Σταύρος ΜάλλιοςΑκούστε, λοιπόν, τι έγινε σήμερα!
Κι ενώ είμαι ταραγμένος από αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές ψυχαναγκαστικών επιβατών και κουρασμένος από πολύωρες βάρδιες με ελάχιστα ενδιάμεσα ρεπό, ανέβηκε στην Voithstraße Hochbrück ένας επιβάτης, το φύλο του οποίου δεν μπόρεσα να δω, που τον συνόδευε μια πολύ απαλή και απροσδόκητα ευχάριστη μυρωδιά. Ένα άρωμα που θύμιζε κάτι από το μακρινό αχνό παρελθόν. Μια μυρωδιά που είχα πολλά χρόνια να ‘συναντήσω’. Ένα παρελθόν που εν αγνοία μου, ήταν τελικά πολύ ισχυρά ‘γραμμένο’ στη μνήμη μου.
Για καλή μου τύχη ο άγνωστος επιβάτης παρέμεινε στο λεωφορείο μέχρι το τέλος της διαδρομής και αυτό μου έδωσε χρόνο, ώστε να επεξεργαστώ αναμνήσεις και συναισθήματα που άρχισαν να αναδύονται στο μυαλό μου. Συνειδητοποίησα ότι κάποια περίοδος της παιδικής μου ηλικίας ήταν συνδεδεμένη με αυτήν την μυρωδιά, καθώς επίσης συνδεδεμένες ήταν και αλλεπάλληλες εικόνες της νεαρής τότε μητέρας μου που κατέκλυσαν το μυαλό μου. Θυμάμαι πως σηκώνοντας τα χέρια μου ψηλά μπορούσα σχεδόν να την αγκαλιάσω περνώντας τα γύρω από τη μέση της. Θυμήθηκα πρωινά ξυπνήματα μέσα στον χειμώνα με τον οδηγό του σχολικού να μας χτυπά το κουδούνι για να πάμε στο νήπιο, ενώ εμείς ακόμα κοιμόμασταν. Την μητέρα μου να προσπαθεί βιαστικά να μας ντύσει κι εμείς με πιτζάμες στο παγωμένο δωμάτιο να μην σηκωνόμαστε από τις κουκέτες. Η σειρά που έπρεπε να περιμένουμε για τουαλέτα, η βρεγμένη χτένα που προσπαθούσε να δώσει σχήμα στα πατικωμένα από τον ύπνο μου μαλλιά, το αχνιστό γάλα με τα μπισκότα στο τραπέζι και δεκάδες ακόμη εικόνες, μυρωδιές και συναισθήματα. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσα να θυμηθώ τόσο έντονα στιγμές της ζωής που συνέβησαν πριν από τεσσεράμισι δεκαετίες. Η μητέρα μου νέα, τα αδέλφια μου μικρά, ο θόρυβος από τα ενυδρεία του πατέρα μου που φοβόμουν τη νύχτα, τα έπιπλα, το σπίτι, το παιδικό μας δωμάτιο. Αναμνήσεις μιας απλοϊκής, μα τόσο όμορφης περιόδου, εκεί στο μακρινό παρελθόν, με αλυτάρχη της διαδρομής μια μυρωδιά.
Λίγο πριν τον τερματικό σταθμό για το S-Bahn στο Haar και δύο λεπτά πριν κατέβουν όλοι οι επιβάτες, ο ήχος από το κουδούνι για στάση με επανέφερε βίαια στο σήμερα και τη συνήθη θέση μου πίσω από το τιμόνι. Η ένταση των αναμνήσεων άρχισε να φθίνει με ταχύτητα και παρότι το μόνο που είχε απομείνει στην πραγματικότητα εκεί ήταν η μυρωδιά, εγώ ένιωθα πλήρης και σχεδόν ξεκούραστος. Είχα προλάβει να ανασύρω δε, μια τελευταία εικόνα από την πρώτη δεκαετία της ζωής μου και το διαμέρισμα στο οποίο γεννήθηκα. Μία εικόνα κλειδί που έλυνε τον γρίφο. Την εικόνα με το προϊόν που περιείχε το άρωμα.
Για τους λίγους λοιπόν από εσάς, που θα μπορέσετε να θυμηθείτε, αναφέρομαι σε ένα μπουκάλι Wellapon. Ένα σαμπουάν ‘της εποχής’ που αν και θεωρείται πλέον συλλεκτικό και κοστίζει περίπου 100€, η βουτιά που με ώθησε να κάνω στο υποσυνείδητο η αναζήτησή του, με έφερε σε επαφή με αναμνήσεις και συναισθήματα που η αξία τους είναι ανεκτίμητη.
Σεβαστή Κωνσταντινίδου
