ΓΡΑΦΕΙΝ

Ετικέτα - εφηβικό

Τα θαρρώ του περιθωρίου – 69

Τα θαρρώ του περιθωρίου Θαρρώ πως είμαστε οι επιλογές μας εμείς οι άνθρωποι, μα θα ήταν άδικο για εκείνους. Θαρρώ πως είμαστε οι στιγμές μας εμείς οι άνθρωποι, μα θα ήταν άδικο για εκείνους. Ανιαρά ρομποτάκια που μονάχα...

Άσπρο πουλί, μαύρο μελάνι

Υπάρχει ένα πλάσμα ελεύθερο και δεν εννοώ τον άνθρωπο. Τα πουλιά δεν είναι δέσμιοι κανενός πέρα από τους ίδιους τους εαυτούς τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πληγώνονται από άλλα αίτια. Έχουν αισθήματα, πονάνε σαν κι...

Εσύ, ονειροπόλε δεκαεξάχρονε εαυτέ

Γράφω για σένα, για σένα που νιώθεις πνιγμένος, που νιώθεις αδικημένος, για σένα που νιώθεις απογοητευμένος. Απογοητευμένος απ’ όλα όσα συμβαίνουν γύρω σου. Η αδικία κυριαρχεί. Αλλά, μπορείς να αλλάξεις κάτι; Όχι, όσο...

Το ξύπνημα

Για ακόμη μία μέρα ξυπνάς. Ξυπνάς από τον μίζερο ήχο του ξυπνητηριού σου. Δίχως νόημα. Σηκώνεσαι με τεράστια δυσκολία, θα έλεγε κάποιος. Νιώθεις ότι βουλιάζεις στα σεντόνια σου, ότι κάτι σε αποτρέπει απ’ το να σηκωθείς...

Μια απρόσμενη νύχτα

Άνοιξε τα μάτια της. Δίπλα της καθόταν η μητέρα της. Της κρατούσε το χέρι. Η Άννι αντιλήφθηκε ότι η μητέρα της έκλαιγε. «Τι συνέβη;», σκέφτηκε. «Μαμά;», ψιθύρισε με όλη της τη δύναμη. Η μητέρα της την κοίταξε και άρχισε...

Μια φορά παιδί

«Θέλω να μεγαλώσω επιτέλους, να είμαι ελεύθερος και να κάνω ότι θέλω!» συνήθιζα να λέω μικρός και τώρα απλά γελάω μόνο με αυτήν την σκέψη. Πλέον 30ρης, άνεργος, χωρίς έναν άνθρωπο δίπλα μου, το μόνο που σκέφτομαι όλη...

Λευκό δάκρυ – Δυο Ψέματα

Λευκό δάκρυ Κάθεται μόνη, κοιτάζοντας το κενό στην άκρη του άσπρου δωματίου Άδειο και άψυχο Ξέρει πως ο χρόνος Δεν γυρίζει πίσω, ούτε και οι άνθρωποι Ματωμένες σκηνές του παρελθόντος παίζουν στο άρρωστο μυαλό της Ξανά...

Άνθρωποι μεταμφιεσμένοι σε βροχή καλοκαιρινών μηνών

Υπάρχουν άνθρωποι που ήρθαν στη ζωή σου και άγγιξαν κάθε εκατοστό της ψυχής σου με τον πιο απλό, μοναδικό και μαγικό τρόπο. Σου δίδαξαν την ευτυχία και την αγάπη μέσω των μικρών, τότε ασήμαντων στιγμών και σε έκαναν να...

Αναμνήσεις

Ανέμελα τα χρόνια Γεμίζουν παιδικά βαγόνια Αναμνήσεις και γέλια Δίνουν χρώμα στου μυαλού την τρέλα Σε μια θάλασσα γαλάζια Με  χρυσή αμμουδιά Τρέχανε έναν Αύγουστο Δυο ανέμελα παιδιά Χέρι χέρι κρατημένα Και από τα βάσανα...

Δικαίωμα στο χαμόγελο

Από τότε που έχασε τη μάνα, κανείς δεν τον είχε δει να χαμογελάει. Μόνο δούλευε, δούλευε, δούλευε, όπου μπορούσε, όπου έβρισκε, με πρόσωπο πάντα ανέκφραστο. Πόσα και πόσα μάτια δεν γέμιζαν δάκρυα, σαν τον αντίκριζαν...

Ένα θρανίο πίσω…

Τα νεύρα μου τσατάλια εκείνο το πρωινό. Την πλήρωσε ένα πετραδάκι που μπλέχτηκε στα πόδια μου. Με μία κλωτσιά το εκσφενδόνισα στο απέναντι πεζοδρόμιο. Μία μέρα είναι. Πού θα πάει; Θα περάσει, σκέφτηκα. Μέχρι να φτάσω...

error: www.grafein.gr