Ηλίας ΦιλιππίδηςΤο παιδί το δικό μου το περίμενα καιρό. Αυτό το πήρα απ’ τη μάνα μου. Λίγο η γκρίνια, λίγο τα «Όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις», λίγο που η Ελένη- δυο χρόνια μικρότερη- με πρόλαβε κι έκανε το πρώτο εγγόνι για τους γονείς μας… Κι ο Χρήστος, όμως, όπως κι εγώ, ήθελε να κάνουμε δυο-τρία κουτσούβελα.
Όταν, λοιπόν, μετά από δύο μήνες στη προσπάθεια, ήρθε η καθυστέρηση, κι οι δυο μας το χαρήκαμε. Η επίσκεψη στο γυναικολόγο μας έκοψε τα όνειρα μαχαίρι. Μαχαίρι που με κάρφωσε κατάστηθα όταν πράγματι μου ήρθε περίοδος και η όποια ελπίδα είχε μείνει χάθηκε κι αυτή.
Λίγο καιρό μετά ήρθαν ξανά σημάδια. Αυτή τη φορά δε πέσαμε έξω. «Επιτέλους θα γίνουμε γονείς» έλεγα και ξανάλεγα στον Χρήστο. Η χαρά μας απερίγραπτη, όπως και αυτή των γονιών, που προθυμοποιήθηκαν να ετοιμάσουν το παιδικό. Μπλε, αγορίστικο, μεγάλο.
Γιατί θα ‘ταν αγόρι, το πρώτο στην οικογένεια μετά τον μπαμπά. Και θα ‘παιρνε και το δικό του όνομα. Το παιδί μου. Το παιδί το δικό μου. Θα βγει γρήγορα και δε θα κλαίει πολύ. Θα γίνει δύο μέτρα άντρας και θα τον θέλουν όλες. Γιατί θα είναι ο καλύτερος ο γιος μου. Θα ‘ναι το καλύτερο παιδί το παιδί το δικό μου.
Η εγκυμοσύνη δε ξεκίνησε καλά. Κι ούτε βελτιώθηκε. Ζαλάδες, πόνοι, εμετοί, πείνα για ό,τι υπήρχε και τρωγόταν… «Χαλάλι» έλεγα. Ας βγει καλά το παιδί μου κι ας γίνω κομμάτια. Κι έκανα υπομονή. Για το παιδί το δικό μου.
Μια νύχτα όπως ετοιμαζόμουν για ύπνο έγινε. Απότομα. Απότομα και πρόωρα. Εφταμηνίτικο το παιδί το δικό μου; «Βιάζεται να κατακτήσει τον κόσμο» έλεγα από μέσα μου. «Αυτό είναι όλο». Φύγαμε για το νοσοκομείο. Ούτε που ξέρω τι ώρα μας έκανε τη χάρη το σκασμένο. Πάντως σίγουρα δεν ήταν γρήγορα. Ούτε και εύκολα. «Δε πειράζει, ας είναι δυνατό κι ας πέρασα όσα πέρασα» έλεγα.
Το παιδί το πήρα στα χέρια μου μετά από δύο μήνες. Το βάλανε σε θερμοκοιτίδα. Γιατί ήταν αδύναμο και δε θα ζούσε. Το παιδί το δικό μου. Δε μπορούσα να το πιστέψω. Όπως μεγάλωνε το πίστεψα. Δεν περπάτησε πριν τα 4, ούτε και μίλησε. Μονάχα έτρωγε. Συνέχεια.
Σαν ήρθε η ώρα να πάει σχολείο ηρέμησα. Ήλπιζα ότι θα γίνει άνθρωπος. Πού τέτοια τύχη. Η ίδια του η δασκάλα μου το ‘πε. Τι μου ‘πε; Πως το παιδί ήτανε προβληματικό και δε μπορεί να συνεχίσει.
Κι έτσι το στείλαμε αλλού. Το στείλαμε μαζί με τ’ άλλα τα προβληματικά. Ο όμοιος τω όμοίω. Κι έτσι περάσανε τα χρόνια. Κι έτσι μεγάλωσε το προβληματικό. Κι εγώ ντρεπόμουν να βγω απ’ το σπίτι. Όπως κι εκείνος, πάλι καλά. Τουλάχιστον κατάλαβε τι είναι.
Απορώ με τον Χρήστο. Του μιλάει λες κι είναι άνθρωπος. Το χειμώνα τον παίρνει και πάνε στο βουνό για σκι (πώς στο διάολο έμαθε σκι το άχρηστο ιδέα δεν έχω). Τα καλοκαίρια πάνε στο εξοχικό και κάνουν μπάνια και τρώνε παγωτά. Εγώ δεν αντέχω ούτε να τον βλέπω. Σιγά μη πάω και διακοπές μαζί του. Όποτε λείπουν βρίσκω την ηρεμία μου και ξεχνώ ότι το άχρηστο υπάρχει.
Όταν έγινε 18 ήθελε φροντιστήρια για τις πανελλαδικές. Όχι το άχρηστο, ο Χρήστος επέμεινε. «Άμα θες, πλήρωσέ τα» του είπα και ξεκαθάρισα. Και το χαϊβάνι πλήρωσε. Πεταμένα λεφτά.
Και, φυσικά, είχα δίκιο. Τίποτα δεν κατάφερε το άχρηστο. «Αγχώθηκε» έλεγε ο άλλος. Καλός και του λόγου του. Και έψαχνε μετά σχολές να τον βάλει. Ιδιωτικές. Δεν μας έφαγε αρκετά ήδη, να σκάσουμε κι άλλα. Θεέ μου γιατί δεν έγινε σαν τα παιδιά της Ελένης; Γιατί σε μένα αυτό;
Να μη σας κουράσω άλλο, μια μέρα, που λέτε, ο Χρήστος έφυγε για Γερμανία με τη δουλεία. Μια βδομάδα. Κι έκανα αυτό που ήθελα τόσο καιρό. Τι ωραίο πράγμα η καραμπίνα του συγχωρεμένου του μπαμπά μου… Να ‘ναι καλά που μας έμαθε να τη χρησιμοποιούμε κι οι δυο αδερφές…
Παιδοκτόνος; Όχι, όχι, κύριε ανακριτή. Κάτι δε καταλάβατε καλά. Αυτό δεν ήταν το παιδί το δικό μου.
Μαρία Παράφορου
