το Μπορντό χρώμα που δημιούργησε μόνη της, βάζοντας κόκκινο και λίγο μαύρο, και να το απλώσει αργά στις άκρες των κάτω ποδιών, στις γάμπες της, στον λαιμό, να γεμίσει το κενό που είχε στο στέρνο και στο κεφάλι της, ενώ αυτή θα κάθεται σε εμβρυακή στάση σαν να παίρνει πόζα για έναν πίνακα ζωγραφικής, για να δείξει στον κόσμο πώς ένιωθε μέσα της. Όπως τότε που είχε δει εκείνον τον πίνακα από έναν πλανόδιο έμπορο  στον δρόμο, όταν ήταν μικρή και ήθελε να ΓΙΝΕΙ αυτός ο πίνακας.

Όλες αυτές οι σκέψεις διακόπηκαν, όταν η μητέρα της όρμησε σαν σίφουνας μέσα στο δωμάτιό της, και άρχισε να την μαλώνει γι’ αυτά που έκανε. Τελικά την έπεισε να πάει στον νιπτήρα του μπάνιου και να ξεβγάλει όλα τα χρώματα απ’ τα χέρια της. Το νερό έρχονταν με την ίδια ορμητικότητα, όπως έφευγε από τα άκρα των δαχτύλων της, περιμένοντας να εμφανιστεί και πάλι το όμορφο απαλό δέρμα της. Αντιθέτως, όταν άνοιξε την παλάμη της είδε πως είχε γράψει το εξής: «αύριο 10:00 έχω ραντεβού στον γιατρό μου». Πώς να το ξεχάσει;  Αύριο ή θα επέστρεφε πίσω στο σπίτι της με την οικογένεια χαρούμενη ή δεν θα επέστρεφε καθόλου.

Τελικά, την επόμενη ημέρα ήταν ήδη έτοιμη από το πρωί για το τι  θα αντιμετωπίσει. Κοιτάχτηκε για τελευταία φορά γυμνή στον ολόσωμο καθρέφτη της. Ήταν λεπτοκαμωμένη, δεν έτρωγε, δεν είχε την όρεξη που είχε όταν ήταν μικρή, αντίκριζε το κενό που έβλεπε και άγγιζε στο στήθος της.  Δεν υπήρχε τίποτα, παρά μονάχα ένα κενό, όπως και στο κεφάλι της. Χάζευε το σώμα της, φανταζόταν όλα που ήθελε να κάνει στη ζωή της, ακόμα και έτσι, δεν την ένοιαζε η εμφάνιση της, δεν την ένοιαζε τι πίστευαν οι άλλοι γι’ αυτήν ή για την προσωπικότητά της. Καθώς κανείς δεν μπορούσε να την καταλάβει, δεν της ήταν εύκολο να εκφράσει τα συναισθήματά της με λόγια, παρά μόνο με εικόνες, με πίνακες. Μάλιστα αυτός ήταν ο λόγος που ήθελε να γίνει πίνακας. Πίστευε πως ήταν ο μόνος τρόπος για να πει αυτά που σκέφτεται, αυτά που θέλει να πει και δεν μπορεί.

Αφού συλλογίστηκε όλα αυτά που την βάρυναν, εκεί ήταν που το πρώτο δάκρυ κύλισε στα ρόδινα μάγουλά της. Μια κραυγή απόγνωσης βγήκε μέσα απ’ την ψυχή της σαν να την κρατούσε μέσα στης εδώ και πολύ καιρό.

Είχε δίκιο, δεν υπήρχε ελπίδα γι’ αυτήν. Δεν επέστρεψε ποτέ στο σπίτι της, ούτε στην οικογένεια, πόσο μάλλον στους πίνακές της.

Παρόλα αυτά κατάφερε να ζήσει, ναι κατάφερε να ζήσει μέσα από τρία άλλα σώματα μικρών παιδιών. Ποτέ δεν πέθανε πραγματικά. Ποτέ δεν σταμάτησε να βλέπει πίνακες ζωγραφικής, τα μάτια της συνέχισαν αυτήν την τελευταία επιθυμία της, απλά μέσα από ένα άλλο κοριτσίστικο σώμα που τη φιλοξενούσε.

Σου άρεσε;

Διάλεξε τα αστέρια που επιθυμείς!

Μέσος όρος 4.9 / 5. Σύνολο ψήφων: 12

Δεν υπάρχουν ψήφοι! Γίνε ο πρώτος που θα βάλει αστεράκια.

Μαρία Καραντώνα

Μέλος της μαθητικής συγγραφικής ομάδας Teenγραφείς

error: www.grafein.gr