Μαρία ΠαράφορουΤο μόνο που σκέφτομαι αυτή τη στιγμή είναι ότι καμία γυναίκα δεν αξίζει αυτό που πέρασα εγώ. Όχι, όχι δεν άξιζε όσο και αν τον αγαπούσα. Δεν ήθελα να τον αποχωριστώ, πίστευα πως ήταν ο άνθρωπός μου. Οι φίλοι μου με είχαν προειδοποιήσει γι’ αυτόν.
-Σαν ψυχάκιας κάνει Ειρήνη, δεν τον βλέπεις; Φύγε δεν σου κάνει καλό καρδιά μου… Είπε η κολλητή μου Κατερίνα μετά από έναν καβγά μαζί του όπου ήταν μπροστά.
Είχαμε μαλώσει για τα κόκκινα νύχια που είχα βάψει. Τα θεωρούσε προκλητικά. Του είπα πως είναι υπερβολικός. Τότε εκείνος άρχισε να χτυπάει το τραπέζι με μανία και να με βρίζει. Τα σημάδια ήταν μπροστά στα μάτια μου αλλά εγώ τυφλή…
Γνωριστήκαμε μέσω των γονιών μας, ήταν φίλοι χρόνια. Όταν τον πρωτοείδα εντυπωσιάστηκα, ήταν ο πιο γοητευτικός άνδρας που είχα δει και υπερβολικά ευγενικός. Βγήκαμε τέσσερις φορές και μετά μου ζήτησε να το πάμε σοβαρά, εννοείται πως δέχτηκα, καθώς μέχρι τότε δεν είχε εκδηλώσει καμία επιθετική και βίαιη συμπεριφορά. Τους πρώτους μήνες είμασταν το πιο ταιριαστό και αγαπημένο ζευγάρι. Όταν όμως άρχισε η συγκατοίκηση, όλα ήρθαν τούμπα. Ήταν λες και έμενα με κάποιον τελείως διαφορετικό άνθρωπο. Το γεμάτο έρωτα βλέμμα μετατράπηκε σε επιθετικό και άγριο. Δεν τον αναγνώριζα πλέον. Δεν μου επέτρεπε να φοράω φορέματα, ούτε κολλητά παντελόνια, μόνο φαρδιές φόρμες και μακριές φούστες. Δεν με άφηνε να βγαίνω μόνη μου βράδυ με φίλες, πάντα κι αυτός μαζί. Δεν ήθελε να βάφομαι, λέει πως με ήθελε όμορφη μόνο γι’ αυτόν. Και όταν δεν ήμουν υπάκουη, οι συνέπειες ήταν μελανιές.
Μετά από τσακωμούς μας έφευγα στους δικούς μου, οι οποίοι μου έλεγαν πως έφταιγα, πως το παρατραβάω και πως πρέπει να γυρίσω πίσω σε αυτόν. Μη έχοντας άλλη επιλογή, τους άκουγα κάθε φορά. Πολλές φορές έβρισκα τον εαυτό μου να τον δικαιολογεί, πως όλα αυτά τα κάνει γιατί με αγαπάει και με νοιάζεται. Τον αγαπούσα τρελά, δεν μπορούσα να τον εγκαταλείψω ό,τι και να μου έκανε. Οι φίλοι μου είχαν άλλη άποψη, πως πρέπει να τον χωρίσω και να πάω στην αστυνομία να τον καταγγείλω, πριν γίνει κάτι χειρότερο. Εγώ πάλι του κεφαλιού μου… Κάθε φορά μου ζητούσε συγνώμη και έλεγε πως όλα αυτά τα έκανε γιατί έχασε τον έλεγχο, θόλωσε, και κάθε φορά τον πίστευα.
Εκείνη την μέρα, την τελευταία δεν έμεινε στις μελανιές… Ήταν 8 η ώρα το απόγευμα, με είχε κλειδώσει σπίτι, κάτι συνηθισμένο τους τελευταίους μήνες. Ακούω πόρτα να ανοίγει με δύναμη, τρομοκρατήθηκα, κατάλαβα ότι ήταν νευριασμένος. Φώναξα: «Θανάση; Γύρισες;» Ήρθε στο δωμάτιο, με άρπαξε και άρχισε να με χτυπάει, να φωνάζει: «ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΩ, ΣΚΥΛΑ». Ήταν μεθυσμένος. Προσπαθούσα για ώρα να αποδράσω από τα χέρια του, μέχρι που τα κατάφερα, άρχισα να τρέχω προς την πόρτα, αλλά πριν προλάβω να την ανοίξω, νιώθω ένα πολύ δυνατό πόνο στην πλάτη, μαχαιριά ήταν. Πριν προλάβω να φύγω, πήρε το κουζινομάχαιρο και μου το κάρφωσε στην πλάτη. Δεν έμεινε μόνο στη μια, έφτασε ως τις δεκαέξι. Αυτό ήτανε, έπρεπε να το περιμένω, δεν θα μπορούσε να καταλήξει αλλιώς…
«Υπέστη 16 μαχαιριές το θύμα από τον σύντροφό της. Ο δράστης συνελήφθη και βρίσκεται στο γραφείο του εισαγγελέως», λέει ο δημοσιογράφος στο βραδινό πρόγραμμα ειδήσεων. «Ακόμη μια γυναικοκτονία» «Δεν είναι μόνο μία, είναι 18», λένε στα social. Η μάνα μου δεν το άντεξε και πήρε το μαχαίρι και το κάρφωσε 3 φορές στο στήθος της και άφησε σημείωμα στο οποίο έγραφε « για το κοριτσάκι μου». Ο Θανάσης καταδικάστηκε σε ισόβια φυλάκιση +6 χρόνια για σωματική κακοποίηση.
Και αυτή λοιπόν είναι η ιστορία μου. Η δικιά μου και άλλων τόσων γυναικών που δολοφονούνται καθημερινά μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκαν γυναίκες.
Μαρία Δεμερτζίδου
