ΓΡΑΦΕΙΝ

Η βαλίτσα

Απολύτως τίποτα….η βαλίτσα είναι άδεια. Εκείνος όμως δεν το γνωρίζει.

Γιατί αν το γνώριζε, δε θα ήταν περασμένη με χειροπέδες στα χέρια του. Αυτή η άγνοια θα του κοστίσει, μέχρι που θα γνωρίσει την Αντέλ, την κοπέλα που κρατάει το κλειδί. Δεν ξέρει όμως τι να το κάνει, κι έτσι δεν το δίνει πουθενά. Γιατί αν το δώσει, θα μείνει χωρίς κλειδί, και για κείνη, είναι το μόνο που ξέρει.

Θα τη γνωρίσει μια μέρα που κάθεται στο παγκάκι του από το οποίο δεν έχει φύγει εδώ και καιρό. Η βαλίτσα τον βαραίνει, κι εκείνος νομίζει ότι έχει πολλά πράγματα μέσα κι έτσι δεν μπορεί να σηκωθεί και να την πάρει κι εκείνη μαζί. Η κοπέλα θα κάτσει λίγα μέτρα δίπλα του κι εκείνος το πρώτο πράγμα που θα προσέξει θα είναι το κλειδί. “Μια ωραία ευκαιρία να ανοίξω αυτή τη βαλίτσα, να την αδειάσω, κι έτσι να σηκωθώ και να την πάρω μαζί μου!” θα σκεφτεί γεμάτος ενθουσιασμό. Τόσο που θα απλώσει το χέρι του να πάρει το κλειδί από το χέρι της κοπέλας. Η κοπέλα όμως θα αντιδράσει και δε θα τον αφήσει να της πάρει το κλειδί. Πιστεύει κι εκείνη ότι δεν μπορεί να κάνει χωρίς αυτό.

Παρ’ όλα αυτά δε θα σηκωθεί να φύγει. Θα κάτσει εκεί, όπως κι εκείνος γιατί κάτι φαίνεται να την τραβάει σ’ αυτό το παγκάκι, όπως κι εκείνον. Κάτι πρέπει να κάνει χωρίς να ξέρει τι είναι αυτό. Χωρίς να μπορεί να το συνειδητοποιήσει. Το ίδιο κι αυτός. Αν όμως εκείνος χρειάζεται το κλειδί κι εκείνη δεν μπορεί να του το δώσει, τότε τι μπορεί να γίνει; Μήπως το παγκάκι τους κοροϊδεύει;

Και τότε εκείνη απλώς τον ρωτάει: “Γιατί αντί να την ανοίξεις, δεν αφήνεις απλά εδώ αυτή τη βαλίτσα και να σηκωθείς να φύγεις;”. Μα είναι δυνατόν να τον ρωτάει κάτι τέτοιο; είναι δυνατόν να μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο από τη στιγμή που έχει χειροπέδες; Της το λέει. Εκείνη όμως δε φαίνεται να καταλαβαίνει. “Ποιες χειροπέδες; Απλά την κρατάς από το χέρι χωρίς να χρειάζεται.”

Προσπαθεί να τον κοροϊδέψει; Τι εννοεί “ποιες χειροπέδες:”. “Τις ίδιες που έχεις κι εσύ με το κλειδί! Και γι’ αυτό δεν μπορείς να μου το δώσεις!”.

“Μα εγώ δεν έχω χειροπέδες, κρατάω το κλειδί επειδή είναι το μόνο που έχω. Ούτε εσύ όμως έχεις χειροπέδες και το μόνο που καταλαβαίνω είναι ότι δε θες να αφήσεις αυτή τη βαλίτσα, και βρήκες αυτή τη δικαιολογία…”. Και τότε κάνει μια μεγάλη συνειδητοποίηση: παρ’ όλο που δεν έχει χειροπέδες, κάνει λες και έχει. Και τότε απελευθερώνεται. Πιάνει τότε το κλειδί και ξεκλειδώνει τη βαλίτσα. Η βαλίτσα τότε ανοίγει και εκείνος μένει με ανοιχτό το στόμα. Η βαλίτσα είναι άδεια.

Τόσο καιρό του πήρε. Τόσο καιρό. Γιατί να μην το έχει καταλάβει νωρίτερα; Και τότε το συνειδητοποιεί κι εκείνος. Χειροπέδες δεν υπήρχαν. Κι όπως θα απελευθερωθούν κι οι δυο τους και θα σηκωθούν να φύγουν γεμάτοι χαρά κι ενθουσιασμό, το παγκάκι γεμάτο ικανοποίηση θα περιμένει τους επόμενους επισκέπτες.

Σου άρεσε;

Διάλεξε τα αστέρια που επιθυμείς!

Μέσος όρος 5 / 5. Σύνολο ψήφων: 3

Δεν υπάρχουν ψήφοι! Γίνε ο πρώτος που θα βάλει αστεράκια.

Μαριάνα Περάκη

Η Μαριάνα ζει κι εργάζεται στην Αθήνα. Από μικρό παιδί ασχολείται με τη ζωγραφική και τη συγγραφή, με σπουδές στην ψυχολογία και σε εναλλακτικές μορφές θεραπείας, την ενδιαφέρει να εμπνέει, να βοηθάει τους άλλους στα προβλήματά τους, και να τους φτιάχνει τη διάθεση.

error: www.grafein.gr