Σταύρος ΜάλλιοςΕίναι περίεργο να επιστρέφω σε γραμμές που είχα οδηγήσει ξανά πριν χρόνια.
Τα μπλε λεωφορεία να κυλούν αργά στους ίδιους δρόμους, τις ίδιες ώρες, στις ίδιες στάσεις. Μόνο που τώρα είναι διαφορετικά. Είμαι ξεκούραστος, με σχέδια αποδεδειγμένα υλοποιήσιμα και το σπουδαιότερο; Κανείς μας δεν πεινάει.
Μπορώ να στηρίξω οικογένεια, φίλους αλλά και τον εαυτό μου και είχα πολύ μεγάλη ανάγκη από αυτό.
Εκείνη την εποχή όμως ήταν… άστο, φίλε, καταστροφή.
Σε μόνιμο στρες, υστερικό στρες επιβίωσης. Επικίνδυνα άσχετος, ηλιθιωδώς παράτολμος, κατάκοπος, με μέλλον αβέβαιο και για να “βγει” με άδειο μόνιμα στομάχι. Πολλές φορές αισθανόμουν ότι ‘οι εφαρμογές μου κλείνουν’ σιγά σιγά η μία μετά την άλλη από την πολύωρη αποχή από οποιουδήποτε είδους τροφής και είναι αλήθεια ότι κάτω από τέτοιου είδους συνθήκες είμαστε ικανοί ακόμη και για ακραίες πράξεις που ποτέ δεν φανταστήκαμε. Δυστυχώς, παρέα στη μοναξιά και την απόγνωση, σύντροφοι και μοναδικοί παρόντες, τα δάκρυα και το τσιγάρο. Με το δεύτερο πρόσφατα διέκοψα τις σχέσεις μου και προσπαθώ να μείνει έτσι. Με το πρώτο, όμως, δεν αισθάνομαι ότι μπορώ να ξεμπερδέψω εύκολα.
Το φαγητό λιγοστό και φθηνό από καντίνες του δρόμου και οικονομικά σούπερ μάρκετ και το νερό βρώμικο από μια παλιά βρύση στην τουαλέτα του δωματίου της Waldmeisterstraße. Ο συνδυασμός των δύο προκαλούσε δυνατούς πόνους στο στομάχι που σχεδόν με παρέλυαν, αλλά έπρεπε να οδηγήσω και έτσι συνέχιζα.
Οδηγούσα παντού μέρα και νύχτα. Από σχολικά και λεωφορεία της γραμμής μέχρι τουριστικά βαν στις κορυφές των άλπεων, χιονοδρομικά, σαλέ, πολυτελή ξενοδοχεία, Après-Ski, παραμυθένια λιβάδια και παγετούς. Και οδηγούσα ξανά.. και ξανά μέχρι που το σώμα σταματούσε να ανταποκρίνεται και κοιμόμουν οδηγώντας και πάλι στον δρόμο προς το δωμάτιο. Μοναδική αλήθεια και λόγος για να κρατηθώ, ο στόχος.
Παρόλα τα άσχημα υπήρχαν και άλλες στιγμές και μάλιστα αρκετές. Στιγμές πιο ανάλαφρες. Δεν ήταν κι όλες οι ώρες μαύρες.
Μια ομορφιά, ήταν τα μικρά παιδιά, τα σχολιαρόπαιδα.
Μου έκανε μεγάλη εντύπωση πως υπάρχουν χώρες όπου οι μαθητές πηγαίνουν στο σχολείο μόνοι τους από τις πρώτες κιόλας τάξεις του δημοτικού. Εκείνες τις πρωινές ώρες δηλαδή ξεχύνονται από τις αυλές των σπιτιών σε μεγάλα μπουλούκια με τα ποδηλατάκια, τα πατίνια ή με τα πόδια σχηματίζοντας ορδές από χαριτωμένα “νανάκια παραμυθιού”. Ντυμένα ‘γερά΄ για το κρύο, με γαλότσες, μπουφανάκια και κράνη χωρίς να κινδυνεύουν στον δρόμο από κανέναν. Γνωρίζοντας και τηρώντας αυστηρά τους κώδικες οδικής συμπεριφοράς που εκεί σέβονται όλοι.
Ακόμη μια όμορφη στιγμή, οι εκδρομές τους. Με δασκάλους και δασκάλες να τους μιλούν, να τους εξηγούν για το κάθε τι γύρω τους, να τα καθοδηγούν, κι εκείνα να περπατούν παραταγμένα, ασφαλή, με κίτρινα ή πορτοκαλί γιλεκάκια ‘ρουφώντας’ τις πληροφορίες με μεγάλη προσοχή.
