Μη μου μιλάς για ισότητα, δε θέλω να σε ακούω
Μη μου μιλάς γι’ αγάπη και αφοσίωση
Δε θέλω να σε ακούω
Το κοντέρ γράφει 13
Και η χρονιά δεν έχει ακόμα τελειώσει
Το κοντέρ γράφει 13
Και κάθε μέρα τρέμεις μην μεγαλώσει η λίστα
Το κοντέρ γράφει 13
Και σκέφτεσαι μήπως είσαι εσύ η 14η
Δεκατρείς… Δεκατρείς ψυχές
Δεκατρείς γνωστές μας, φίλες μας, θείες μας, κόρες μας, μανάδες μας
Και εσύ τολμάς να μου μιλάς για στοργή
Όταν 13 γυναίκες έχασαν τη ζωή τους απ’ τον άνθρωπο που άλλοτε τις αγκάλιαζε
Όταν 13 γυναίκες μπήκαν στο χώμα απ’ το χέρι που άλλοτε τις χάιδευε
Όταν 13 γυναίκες άκουσαν τα τελευταία λόγια απ’ το στόμα που άλλοτε τις φιλούσε
Και εσύ τολμάς να μιλάς για αγάπη…
Φαντάζει πια ουτοπική, ξέρεις, αυτή η λέξη
Σαν να υπάρχει μόνο σε ρομαντικά βιβλία και ταινίες
Ποια αγάπη;
Ένα τελευταίο όπλο μάς είχε απομείνει ενάντια στην ασχήμια του κόσμου,
Και μετατράπηκε στον μεγαλύτερο εχθρό μας
Ποια ασφάλεια;
Φοβόμασταν να κυκλοφορούμε στον δρόμο και τώρα φοβόμαστε να μείνουμε στο σπίτι
Στο ίδιο μας το σπίτι…
Ποια εμπιστοσύνη;
Τόσες και τόσες κινδυνεύουν, ακόμα και μέσα στο δωμάτιό τους
Και κλαίνε γοερά πίσω από κλειδωμένες πόρτες
Γι’ αυτό, μη με ρωτάς γιατί θυμώνω, και μην απορείς για την οργή μου
Δεν μπορώ να πιστέψω τις λέξεις κανενός
Ούτε να ξεχάσω όσες δεν είναι πια κοντά μας
Αυτό, δεν είναι αγάπη