Δέσποινα ΚελεσίδουΣταγόνες πέφτουν κάτω στη γη. Ο ήχος της βροχής γίνεται ολοένα πιο έντονος. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου προσπαθώντας να μην κοιμηθώ. Η βαβούρα της τάξης ακούγεται σαν νανούρισμα στα αυτιά μου. Και εκεί που πάει να με πάρει ο ύπνος, μπαίνει εκείνος μέσα στην τάξη. Τα μακριά καστανά μαλλιά του και η διαπεραστική του ματιά με κάνουν να κοκκινίζω. Δεν μπορώ να το ελέγξω, ευτυχώς φοράμε μάσκες. Ναι, λοιπόν, αυτός είναι ο τύπος που μου αρέσει. Τον λένε James και είναι το πιο χαρισματικό και ευγενικό πλάσμα που έχω γνωρίσει ποτέ.
Κορίτσια κάνουν ουρές από πίσω του, αλλά αυτός δεν φαίνεται να δίνει σημασία. Είναι αρκετά ντροπαλός σαν κι εμένα. Η αλήθεια είναι ότι τρέμω κάθε φορά που τον πλησιάζω για να του μιλήσω, αλλά έπειτα από λίγο μου χαμογελά με αυτό το φωτεινό του χαμόγελο και αμέσως νιώθω άνετα. Φοβάμαι μήπως το καταλάβει. Ναι, μου αρέσει πολύ! Δεν το έχω πει σε κανέναν και δεν ξέρω αν θα το κάνω. Είμαι αρκετά εσωστρεφής, με μια μικρή παρέα από φίλους. Λατρεύω να παίζω ηλεκτρική κιθάρα και έχουμε δημιουργήσει με τους φίλους μου μια μικρή μπάντα. Πρόσφατα μπήκε και ο James σε αυτήν.
Τότε ήταν που κατάλαβα τα συναισθήματα μου γι’ αυτόν. «΄Ει, θα έρθεις για να κάνουμε πρόβα;» Ο χρόνος σταμάτησε εκείνην τη στιγμή. Μου μιλούσε και εγώ τον κοιτούσα, τα χείλη του, τόσο λαμπερά. Θα ευχόμουν να μπορούσα να τα φιλήσω. Αλλά δεν μπορώ. «Ναι, τώρα έρχομαι… μισό λεπτό». Θα με κορόιδευε εάν του το έλεγα. Αν του εξομολογούμουν πώς νιώθω, φοβάμαι πως θα σταματούσε να με κάνει παρέα και το χειρότερο σενάριο είναι να το πει και στους άλλους. Εάν το μάθαιναν όλοι στην τάξη, σίγουρα θα γινόμουν θύμα bullying, αν και πάντα ήμουν λόγω του διαφορετικού στυλ μου. Η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα, το μόνο που μου λέει είναι «πες το, πες το» Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει κορίτσι και αναρωτιόμουν πώς γίνεται αυτό.
Περπατούσαμε μαζί σιγά-σιγά ενώ οδεύαμε προς την αίθουσα της μουσικής. «James, έχω κάτι να σου πω. Δεν μπορώ άλλο, δεν με νοιάζει πλέον τι θα γίνει μετά, απλά θέλω να το πω». Τον κοιτάω στα μάτια προσπαθώντας να κρατήσω τα δάκρυά μου. «Μου αρέσεις! Περίπου εδώ και δυο μήνες! Το ξέρω πως είναι παράξενο, αλλά δεν άντεχα άλλο, μου αρέσουν τα πάντα επάνω σου, ο τρόπος που παίζεις κιθάρα, διαβάζεις, φωνάζεις το όνομά μου…» Κατεβάζω το κεφάλι μου κάτω και περιμένω μιαν απάντηση. «θα πρέπει να αστειεύεσαι!!!» Το ήξερα, το ήξερα, πως θα γινόταν αυτό… και γι’ αυτό τώρα βρίσκομαι στις τουαλέτες κλαίγοντας. Τα δάκρυά μου έχουν γεμίσει όλη μου την μπλούζα.
Έκλαιγα κι εγώ μαζί με τα σύννεφα. ’Ήταν αναμενόμενο, τι ηλίθιος που είμαι, πώς θα αντιδρούσε άλλωστε… αγόρι είμαι. Θα ευχόμουν να ήμουν κορίτσι.
