Χρήστος ΚεϊσίδηςΗ αλμύρα της θάλασσας γέμιζε τα πνευμόνια μας καθώς περπατούσαμε στην ακροθαλασσιά με τα αγκυροβολημένα καΐκια να πηγαίνουν πέρα-δώθε έρμαια των κυμάτων της. Ο ήλιος έλαμπε και η ευωδιά των θαλασσινών από τις παρακείμενες ταβέρνες μάς άνοιξε την όρεξη.
Χταπόδι ψητό, καλαμαράκια στη σχάρα, κριθαρότο θαλασσινών, σαλάτα θαλασσινών, κρασί και φυσικά λαγάνα. Πώς αλλιώς να τιμήσεις τη γιορτή της Καθαράς Δευτέρας και την έναρξη της Σαρακοστής;
Πληθώρα χαρταετών στον ουρανό. Λες και άνοιγαν τον δρόμο προς τα Ουράνια.
Τίποτα δεν προμήνυε το κακό που θα ακολουθούσε το επόμενο βράδυ.
23:00 ήρθε μήνυμα στο κινητό, μια λέξη έλεγε μόνο «Λάρισα». Ήταν το μήνυμα σου, σε μια σειρά μηνυμάτων, που ακολούθησε τα «Ξεκινήσαμε», «Θήβα», «Λαμία», ότι δηλαδή κατέφθασε το τρένο στον σταθμό της Λάρισας και θα συνέχιζε την πορεία του. 23:22 το τηλέφωνο χτυπά και εμφανίζεται το όνομα σου. Μπα; σκέφτηκα. Πώς και να μου τηλεφωνεί; Συνήθως δεν υπάρχει καν σήμα στο δίκτυο κατά μήκος της διαδρομής.
«Χρήστο, το τρένο συγκρούστηκε, το βαγόνι εκτροχιάστηκε, βλέπω φωτιές και σπάσανε τα τζάμια».
Πανικός. Το σώμα μου μπήκε σε κατάσταση επιβίωσης. Το αίμα διοχετευόταν μόνο στα ζωτικά για την επιβίωση όργανα. Ούτε μπορούσα να φανταστώ τι περνούσε από το δικό σου μυαλό εκείνη τη στιγμή. Ποια αρχέγονη δύναμη ξεθάφτηκε από τα βάθη της ψυχής σου;
Δεν πιστεύεις ποτέ ότι μπορεί να συμβεί σε σένα ή σε κάποιον δικό σου κάτι τέτοιο. Όταν συμβεί, ο εγκέφαλός σου το απορρίπτει σαν ψέμα, σαν μυθοπλασία.
«Προσπαθώ να βγω. Κλείνω».
Αμέσως τηλεφωνώ στο 100. Το γνώριζαν ήδη. Κάποιος επιβάτης είχε καλέσει στο 112. Είχαν στείλει αστυνομικούς, πυροσβέστες και ασθενοφόρα στο σημείο.
Εκείνο το τόσο ποτισμένο με αθώο αίμα τόπο. Πόσες ψυχές άραγε χωράνε σε εκείνο το στενό;
23.31 χτυπά ξανά το κινητό.
Πλέον δεν νιώθω τα πόδια μου και έχω μουδιάσει ολόκληρος από την αγωνία.
«Βγήκαμε».
Επιτέλους ανάσα ανακούφισης. Γλίτωσαν!
Τα δάκρυα εκείνο το βράδυ, αλλά και για τις επόμενες μέρες, πότιζαν, άκοπα, τα μάγουλα συνεχώς. Για το τι συνέβη, για το τι θα μπορούσε να συμβεί, για το από δω και πέρα.
Τα νέα του περιστατικού κάνουν τον γύρο του κόσμου, αλλά εμένα μου χτύπησε την πόρτα. Εμένα είναι κομμάτι της ζωής μου. Εκείνο το βράδυ και η τραυματική αυτή εμπειρία έχουν χαραχθεί και έχουν συγχωνευτεί στο DNA μου. Μαζί με όλα εκείνα τα στοιχεία που με κάνουν αυτό που είμαι προστέθηκε και αυτό. Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει δυνατότερο;
Παρηγοριά στο μαύρο, ο δικός μου άνθρωπος είναι σώος. Το τραύμα της ψυχής όμως βαθύ.
Εκείνο το βράδυ, σε εκείνο το τρένο του τρόμου, 57 ψυχές πήγαν να συναντήσουν τις δεκάδες ακόμη που στοιχειώνουν εκείνον τον τόπο. Εκείνον τον τόσο αιματοβαμμένο τόπο.
Όλες μαζί οι ψυχές, αυτών των αθώων και αδικοχαμένων ταξιδιωτών, να μας στοιχειώνουν και να μας θυμίζουν πόσο ανάξιοι είμαστε. Πόσο ασυγχώρητοι.
Άρτεμις Σαπουντζόγλου
Βέτα Χρυσοπούλου
