Ξέρεις ότι της κάνεις κακό,
όμως το χέρι σου είναι συνέχεια δίπλα από λαιμό
Ξέρω πως θα καταλήξει, είμαι εδώ σε παρακολουθώ, με βλέπεις,
αλλά δεν σταμάτησες ποτέ αυτό που κάνεις.
Με κατηγορείς, λες πως εγώ ευθύνομαι για αυτό, πως σε προκαλώ.
Μα πώς το κάνω, ενώ ούτε που σου μιλώ, δεν σε κοιτώ, δεν σε ενοχλώ.
Και όμως πάντα, πάλι εγώ είμαι το πρόβλημά σου.
Άντε, λοιπόν, εδώ είμαι πλησίασε, τιμώρησέ με που υπάρχω και που σου μιλώ
Ξέρω, πάλι κατανόηση θα ζητήσεις, αλλά από αυτήν χρειάζομαι κι εγώ.
Κοίτα με …
φτάνει πια σταμάτα να την βαράς.
Σε παρακαλώ…
Οι άνθρωποι είμαστε γυαλιά και αν σπάσει αυτή θα σπάσω κι εγώ.
Μόνο που αυτή δεν θα ξανακολλήσει όπως εγώ
Ζαλίζομαι, δεν είμαι καλά το ξέρω.
Προσπαθώ να σωθώ από αυτή την δίνη.
Και μου τη δίνει που με κάνει να πονώ.
Δεν το αντέχω.
Σταμάτα πια, άσ’ την να φύγει, τι την θες, αφού το μόνο που καταφέρνεις είναι να προκαλείς κακό
γιατί να πονώ μαζί σου κι εγώ.
Εξήγησέ το και ίσως σταματήσω να σε μισώ.
Και τι πιστεύεις πως δεν θα σε κατηγορήσω;
Κρίμα για εσένα γιατί εγώ είμαι εδώ, ζω και θα το αλλάξω.
Αυτό θα κάνω και ας μην το πιστεύω ούτε εγώ
Άντε, λοιπόν, χτύπα με, κάντο για τελευταία φορά τώρα που μπορείς
γιατί μετά θα είναι αργά και τα κάγκελα του χώματος ή της φυλακής βαριά.
Ζαλίζομαι, δεν είμαι καλά το ξέρω.
Προσπαθώ να σωθώ από αυτήν τη δίνη.
Και μου τη δίνει που με κάνει να πονώ.
Δεν το αντέχω, αλλά μπορώ με ό,τι κουράγιο έχει μείνει και μιλώ.