Πόσα χρόνια χρειάζεται να περάσουν για να ξεχαστεί ένα γεγονός;

Κι αν δε ξεχαστεί; Κι αν το θυμάσαι ακόμα και δεν μπορείς να βρεις την ησυχία σου;

Ο λαγός δεν μπορούσε να ξεχάσει. Να ηττηθεί από μία χελώνα παραήταν για να μπορέσει απλώς να το χωνέψει και να συνεχίσει κανονικά τη ζωή του. Παρ όλο που είχαν περάσει χρόνια, εκείνος δεν μπορούσε ακόμα να αποδεχτεί ότι τον είχε κερδίσει το πιο αργό πλάσμα σε όλο το βασίλειο των ζώων. Έπρεπε κάτι να γίνει γι’ αυτό, μιας κι έβλεπε ότι πλέον είχε περάσει καιρός και εκείνος ήταν απαρηγόρητος.

Πήγε και τη βρήκε την επόμενη μέρα για να της μιλήσει. Παρ όλο που είχε περάσει καιρός, εκείνη φαινόταν ολόιδια και το ίδιο φιλική όπως και τότε. Αυτό όμως που του έκανε εντύπωση ήταν ότι δεν ξαφνιάστηκε καθόλου από το γεγονός ότι τη γύρεψε.

“Ήμουν σίγουρη ότι κάποτε θα με έβρισκες πάλι. Και όχι δεν αναφέρομαι στην ήττα σου τότε.”

Ο λαγός προσπάθησε να καταλάβει αν τον ειρωνευόταν, αλλά δε διέκρινε κανένα ίχνος κοροϊδίας στο βλέμμα της. Τον κοιτούσε με πολύ σεβασμό και ηρεμία. Γιατί του είπε όμως τότε ότι δεν αναφέρεται στην ήττα του; Αφού κατάλαβε γιατί την ξαναβρήκε, για ποιον άλλο λόγο να έχει έρθει; Δεν κάθισε να το σκεφτεί και πολύ.

“Θέλω να κάνουμε πάλι αγώνα! Θέλω να πάρω τη ρεβάνς!”

Η χελώνα χαμογέλασε. Της άρεσε που ήταν ευθύς και δεν καθόταν να δικαιολογηθεί ή να πει κάτι άλλο, πέρα απ’ αυτό που ήθελε.

“Βεβαίως καλέ μου λαγέ, ας το επαναλάβουμε. Θα μου επιτρέψεις όμως να διαλέξω μια άλλη διαδρομή αυτή τη φορά γιατί έχω υπόψη μια διαδρομή που έχει περισσότερο ενδιαφέρον και βλέπεις και πιο όμορφα πράγματα…”

Ο λαγός αμέσως αντέδρασε:

“Ξέρω τι θες να κάνεις. Θες να δυσκολέψεις τη διαδρομή για να μου τύχει κάτι και να χάσω τον αγώνα. Όχι! Θέλω μια πιο απλή διαδρομή για να φαίνεται ξεκάθαρα ποιος είναι ο πιο γρήγορος και, αυτή τη φορά, να κερδίσω όπως πρέπει!”

Η χελώνα χαμογέλασε και πάλι. Δεν είχε όμως την πονηριά στο μυαλό της.

“Τότε υπάρχει και μια άλλη διαδρομή που είναι πραγματικά απλή και φτάνεις κατευθείαν στο τέρμα. Ο δρόμος είναι ίσιος και το σημείο τερματισμού δεν απέχει πολύ από την αφετηρία.”

“Ωραία αυτόν θέλω να διαλέξω!” είπε αμέσως ο λαγός. “Και αυτή τη φορά θα κερδίσω! Δε θα κάνω το λάθος να κοιμηθώ όπως την προηγούμενη φορά!”.

‘Όταν όμως ήταν έτοιμοι για τον αγώνα, είδε ότι η χελώνα πήγε παραδίπλα προς την άλλη διαδρομή, και παραξενεύτηκε. Γιατί να θέλει η χελώνα να διαλέξει την άλλη διαδρομή που ήταν πιο χρονοβόρα, πιο πολύπλοκη και σίγουρα δεν της εγγυόταν κανένα καλό αποτέλεσμα; Μήπως δεν την ενδιέφερε και πολύ να κερδίσει; Γιατί όμως τότε να συμμετάσχει στον αγώνα;

Αυτή και μόνο η σκέψη δεν του άρεσε καθόλου. ‘Έπρεπε η χελώνα να θέλει απεγνωσμένα να κερδίσει! Έπρεπε, για να της δώσει ένα καλό μάθημα που τον κέρδισε στον προηγούμενο αγώνα! Έπρεπε να την κάνει να νιώσει ταπείνωση, όση ταπείνωση είχε νιώσει τότε ο ίδιος! Γύρισε το βλέμμα του και κοίταξε τη χελώνα που στεκόταν ατάραχη στην αφετηρία, και με μια χαρά και γαλήνη στο πρόσωπό της. Αυτό τον εκνεύρισε ακόμα περισσότερο αλλά αποφάσισε να συγκρατήσει το θυμό του γιατί δεν το συνέφερε αν ήταν να κερδίσει τον αγώνα, να χάσει τη συγκέντρωσή του.