Μεγάλη, επίσης με θετικό πρόσημο, περιπέτεια και σοβαρό μάθημα ζωής το σχολείο της Klenzestraße. Σχολείο για παιδιά με ελαφρά ή σοβαρότερη νοητική υστέρηση. Προσπάθησα πολύ να δημιουργήσω διαύλους αληθινής επαφής. Κατάλαβα πόσο μεγάλη ανάγκη έχουν να επικοινωνήσουν και να αγαπηθούν. Ήθελα καθημερινά να έχουν μια ευχάριστη και περιπετειώδη διαδρομή επιστροφής. Στο παρελθόν τα είχα καταφέρει σε δύσκολα δρομολόγια με παιδάκια οικοτροφείων αλλά και στο Ιαπωνικό σχολείο. Σε αυτήν την περίπτωση, όμως, απαιτούνταν ειδικές γνώσεις και οι προσπάθειες συνήθως πέφτανε στο κενό. Πολύ αστεία στιγμή όταν ο χάρτης ‘κόλλησε’ και δεν μπορούσα να αφαιρέσω την στάση στο σπίτι της Jennifer που εκείνη την ημέρα έλειπε. Τα ΄τσακάλια΄ πίσω το κατάλαβαν αμέσως. Μπορεί να νομίζουμε ότι τα παιδιά με νοητική υστέρηση δεν καταλαβαίνουν αλλά κάνουμε λάθος. Έτσι άρχισαν να φωνάζουν, να γιουχάρουν και να γελάνε γιατί στα μάτια τους ήμουν ο χαζούλης οδηγός που δεν καταλάβαινε. Αγάπες μου, κάντε ησυχία σας παρακαλώ, τους είπα, θέλουμε δεν θέλουμε τώρα θα περάσουμε και από της Jennifer!
Άλλες πάλι χαλαρές στιγμές παρατηρούσα τις ανθρώπινες συμπεριφορές, αγαπημένη μου από παιδί συνήθεια. Κάτι, λοιπόν, που για άγνωστο λόγο πάντα με “τρόμαζε” ήταν να παρατηρώ ότι οι άνθρωποι τρώνε. Σε όλες τις χώρες όλοι έτρωγαν και προφανώς έτρωγαν και χωρίς να πεινάνε. Πίσω από βιτρίνες, σε “πρωινά” ξενοδοχείων, σε καντίνες στους δρόμους, σε μπυραρίες όλοι έτρωγαν. Έτρωγαν πολύ και αυτό μου δημιουργούσε στρες. Αργότερα κατάλαβα ότι οι προτεραιότητες αλλά και η αίσθηση ‘πληρότητας’ του καθενός από εμάς είναι απλά διαφορετικές.
Θέλω να ξέρετε ότι από τις όχθες του Νείλου που περπάτησα στο Κάιρο μέχρι τις κορυφές των βουνών της γηραιάς ηπείρου οι άνθρωποι με κάθε ευκαιρία τρώνε. Τρώνε πολύ και αυτό με τρόμαζε πάντα.
Κι όσο εκείνοι απολαμβάνουν το φαγητό τους;
Εμείς γύρω τους σε λεωφορεία, βαν και λιμουζίνες τρέχουμε να προλάβουμε πτήσεις επιβατών που τους πήρε ο ύπνος, να μεταφέρουμε ανδρόγυνα που τσακώνονται στο πίσω κάθισμα, να φορτώσουμε βαλίτσες ασήκωτες, να δείξουμε αξιοθέατα..
Όλα είναι δρόμος’ λοιπόν και οι ιστορίες από τον δρόμο τελειωμό δεν έχουν.
Κι αν σήμερα είμαι αυτό που προσπάθησα να γίνω και που τελικά έκρυβε πολύ δουλειά πίσω του, στην πραγματικότητα δεν είμαι τίποτα. Προχώρησα και θα το έκανα με οποιοδήποτε προσωπικό κόστος για να κατακτήσω το σήμερα, τα θεμέλια δηλαδή του αύριο. Έτσι μπορώ υγιής να διηγούμαι αληθινές ιστορίες, να θέτω νέους στόχους, να παρατηρώ συμπεριφορές και.. Μου αρκεί πως αισθάνομαι ολοκληρωμένος και συνολικά καλύτερος για όλους. Γιός, Αδελφός, Φίλος, Σύντροφος και Πατέρας.
Ηλίας Φιλιππίδης
