Πλασμένος
Είμαι γι’ άλλα πλασμένος
Σ’ άλλα βαθιά νυχτωμένος
Κι σ’ άλλα ξεφτέρι ίδιο
Μα γι’ αυτά που ‘μαι πλασμένος
Στον κόσμο ολόκληρο δεν τα βρίσκει η ψυχή σου
Και καθώς περπατάς με την σιωπή σου
Τους δρόμους της Επαγγελίας
Ούτε τότε βρίσκεις για τι είμαι στ’ αλήθεια πλασμένος
Γιατί, είμαι γι’ άλλα πλασμένος
Γι’ αυτά που ο νους σου ξεχνάει
Τις νύχτες που στην πόλη τριγυρνάει
Μόνο αν κοιτάξεις βαθιά μεσ’ τον καθρέφτη μου
Θα δεις για τι είμαι στ’ αλήθεια πλασμένος
Ποίημα
Τον παράτησα τον στίχο μου
Δεν του άξιζε η δική μου ελευθερία
Λίγη ήταν για το πάθος του
Τα όνειρα, τις αναμνήσεις του
Και την δική του ευτυχία
Μόνο τ’ άπειρο του άξιζε
Να του χαϊδεύει τα μαλλιά
Έμπειρο από έρωτα και μελαγχολία
Χωρίς τίτλο
Δυο μπούκλες χρυσές εγύρεψα του πέπλου της ν’ αδράξω
Ξανθό ηλιοστέφανο του σύμπαντος αστέρα
Μα σύννεφο μ’ αντάμειψε στα χέρια μου μπλεγμένο
Μικρές κηλίδες όνειρο, σ’ ασημένιο αγέρα
Χωρίς τίτλο 2
Κι είναι παράλογο να σκέφτομαι
Πως ό,τι πω έχει αξία
Της ζωής τα πέταλα εγώ τα μάδισα
Μάταια προσπαθούν οι γαρδένιες να μου ψιθυρίσουν
”κάτι άξιζες και συ, μια στάλα ηλιαχτίδα να λούσεις τα μαλλιά σου”
Γιατί της ζωής τ’ άνθη εγώ τα ‘ κοψα απ’ τον κήπο
Δεν αξίζω, λοιπόν, να μου εμπιστεύεσαι τα πέταλά σου