Αναστασία ΚαγιάσηΑυτή τη φορά σου γράφω από το μπαλκόνι μου. Σε τοποθέτησα πάνω στα πόδια μου και κάθομαι και σε κοιτώ. Το βλέμμα μου χάνεται στις γλάστρες τριγύρω μου, ακούω το κελάηδισμα των πουλιών και ξαφνικά νιώθω το κεφάλι μου βαρύ, θαρρείς και με υπνωτίζει το άκουσμα τους. Σε κοιτάω ξανά και ρίχνω το κεφάλι μου προς τα πίσω. Τα χέρια μου ψάχνουν απεγνωσμένα τα τσιγάρα πάνω στο τραπεζάκι. Μια τζούρα λυτρωτική, ξαφνικά μπορώ και πάλι να ανασάνω.
Παύση ξανά. Βάζω μουσική, μια λίστα με τραγούδια στο πιάνο. Μου δημιουργεί αναστάτωση, την κλείνω. Σήμερα ψάχνω την έμπνευσή μου, μια μικρή κλειδαρότρυπα, λίγο φως να εισχωρήσει στο σκοτάδι μου, ένα σημάδι ύπαρξής μου. Ίσως είσαι εσύ που ψάχνω να βρω και πάλι, ίσως είσαι εσύ το κρασί στο ποτήρι μου, ίσως γι’ αυτό τα χείλη μου να μοιάζουν τόσο αφυδατωμένα, ίσως γιατί με κρατάς σε απόσταση και απόψε.
Έχω σταματήσει να σηκώνω το βλέμμα μου στον ουρανό, έχω σταματήσει να ψάχνω το φεγγάρι, έχω σταματήσει να μιλάω με τα αστέρια. Ήθελα μια φορά να με πλησιάσουν εκείνα. Να τρέξουν να μου πουν τα μυστικά τους όπως έκανα εγώ κάθε φορά που ο κόσμος γύρω μου έμοιαζε τόσο ασφυκτικός τοποθετώντας μια θηλιά γύρω από το λαιμό μου. Δε μιλούσε κανένας τους και το απολάμβανα όσο τίποτα εκείνη τη στιγμή, απλά ήθελα να με ακούσουν και το έκαναν. Ήμουν άπληστη. Κάθε φορά τους ζητούσα μια χάρη, σχεδόν πάντα έκανα μια ευχή, την ίδια, ξανά και ξανά. Δε μιλούσαν, αλλά βαθιά μέσα μου ήλπιζα πως θα το κάνουν. Με βαρέθηκαν, τους εξόργισε ή αυθάδειά μου, η ελεημοσύνη μου για λίγο οξυγόνο.
Για λίγο οξυγόνο…
Δεν έμαθα να παίζω ποτέ μαζί τους, ενώ εκείνοι το έκαναν με μεγάλη επιτυχία. Τους άρεσε να με βλέπουν τόσο ευάλωτη, τόσο θλιβερή και μίζερη. Το αγαπημένο τους παιχνίδι ήταν να μου δίνουν κάποιες στιγμές ευτυχίας και απότομα να τις αρπάζουν από τα χέρια μου, ήθελαν να δουν πόσο γρήγορα ένας άνθρωπος με αισιοδοξίες, ενέργεια, αγάπη για ζωή, αγάπη για έρωτα, μπορούσε να υποφέρει. Να πάρει η οργή… η καρδούλα μου υπέφερε.
Δεν είσαι έργο τους, δεν είσαι υποχείριο της μοίρας τους, ανάθεμά τους, μόνο αυτό εύχομαι για σένα. Προσεύχομαι να είσαι από ένα άλλο παραμύθι, από εκείνο που στο τέλος ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Ζήτησα από τον χρόνο να σταματήσει όταν θα βρεθώ στην αγκαλιά σου. Να ρουφήξω κάθε λεπτό πλάι σου σα να είναι η τελευταία φορά. Δε θέλω να είναι η τελευταία φορά. Με ρωτάς χωρίς να με κοιτάς, γιατί φοβάμαι. Αν έβλεπες τα μάτια μου μονάχα να σε κοιτούν, δε θα σκεφτόσουν ποτέ να κάνεις μια τέτοια ερώτηση. Φοβάμαι γιατί σ ‘αγαπάω, φοβάμαι μήπως σε αρπάξουν από τα χέρια μου, φοβάμαι μήπως μου φύγεις, φοβάμαι μήπως από την τόση λαχτάρα μου για σένα, κρατήσω σφιχτά ένα από τα πέταλά σου και στο μαράνω, φοβάμαι μήπως σου κλέψω το οξυγόνο και φύγεις, για λίγο οξυγόνο…
Μην παρεξηγείς τις σκέψεις μου, η ζωή δε με έχει πείσει ότι μου αξίζουν τα καλύτερα.
Μην παρεξηγείς την πίστη μου, πιστεύω μόνο στη καρδιά.
Μη παρεξηγείς τον έρωτα μου, μπορώ να σου χαρίσω το οξυγόνο μου.
Μην παρεξηγείς την αγάπη μου, δε με έχουν αγαπήσει αληθινά.
Μην παρεξηγείς τα μάτια μου, όχι αυτά τα μάτια, που απόψε θέλουν μόνο να σε κοιτούν.
Ιωάννα Βενετικίδου
Κατερίνα Χαραλαμπίδου
