ΓΡΑΦΕΙΝ

Ο Γιαννάκης

Ήταν χειμώνας τότε που γνώρισα τον Γιαννάκη. Ο Γιαννάκης ήταν καινούργιος στην γειτονιά. Διέφερε λίγο πολύ από εμάς. Είχε μεγάλο κεφάλι. Ήταν και χλωμός, πολύ χλωμός, άσπρος σαν το γάλα. Και μια μύτη πολύ περίεργη, βασικά αυτό δεν πρέπει να ήταν μύτη, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες. Περνούσα υπέροχα μαζί του, μιλάμε για αμέτρητες ώρες παιχνιδιού.

Μια μέρα τον είχαν δει κάποιοι συμμαθητές μου την ώρα που τον χαιρετούσα, γιατί είχε περάσει η ώρα και έπρεπε να πάω σπίτι. Άρχισαν να τον κοροϊδεύουν τόσο άσχημα που με έκαναν να ντραπώ  πολύ και πήρα να τρέχω τόσο γρήγορα όσα γρήγορα κυλούσαν και τα δάκρυα από τα μάτια μου. Την επόμενη μέρα, γεμάτη χαρά που είχε ήλιο βγήκα τρέχοντας να πάω να βρω τον καινούργιο μου φίλο για να του ζητήσω συγνώμη, καθώς στο χθεσινό συμβάν  η συμπεριφορά μου ήταν απαράδεκτη. Γύρισα όλη την γειτονιά αλλά πουθενά ο Γιαννάκης. Λες και άνοιξε η γη και τον κατάπιε. Άρχισα να κλαίω. Σκεφτόμουν μήπως μου είχε θυμώσει. Καθόμουν δίπλα από την αλάνα που παίζαμε τόσες μέρες. Εκείνη την στιγμή περνάει η μαμά μου και με ρώτησε τι είχε γίνει. Της εξηγώ περιληπτικά. Με κοίταξε χαμογελαστή και μου είπε πως ο Γιαννάκης δεν υπάρχει και πως απλά είναι στη φαντασία μου.

Εγώ από πείσμα της αντιμίλησα και της είπα πως αφού δεν τον γνώρισε δεν γίνεται να το ξέρει. Για αυτό, για να της αποδείξω ότι υπάρχει τον ψάχνω, πού θα πάει, κάποια στιγμή θα τον βρω…

Σου άρεσε;

Διάλεξε τα αστέρια που επιθυμείς!

Μέσος όρος 4.4 / 5. Σύνολο ψήφων: 30

Δεν υπάρχουν ψήφοι! Γίνε ο πρώτος που θα βάλει αστεράκια.

Ανθούλα Φωτοκεχαγιά

Μέλος της μαθητικής συγγραφικής ομάδας Teenγραφείς

error: www.grafein.gr