Συγκεντρώθηκε λοιπόν, πάλι στον αγώνα, αποφασισμένος να κερδίσει και ένιωσε μια άγρια χαρά αναμεμειγμένη με έντονη ανυπομονησία. Ήταν απλά θέμα χρόνου. Θα άρχιζε ο αγώνας και εκείνος θα έδινε τον καλύτερό του εαυτό, κάνοντας και τα υψηλότερα άλματα που είχε κάνει ποτέ και, σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα θα βρισκόταν στο σημείο τερματισμού. Ήταν ο πιο γρήγορος απ’ όλους τους λαγούς και επιτέλους, θα του δινόταν η ευκαιρία να δείξει ποιος πραγματικά ήταν. Το περίμενε ήδη καιρό. Ο δρόμος ήταν ίσιος και σύντομος, οπότε δεν υπήρχαν περιθώρια λάθους.

Η χελώνα έδωσε το σήμα, και ο αγώνας ξεκίνησε.

Ο λαγός τινάχτηκε κατευθείαν μπροστά, σαν να τον τραβούσε ένα αόρατο σκοινί, και έτρεξε όπως δεν είχε τρέξει ποτέ. Δεν τον ένοιαζε τίποτα άλλο παρά να φτάσει στο τέρμα, και δεν έβλεπε τίποτα γύρω του, παρά μόνο το τέλος της διαδρομής που φαινόταν λίγα μέτρα μπροστά του πλέον. Σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα, έφτασε στο τέλος του δρόμου, όπου ήταν και το σημείο τερματισμού. Δεν κατάλαβε για πότε ξεκίνησε και για πότε έφτασε, του φαινόταν λες και όλα είχαν γίνει μόνο σε μια στιγμή. Ένιωσε ξανά την ίδια άγρια χαρά που κατάλαβε ότι είχε κερδίσει, και η μία σκέψη διαδεχόταν την άλλη. Θα ερχόταν η χελώνα μετά από λίγο και θα διαπίστωνε ότι αυτή τη φορά, είχε χάσει. Θα την έπιανε απελπισία. Θα κοιτούσε το λαγό και θα καταλάβαινε το λάθος της να τα βάλει με τον πιο γρήγορο. Θα την έλουζε ένα κύμα θαυμασμού για το λαγό και, επιτέλους, θα αναγνωριζόταν η αξία του. Ονειροπόλησε έτσι για κάμποσα λεπτά.

Μέχρι που επανήρθε στην πραγματικότητα. Η χελώνα δεν είχε φτάσει ακόμα αλλά δεν τον πείραζε να περιμένει για να τον δει που είχε κερδίσει. Θα καθόταν απλά και θα χάζευε το τοπίο γύρω του που του φαινόταν ότι ήταν όμορφο, σαν να τον χειροκροτούσε που βγήκε νικητής. Πρόσεξε τα δέντρα γύρω του, τη λιμνούλα λίγο πιο πέρα, άκουγε διάφορα πουλιά γύρω του, αλλά το μυαλό του ήταν μόνο στη νίκη και στο πόσο ξαλαφρωμένος ένιωθε. Γύρισε πάλι να δει το τοπίο γύρω του, αλλά έμεινε απλά να κοιτάζει γιατί αισθάνθηκε να του κόβεται η αναπνοή.

Τα δέντρα, η λίμνη και τα πουλιά, είχαν όλα εξαφανιστεί. Στη θέση τους δεν υπήρχε παρά μόνο έρημος.

Έκλεισε τα μάτια του και τα ξανάνοιξε μήπως έβλεπε όνειρο. Δεν μπορούσε να πιστέψει και να καταλάβει αυτό που έβλεπε. Τώρα μόλις δεν υπήρχαν εδώ δέντρα; Ήταν εντελώς σίγουρος ότι είχε φτάσει στο τέρμα και έβλεπε γύρω του αυτά που έβλεπε. Γύρισε να κοιτάξει προς το δρόμο και να τσεκάρει και το σημείο τερματισμού. Αυτά όλα ήταν εκεί. Έβλεπε και το σημείο στην αφετηρία που ήταν πολύ κοντά. Και τότε έκανε μια διαπίστωση. Ο δρόμος δεν ήταν καθόλου μακρύς. Χρειάστηκε μόνο ένας πήδος για να φτάσει στο τέρμα. Σχεδόν σαν η αρχή και το τέλος να ήταν το ίδιο σημείο. Κι εκεί ένιωσε να παραλύουν τα πόδια του. Είχε καιρό να νιώσει θλίψη. Προσπάθησε να παρηγορήσει τον εαυτό του ότι, ούτως ή άλλως εκείνος κέρδισε τον αγώνα και ότι, όπως και να ‘ταν η διαδρομή, πάλι εκείνος θα κέρδιζε. Δε μπορούσε όμως να βρει παρηγοριά και αυτό τον παραξένεψε. Δεν έβλεπε παρά μόνο μπροστά του την έρημο.

