Ήταν μια συνηθισμένη μέρα. Ίσως Πέμπτη, αλλά δεν έχει σημασία.
Το πρωί σηκώθηκα και άρον άρον ετοιμάστηκα να πάω στη δουλειά. Η πίεση τις πρώτες μέρες από την επιστροφή της άδειας μεγάλη. Αλλά πάντα βρίσκω τρόπο και ξεπερνώ τα όποια εμπόδια.
Το μεσημέρι μετά το σχόλασμα γύρισα σπίτι και τσίμπησα κάτι. Είπα να ξαπλώσω, αλλά έχοντας την ξαδέρφη μου στην Ελλάδα από το εξωτερικό είπα στον εαυτό μου πως δεν αξίζει η χαλάρωση περισσότερο από τις αναμνήσεις που δημιουργούμε με τους αγαπημένους μας, οπότε αποφάσισα να τη συναντήσω στα ψώνια της που έκανε στο κέντρο της Αθήνας. Τι το ήθελα;
Από το ένα μαγαζί στο άλλο. Από ρούχα σε τσάντες και από αξεσουάρ σε παπούτσια και πέδιλα. Ο απόλυτος εφιάλτης. Συνήθως, δηλαδή πάντα, όταν αντιληφθώ πως χρειάζομαι κάτι για παράδειγμα μια μπλούζα, πηγαίνω στο κατάστημα, που ξέρω ότι θα βρω κάτι που θα μου αρέσει, δοκιμάζω δύο ή τρεις, το πολύ, εναλλακτικές και φεύγω με μια ή δυο το πολύ και επιστρέφω σπίτι. Η χαρά του καπιταλισμού. Αργότερα πεινάσαμε, είχε περάσει και η ώρα, οπότε αποφασίσαμε να καθίσουμε σε ένα εστιατόριο και παραγγείλαμε μερικά ορεκτικά, που μοιραστήκαμε, και δυο μπύρες. Σαν καλοκαίρι που είναι ακόμα τραβιέται η άτιμη.
Μετά από το ελαφρύ κατά τα άλλα δείπνο πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Κάπου στο δρόμο εκείνη πήγε αριστερά προς το airbnb που νοικιάζει και εγώ δεξιά προς το διαμέρισμα μου.
Σχεδόν είχα φτάσει στο διαμέρισμα όταν την προσοχή μου κέντρισε ένα νεαρό κορίτσι, ήταν δεν ήταν δώδεκα χρόνων.
Φώναζε μέσα από τα βάθη της ψυχής της στη μαμά της να της φέρει αργότερα όταν θα συναντούσε εκείνη και τον μπαμπά της τη μωβ της κασετίνα και όχι τη ροζ με τα στρας. Εντάξει της είπε. Θα στη φέρω. Τη μωβ ε; της επανέλαβε. Ναι, ναι τη μωβ, όχι τη ροζ με τα στρας. Της είπε η μαμά της.
Νόμιζα αυτό ήταν αλλά η μικρή κοντοστάθηκε και φώναξε με ανάσα από ακόμη πιο βαθιά μέσα της “σε αγαπάω” και η μαμά της, πριν κλείσει την πόρτα της στέγης φιλοξενίας οικογενειών παιδιών με νεοπλασματικές ασθένειες, της είπε με την ίδια ένταση “και εγώ σε αγαπάω”.
Μια συνηθισμένη μέρα που θα θυμάμαι για πάντα.