ΓΡΑΦΕΙΝ

Εντάξει φεγγαράκι μου

14 Ιουλίου, η απουσία του είχε αρχίσει να με κυριεύει. Ένιωθα το στήθος μου να βαραίνει με κάθε του σκέψη. Ήθελα να φύγω, να βγω έξω, αλλά ο καιρός ήταν μουντός. Η γιαγιά μου, ανίδεη για το πώς νιώθω, με βλέπει να σηκώνομαι και να της λέω “φεύγω”. Δεν άντεχα άλλο, τα πνευμόνια μου είχαν την ανάγκη του οξυγόνου. Ήθελα να καθαρίσω το μυαλό μου. Είχα ανάγκη τη σφιχτή του αγκαλιά και ας ήταν η τελευταία. Παίρνω τα μαλλιά μου στη χούφτα μου και τα πιάνω σφιχτά και φυσικά ο κλασικός μονόλογος: “κλειδιά, κινητό, μάσκα” και φεύγω.

Η μάχη να κρατήσω τα δάκρυά μου φαίνεται να είχε κερδηθεί. Η γειτονιά μου έρημη, όπως πάνα, και την παίρνω τηλέφωνο. Η κολλητή μου, ο μόνος άνθρωπος που έτρεξε, όταν την είπα ότι δεν είμαι καλά. Το κινητό μου ανοιχτό να κοιτάω την φωτογραφία μας. Δεν άντεξα άλλο.

Κάθισα στο πρώτο πεζούλι που βρήκα κι άρχισα να κλαίω. Περαστικοί μου δίνανε βλέμματα παρηγοριάς και συμπόνιας. Μέσα σε αυτά τα βλέμματα  αναγνώρισα και το δικό της. Έτρεξα στην αγκαλιά της με δάκρυα στα μάγουλα και μάτια κόκκινα. Δεν είπαμε τίποτα, η αγκαλιά τα έλεγε όλα. Μετά από ώρα κατάφερα να πω ένα μου « λείπει», πνιγμένο στους λυγμούς μου, “μου λείπει Χριστίνα”. Δεν είπε τίποτα κι απλά με έσφιξε περισσότερο στην αγκαλιά της. Μου έπιασε το χέρι και ένιωσα τον κόσμο μου να διαλύεται, όπως κι όταν έμαθα ότι έφυγε δύο χρόνια πριν. Με το χέρι της στο δικό μου χαράξαμε τους δρόμους. Δεν μιλούσαμε, αλλά η σιωπή και τα κλεφτά της βλέμματα τα λέγανε όλα.

Τότε το είδα. Το φεγγάρι, πιο λαμπρό από ποτέ. Πάντα μου έλεγε: “Αν νιώσεις ποτέ μόνη σου, πες ένα, μοναχά ένα, παππού κι εγώ θα είμαι δίπλα σου, όπου κι αν βρίσκομαι”. Κι εγώ με την παιδική μου αθωότητα τού απαντούσα: “Μόνη μου; Δεν θα νιώσω ποτέ μόνη μου παππούκα, γιατί θα κοιτάω το φεγγάρι”. Αυτός γελούσε και με έσφιγγε σφιχτά στα σκληροδουλεμένα χέρια του και μου έλεγε: “Εντάξει φεγγαράκι μου”. Ήταν το μότο μας.

Όλα αυτά τριγύριζαν στο μυαλό μου. Ο παππούς, το φεγγάρι, οι αγκαλιές του, και ξαφνικά δεν ένιωθα μόνη μου. Κατάλαβα ότι το φεγγάρι μού ζεσταίνει την ψυχή, όπως έκανε κι αυτός.

“Εντάξει φεγγαράκι μου”, μονολόγησα και χαμογέλασα.

Το φεγγάρι, αυτό τελικά κάνει τις μέρες μου καλύτερες, ακόμη κι αυτές που φαίνονται πως είναι οι χειρότερες της ζωής μου.

Σου άρεσε;

Διάλεξε τα αστέρια που επιθυμείς!

Μέσος όρος 5 / 5. Σύνολο ψήφων: 8

Δεν υπάρχουν ψήφοι! Γίνε ο πρώτος που θα βάλει αστεράκια.

Βασιλική Νεστοροπούλου

Μέλος της μαθητικής συγγραφικής ομάδας Teenγραφείς

error: www.grafein.gr