Δε μπορούσε να καταλάβει γιατί έβλεπε ό,τι έβλεπε. Είχε διαλέξει την πιο σύντομη διαδρομή και είχε φτάσει αμέσως εκεί που ήθελε. Ήταν απόλυτα συγκεντρωμένος στο στόχο του, τόσο που δεν έβλεπε τίποτα γύρω του, τίποτα από τα δέντρα, τα ζώα και τα ποταμάκια που θα μπορούσε να δει. Αλλά δεν τον ένοιαζε. Τον ένοιαζε μόνο ο στόχος. Τώρα λοιπόν που τον πέτυχε, γιατί να τον νοιάζει το τοπίο γύρω του; Γιατί να νιώθει απελπισία που δεν έβλεπε τίποτα από αυτά που στην αρχή δεν τον ενδιέφεραν καθόλου; Ακόμα και όταν τα είχε δει πλέον στο τέλος της διαδρομής, ένιωθε λες και τα περίμενε να είναι εκεί, ότι ήταν δεδομένο ότι σίγουρα θα τα έβρισκε, σαν να του χρωστούσαν που κέρδισε τον αγώνα. Τώρα όμως, τα ήθελε όλα πίσω, τα δέντρα, τα πουλιά, τη λίμνη, αλλά ένιωθε ότι τα είχε χάσει, και το χειρότερο, ότι δεν τα άξιζε πλέον. Έμεινε να κοιτάζει την έρημο, έκατσε κάτω στην άμμο και έβαλε το πρόσωπό του στα χέρια του. Δεν τον ενδιέφερε πλέον ο δρόμος και το σημείο τερματισμού, ένιωθε ότι δεν είχαν κανένα νόημα.

Σ’ αυτό το σημείο, ήρθε και τον βρήκε η χελώνα. Είχε φτάσει λαχανιάζοντας, όχι επειδή είχε προσπαθήσει να πάει όσο πιο γρήγορα μπορούσε για χελώνα, αλλά επειδή είχε κάνει όλη αυτή τη διαδρομή που της πήρε πολλή ώρα για να φτάσει στο τέλος της. Παρόλ’ αυτά το πρόσωπό της έλαμπε. Είχε ευχαριστηθεί ένα σωρό περιπέτειες, είχε περάσει από πολλά δέντρα, είχε κολυμπήσει σε λιμνούλες, είχε κάνει καινούριους φίλους στη διαδρομή και τώρα, στο σημείο τερματισμού, ορθωνόταν μπροστά της ένας υπέροχος καταρράχτης που δεν είχε ξαναδεί ποτέ. Τη διαδρομή αυτήν την είχε κάνει κι άλλες φορές, αλλά κάθε φορά το τοπίο άλλαζε, όπως άλλαζε και το τοπίο στο τέλος της διαδρομής, το οποίο γινόταν όλο και πιο όμορφο. Έμεινε να χαζεύει τον καταρράκτη πολλή ώρα, μέχρι που θυμήθηκε το λαγό.

Τον βρήκε να κάθεται στο έδαφος με το πρόσωπο στα χέρια του και κατάλαβε αμέσως.

Κάθισε δίπλα του χωρίς να πει τίποτα. Εκείνος γύρισε και την κοίταξε και του έκανε εντύπωση πως του φαινόταν νεότερη σε σχέση με πριν. Το πρόσωπό της ήταν πιο φωτεινό και ήταν λες και δεν είχε κουραστεί καθόλου. Με το που διασταυρώθηκαν τα βλέμματά τους όμως, ένιωσε να φεύγει όλος ο πόνος που είχε όλη αυτή την ώρα. Ένιωσε μία πρωτόγνωρη ηρεμία και δεν τον ενδιέφερε πλέον τίποτα παρά μόνο να κάθεται εκεί παρέα με τη χελώνα. Κι εκεί η χελώνα χαμογέλασε ξανά αλλά μαζί της χαμογέλασε και ο λαγός.

“Πάμε πίσω πριν βραδιάσει” του είπε τότε η χελώνα. “Πάμε να πάρουμε τη διαδρομή που σου πρότεινα!”

Ο λαγός σηκώθηκε και το βλέμμα του έλαμψε για ό,τι τον περίμενε μπροστά του. Δεν έβλεπε την ώρα.

Πήγε δίπλα στη χελώνα και χαθήκανε προς το δάσος. Ήταν μεγάλη η διαδρομή αλλά δεν τους ένοιαζε.