Χριστίνα Μιχαηλίδου«Μόλις βγήκα από το αεροδρόμιο. Ο κρύος αέρας της πόλης παγώνει το πρόσωπό μου. Τι ψυχρή υποδοχή, σκέφτηκα. Σήκωσα την κουκούλα από το μπουφάν μου, ξαναπήρα τη βαλίτσα στο χέρι και προχώρησα βιαστικά να βρω ταξί. Η διεύθυνση του νέου μου σπιτιού αποθηκευμένη με κεφαλαία στο κινητό μου. Προσπάθησα με τα αγγλικά μου και νοήματα να δώσω στον ταξιτζή να καταλάβει ότι είμαι φοιτήτρια άρτι αφιχθείσα σε τούτον τον τόπο. «Μην μιλάς με αγνώστους», ήρθαν στο μυαλό οι νουθεσίες της μητέρας μου και μαζεύτηκα. Έφτασα.
Στέκομαι μπροστά στο κτήριο. Έχει τα χαρακτηριστικά της πόλης που έζησε χρόνια κάτω από ένα αυταρχικό καθεστώς, ισοπεδώνοντας με την ομοιομορφία του τα πάντα. Πληκτρολογώ τους κωδικούς της κεντρικής πύλης και σκέφτομαι με πανικό ότι κάποιο λάθος έχω κάνει και θα μείνω εκεί στο πεζοδρόμιο, ανήμπορη και παγωμένη. Τελικά, τα νούμερα είναι σωστά , ανοίγω. Τα πόδια μου τρέμουν. Β΄ όροφος, δεύτερη πόρτα αριστερά. Στριφογυρίζω πρώτα το κάτω κλειδί και μετά το πάνω. Σαν ατέλειωτος γρίφος μου φάνηκε. Τα περιποιημένα έπιπλα με τα φωτεινά χρώματα άγγιξαν ευχάριστα το οπτικό μου πεδίο. Άφησα τις βαλίτσες στο πάτωμα και εξερευνώ με περιέργεια τα δωμάτια. Μεγάλο σαλόνι, ακόμα μεγαλύτερη κρεβατοκάμαρα, μία ντουλάπα αποθήκη με όλα τα χρειαζούμενα σκούπες, φαράσια, κουβάδες, ένα μικρό αίθριο και η κουζίνα να κοιτάει μπροστά στον κεντρικό δρόμο με ένα μικρό παράθυρο ίσια στον γκρίζο ήλιο. Χαμογέλασα για πρώτη φορά. Αυτό σίγουρα ήταν ένα θερμό καλωσόρισμα!
Την επόμενη ημέρα, πηγαίνοντας στο Πανεπιστήμιο, το νεοκλασικό κτήριο της Ιατρικής, που ξεχώριζε πιο επιβλητικό από όλα τα άλλα, μου φάνηκε σαν ένα κάστρο απόρθητο και εγώ στρατιώτης άοπλος που έπρεπε να το κατακτήσω. Πού πάς κορίτσι μου; Θα τα καταφέρεις; ακούστηκε έντρομη μέσα μου η φωνή της λογικής. Μα η άλλη φωνή εκείνη της ψυχής, άκουσα να απαντάει δειλά «θα προσπαθήσω». Και με αυτό το δέος για το τι με περιμένει, πέρασα για πρώτη φορά το κατώφλι της σχολής.
Στο πρόγραμμα μαθημάτων αναγράφεται η ώρα και η μέρα προσέλευσης στο χειρουργείο του νοσοκομείου με τις απαραίτητες οδηγίες. Οι μέρες κυλούν βασανιστικά μέχρι να φτάσει η πολυπόθητη στιγμή. Προχωρήσαμε δειλά στον προθάλαμο. Φορέσαμε τον απαραίτητο εξοπλισμό. Οι περισσότεροι συμφοιτητές μου ξεφυσούσαν νευρικά, άλλοι φοβούνται. Ακούω την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, αλλά τα πόδια μου πιο τολμηρά, κάνουν το πρώτο βήμα. Ανασαίνω τη μυρωδιά του αποστειρωμένου χώρου, των εργαλείων. Νιώθω την αγωνία γιατρών και αρρώστων, την ανακούφιση και τον θρίαμβο της ανθρώπινης ζωής, την παγωνιά του θανάτου και του τέλους. Δακρύζω. Επιτέλους, έφτασα σπίτι μου, εδώ ανήκω, εδώ θέλω να είμαι. Τι όμορφο να βρίσκεσαι εκεί που λαχταρά η ψυχή σου.
Έξω χιονίζει από μέρες. Το κρύο είναι τσουχτερό και οι πολλές ώρες διαβάσματος κάνουν το κεφάλι μου να γέρνει από κούραση και τα μάτια μου να κλείνουν. Πετάγομαι έντρομη. Τι ώρα είναι; θα προλάβω; Το ρολόι δείχνει τέσσερις τα ξημερώματα.
Νιώθω ότι δεν αντέχω άλλο. Μου λείπουν οι δικοί μου άνθρωποι. Η οικογένεια μου, το αγόρι μου, οι φίλοι μου. Ανοίγω το παράθυρο, η πόλη κοιμάται. Ανάβω τσιγάρο, τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα. Η φωνή μέσα μου τρεμουλιαστή, νυσταγμένη με ενθαρρύνει. Θα τα καταφέρεις. Γεμίζω τα χέρια μου με χιόνι από το περβάζι και λούζω το πρόσωπό μου. Οι παγωμένες σταγόνες με συνεφέρουν. Συνεχίζω. Άλλη μια μέρα που δίνω παράταση στα όνειρα μου.
Ήταν ένα δύσκολο, ανηφορικό ταξίδι, αλλά τώρα βρίσκομαι εδώ ανάμεσά σας. Κοιτώ απέναντί μου τα βουρκωμένα μάτια των γονιών μου, κοιτώ στα μάτια τους συμφοιτητές μου, τους καθηγητές μου και περήφανη, αν και με λίγο τρακ, διαβάζω τον αποχαιρετιστήριο λόγο της ορκωμοσίας μου ως γιατρός.
Σας Ευχαριστώ».
Μαρία Καραντώνα
Μαρία Παράφορου
