Σε στοιχειωμένες σοφίτες,
εκεί είναι-μου τραγουδάς.
Παύση.
Θέλω να σου πω κάτι.
Για την πικραλίδα και τους φίλους μου.
Καθένας τους κατέχει ένα ανθάκι
καρφιτσωμένο σε στολή φυλακής
ως άλλη διαμαντένια καρφίτσα
με αλογάκι μοιάζει της Παναγίας.
Ναι, ναι να ψάξω, να ονειρευτώ, να ερωτευτώ!
Ερωτικά αιρετικό και απόκοσμο-αυτό θέλεις;
Ιστοί αγκαλιάζουν το κορμί μου και διαβάζω βίπερ.
Ο πατέρας μου εκνευρίστηκε-μπερδεύτηκε
Θέλω να πάρεις την θέση του
Μέσα στην σοφίτα δεν υπάρχει τίποτα
Παύση.
Μου τραγουδάς-
ναι, ναι να διαλύσεις τα πιστεύω σου
να τα πνίξεις μέσα σε ελαιόλαδο
και με το ίδιο λάδι να γιατρέψεις την πληγή μου.
Γι αυτή σου μιλάω τώρα.
Πληγή αόρατη μέσα στην ελιά του στήθους μου
Την σιχαίνομαι αυτή την ελιά
Την σιχαίνομαι αυτή την πληγή.
Παύση.
Άσε την μουσική
ξέρει ότι είσαι ο βασιλιάς της ψυχής μου
της ζωής και του θανάτου στέμμα μου
του πόνου διαμάντι πράσινο, στην βάση του.