Κατερίνα ΧαραλαμπίδουΌλοι το ξέρανε, όμως ποτέ κανένας δεν τη βοήθησε. Άλλωστε, δεν έκρυψε ποτέ τα σημάδια από τα κτυπήματα που της άφηνε. Το μόνο που της έλεγαν ήταν: «γιατί δεν φεύγεις;» και εκείνη απαντούσε πάντα με δάκρυα στα μάτια: «Και πού να πάω; όπου και να πάω θα με βρει και τα παιδιά; Τέσσερα είναι, τι θα τα κάνω τα παιδιά;». Ήταν εκεί για όλους, όμως ποτέ κανείς δεν της έδωσε ένα χέρι για να τη βοηθήσει να σηκωθεί από τον πάτο που είχε φτάσει και πνιγόταν αργά και σταθερά.
Παντού στο σώμα της δεν υπήρχε τίποτα παραπάνω από άσχημα και φανερά σημάδια, τα οποία φώναζαν βοήθεια. Όλη της τη ζωή την πέρασε με αυτά τα σημάδια. Στο μπούτι μία ευθεία γραμμή μπροστά, που όταν την ρώτησα πώς το έπαθε, μου απάντησε: «Τι να πάθω εγγόνα μου, παλιά είχα αργήσει να πάω στη δουλειά και πήρε το σίδερο από το τζάκι, να και το σημάδι». «Ρε γιαγιά, και στο χέρι σου αυτή η ουλή;» , «εκεί ήταν απόγευμα δεν θυμάμαι τι έγινε, αλλά θυμάμαι τη φωτιά που είχε βάλει στο κρεβάτι γιατί η μαμά σου έκλαιγε . Την έσβησα με το χέρι μου…”
Όλοι η γειτονιά την έβλεπε με δάκρυα στα μάτια και αυτήν και τα παιδιά να τον μαζεύουν από τα μεθύσια του για να μην πεθάνει απ’ το κρύο. Αυτός απλά τους χτυπούσε και τους έσπρωχνε αλλά στο τέλος πάλι έπεφτε. Ούτε εκεί έκαναν κάτι, απλώς αδιαφορούσαν.
Όταν μάθαινε ότι έχει πει κάτι για τα σημάδια, την έσπρωχνε για να σπάσει πάνω στον τοίχο και αυτή χωνόταν πιο βαθιά στην δυστυχία της. Δεν σταματούσε ούτε όταν ούρλιαζε, μόνο όταν κουραζόταν. Εκεί είχαν βάλει ωτοασπίδες και πίναν κρασί στο μπαλκόνι, τι όμορφη που τους ήταν η ζωή.
Τώρα που αυτός έφυγε από τη ζωή πάντα μας λέει: «Τα μάτια σας τέσσερα, δεν θέλω να σας δω δυστυχισμένα, εγώ θα τον σκοτώσω αυτόν που θα σας πληγώσει».
Η μόνη της ηρεμία πια τα πολλά πακέτα τσιγάρα που κάνει κάθε μέρα, ο καπνός που σκίζει τα μαύρα και μέσα στην πίσσα πνευμόνια την κάνουν να νιώθει ζωντανή, και μετά εμείς της λέμε να το κόψει.
Δημήτρης Φωτόπουλος
