Αμαλία ΤσιναφορνιώτηΌλο μου σκαλίζει στη μνήμη μου εκείνη η ανάμνηση που μ’ έκανε να αισθάνομαι αδύναμη, ανίκανη, αβοήθητη σε μία κοινωνία που δεν μπορώ να καταλάβω. Πιστεύω πως όλοι μας έχουμε περάσει από μια δικιά μας κόλαση κι αυτό γιατί πρέπει να παλέψουμε με πόθο για τη ζωή μας.
Το περίεργο είναι πως την ώρα που το βιώνεις δεν μπορείς να κάνεις και τίποτα παρά μόνο να νοσταλγείς μια σταγόνα νερό. Μένεις εκεί, καθώς ουρλιάζεις για να σε αφήσει, αλλά μάταια. Χωρίς βοήθεια, χωρίς τίποτα, σχεδόν ακάλυπτη. Χαμηλώνοντας τα μάτια έμεινα να κοιτάζω έναν φωτεινό μαύρο τοίχο.
Το βλέμμα μου χάνεται στον ουρανό καθώς το αντανακλούν οι ακτίνες του ήλιου στα μαύρα μάτια μου. Τουλάχιστον μπορώ να τον κοιτώ δίχως να πονάω σκέφτηκα. Σ’ εκείνο το τοπίο με διαπερνούσε και με τύλιξε μια θερμή παγωνιά καταλαβαίνοντας πως το σώμα μου με εγκαταλείπει και η ψυχή μου αβάστακτη πλέον ποθεί την ελευθερία της. Η αδυναμία να κουνήσω κάποιο απ’ τα μέλη μου μέσα στα οποία περιλαμβάνονταν και οι φωνητικές μου χορδές ήταν η μόνη πραγματικότητα που καταλάβαινα με τις αισθήσεις εκείνη τη στιγμή.
Αφού πέρασαν οι ώρες συνειδητοποιώ πως είμαι ακόμη ζωντανή. Ταλαιπωρημένη και πεταμένη στους δυο δρόμους έχω το κουράγιο να σηκωθώ, εκεί στα κρύα πλακάκια νοσταλγώ για μια αγκαλιά, μια ζεστασιά, αλλά δεν την έχω. Εκείνη τη στιγμή απλώς νιώθεις ξενιστής στο ίδιο σου το σώμα, νιώθεις πως όλα καταρρέουν, πως ότι πέρασες θα το ξαναπεράσεις με τον ίδιο άσχημο και φρικτό τρόπο. Η ευτυχία σου έχει παγιδευτεί κάτω από μια ασπίδα που θέλεις αλλά δεν μπορείς να την απενεργοποιήσεις. Τα μάτια γεμάτα πλέον μελαγχολία και όχι μίσος για αυτόν αλλά για εσένα πως ότι σου έκανε το αξίζεις.
Προσπαθώντας να βρω μια άκρη οι αναμνήσεις μου σαν ηλεκτρικά ρεύματα, υπόδουλα στην ενέργεια που με καταβάλλουν και οι λέξεις μου ανεπαρκείς. Περπατώ στους δρόμους χωρίς προορισμό νιώθοντας κάποια άλλη δίχως σώμα ή ψυχή. Εκείνη τη στιγμή ακούω το κελάηδημα, μα είναι αδύνατον να εντοπίσω την πηγή του.
«Να θυμάσαι πως όσο εύκολα κι εάν ξεχάσεις το παρελθόν άλλο τόσο δύσκολα το σβήνεις από πάνω σου και κυρίως από μέσα σου. Πάντα θα υπάρχει κάτι να στο θυμίζει όμως όχι για κακό. Μπορεί να πονάει αλλά να ξέρεις, έρχονται αυτές οι φρικτές αναμνήσεις μπροστά σου για να σου θυμίζουν και να σου λένε πόσο δυνατός ήσουνα. Και μπορεί και να είσαι, αλλά να το κρύβεις βαθιά μέσα σου».
Μαρία Καραντώνα
