Γενοβέφα ΘεοχαροπούλουΜια μοναχική ψυχή πλέον. Μεγαλωμένος σε μια οικογένεια που τον υιοθέτησε ύστερα από εκείνο το φρικτό ατύχημα που είχαν οι γονείς του κι αυτός. Οι γονείς του δεν τα κατάφεραν, αυτός όμως ναι. «Μακάρι να μην τα είχα καταφέρει. Να ήμουν μαζί τους, παρά να ζω αυτό το μαρτύριο ξέροντας ότι δε θα ξαναπερπατήσω ποτέ και ότι ποτέ κανείς δε θα μπορέσει να γεμίσει το τεράστιο κενό που μου δημιούργησε η απώλεια των γονιών μου». Αυτό έλεγε κάθε στιγμή μέσα του, και μόνο, αφού δεν ήθελε να μιλάει σε κανένα.
«Νικόλα, κατέβα σε παρακαλώ, έλα κάτω», φώναξε η θετή του μητέρα.
Βλέπετε, κανένας από τους συγγενείς του δε θέλησε να μεγαλώσει ένα δεκαεξάχρονο παιδί με κινητικά προβλήματα και βαθιά ψυχολογικά τραύματα.
Πριν από εκείνη την αποφράδα μέρα, ο Νικόλας ήταν ένας πολύ κοινωνικός και αγαπητός σε όλους άνθρωπος. Ήταν γεμάτος ζωή και έκανε πολλά όνειρα για το μέλλον. “Θα γίνω ψυχίατρος. Θέλω να βοηθάω άτομα να βγουν από τον δικό τους βούρκο και να τους δώσω ένα λόγο να υπάρχουν κι ένα έναυσμα για να ονειρευτούν ξανά”. Κάθε μέρα το έλεγε στους γονείς του. Οι στόχοι του όμως είχαν καταστραφεί. Δεν ονειρευόταν τίποτα πια. Το λαμπερό του χαμόγελο που γέμιζε ελπίδα όποιον το αντίκριζε είχε σβήσει για τα καλά.
Γυρνώντας μια μέρα από το σχολείο του, άκουσε στην τηλεόραση μια συνέντευξη ενός παρολυμπιονίκη που είχαν παραλύσει τα δυο του πόδια. «Ήταν ανταλλαγή… έδωσα τη δύναμη να περπατώ και πήρα την υπερδύναμη να βοηθάω τους άλλους», είπε. Το σκεφτόταν όλη μέρα. Αμφέβαλε πολλές φορές για τον εαυτό του και για το αν θα πρέπει να πολεμήσει γι΄ αυτό που αγαπάει να κάνει. Στριφογυρίζοντας συνεχώς στο κρεβάτι του και κοιτώντας γύρω του, στο μάτι του έπεσε μια φωτογραφία των γονιών του.
– «Θα το ήθελαν κι αυτοί. Θα ήθελαν να συνεχίσω να κυνηγάω τα όνειρά μου και να πετύχω», σκέφτηκε.
Ο συνδυασμός του συνειρμού του αυτού και του λόγου του παρολυμπιονίκη έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ψυχολογία του και τον οδήγησαν στην απόφαση να μην παρατήσει τον εαυτό του και να κυνηγήσει το όνειρό του μέχρι να πραγματοποιηθεί. Έγινε ψυχίατρος και τώρα πλέον, βοηθάει τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη από υποστήριξη κι ελπίδα. Και τι που δεν μπορούσε να περπατήσει;
Πολυτίμη Μουρατίδου
