Η μιζέρια μου και η μίρλα μου. Αυτό θα με φάει εμένανε. Όπου εμφανίζεται κάτι θετικό εγώ σκέπτομαι αυτομάτως το κακό.
Ο νους μου μονίμως στα «αν» τα «άμα» και τα «γιατί». Κι όλο ψάχνω κάτι να μου φταίει, όλο κάποιος μου φταίει. Τα έχω όλα κι όμως τα προσπερνώ. Μην βιαστείς να πεις πως τούτο είναι αυτογνωσία.
Αυτομαλακία είναι. Γιατί πράττω και σκέπτομαι αχάριστα. Γιατί αν η τσέπη μου δεν είναι γεμάτη, το χαμόγελο μου είναι άδειο.
Γιατί έπαψα να βάζω κόμμα και τέλειες, κι όλα κυλάνε συνεχόμενα σε λούπα.
Δεν εκτιμώ την στέγη μου, το φαγητό, το σώμα μου και το μυαλό μου.
Η μιζέρια μου και η μίρλα μου.
Ξεθώριασαν οι λέξεις, ‘κείνες οι όμορφες που σχηματίζουν πρόταση με δόση χαράς. Κι όλα αυτά γιατί;
Από μία ανάρτηση στο φβ. Ούτε νερό, ούτε φαγητό, ούτε ρούχα για να φορέσουν. Φορούσαν μονάχα τα πιο αληθινά τους χαμόγελα.
Μήτε τους έμεινε τίποτε άλλο;
Κι όμως με έπιασα να το ζηλεύω.
Σαν να ‘θελα να τους προσφέρω όσα έχω και να μου δώσουν από αυτό που φορούσαν. Το αληθινό.