ΓΡΑΦΕΙΝ

Συγγραφέας - Πολυτίμη Μουρατίδου

13

Μη μου μιλάς για ισότητα, δε θέλω να σε ακούω Μη μου μιλάς γι’ αγάπη και αφοσίωση Δε θέλω να σε ακούω Το κοντέρ γράφει 13 Και η χρονιά δεν έχει ακόμα τελειώσει Το κοντέρ γράφει 13 Και κάθε μέρα τρέμεις μην μεγαλώσει η...

Θείο δώρο

Είναι η πρώτη φορά που εξομολογούμουν. Ποτέ δεν ένιωθα την ανάγκη να το κάνω – μπορώ και μόνη μου, έλεγα. Μα να που ήρθε η ώρα. Ακόμα θυμάμαι το τρέμουλο που είχε κυριεύσει το κορμί μου, τον φόβο για την κριτική...

Λύτρωση

Έχεις νιώσει ποτέ ότι κάποιος σου στέλνει ένα δώρο, την κατάλληλη στιγμή; Το σύμπαν, ο Θεός, το κάρμα, η ζωή… Δεν μπορώ να το κρίνω εγώ αυτό. Το μόνο που γνωρίζω είναι πως αυτό το απόγευμα, έλαβα το καλύτερο δώρο, το...

Η σκιά στο μονοπάτι

Προχωράς διστακτικά, η ομίχλη έχει σκεπάσει τον τόπο. Η ματιά σου είναι θολή και τα βήματά σου αβέβαια. Βαδίζεις -κυριολεκτικά- στα τυφλά. Καμιά φορά, με την άκρη του ματιού σου διακρίνεις μερικά κλαδιά να ξεπροβάλουν·...

Για έναν πίνακα

Έκανα ό,τι μπορούσα. Το σκοτάδι που είχε σκεπάσει το Μιλάνο, μετά βίας μου επέτρεπε να διακρίνω την μορφή του μαυροφορεμένου άντρα. Ευτυχώς, τον πρόδωσαν η εξασθενημένη από το τρέξιμο ανάσα του και τα έντονα χρώματα του...

Ο εχθρός της

Δεν άντεχε να τον βλέπει πια. Μόνο ενοχές, δάκρυα και στενοχώρια τής δημιουργούσε. Ήταν ο πιο αυστηρός της δικαστής- απόλυτος, κυνικός, αμείλιχτος. Ίσως έφταιγε και αυτή λιγάκι, ίσως τον είχε πάρει με «στραβό μάτι»...

Ματωμένα κεριά

Αν μπορούσα να αλλάξω ένα πράγμα, θα ήταν σίγουρα εκείνο το εισιτήριο… Το χλωμό, νεκρό σώμα μιας γυναίκας, δεσπόζει στο κέντρο του δωματίου. Η κόκκινη λίμνη που έχει σχηματιστεί δίπλα της συμπληρώνει ιδανικά την...

Καθρέφτης – Δεν ξέρουν, μάτια μου

Καθρέφτης Δεν θαμπώνεσαι; Δεν θαμπώνεσαι όταν βλέπεις θάλασσες καταγάλανες, Νερά γάργαρα, δροσερά Που κυλώντας, γιατρεύουν κάθε πληγή; Όταν αντικρίζεις τα βουνά τα καταπράσινα Και τις φυλλωσιές των δέντρων Που με το...

Θυμάσαι;

Μαμάκα μου, εγώ είμαι, ο Σωτήρης σου. Ο γιος σου, που τόσο καμάρωνες όταν έγινε δικηγόρος, και έλεγες σε όλους πόσο περήφανη ήσουν. Όχι για τον βαρβάτο μου μισθό, ούτε για τη μεζονέτα που αγόρασα. Για μένα ήσουν...

Οι κόκκινες σελίδες της ζωής μας

Το κόκκινο ζεστό αίμα που κάλυπτε το πρόσωπό μου σαν ορμητικός καταρράχτης, μετά βίας με άφηνε να αντικρίσω το φως του ήλιου. Αυτό το φως, που έκανε τα γαλήνια νερά της λίμνης δίπλα μου να λαμπυρίζουν. Αυτό το φως, που...

error: www.grafein.gr