Μαρία Παράφορου6 Δεκέμβρη 2008, Εξάρχεια.
Καθώς ξάπλωνα σε κάποιο παγκάκι της γειτονιάς ανάμεσα στην Μεσολογγίου και Τζαβέλα –κάτι συνηθισμένο για εμένα- ακούω δυο κρότους. Υπέθεσα πως γίνονται πάλι επεισόδια και κάτι θα έριξαν, δεν έδωσα σημασία. Μέχρι που άκουσα από ένα παιδί να φωνάζει: «Τι έκανε ο μαλάκας;» και από κάποιο άλλο «ΑΛΕΞΗ».
Εκείνη τη στιγμή καταλαβαίνω πως δεν ήταν δυο απλοί κρότοι αλλά δυο πυροβολισμοί από αστυνομικό που τραυμάτισαν σοβαρά κάποιον. Έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα προς το σημείο που ήταν όλοι μαζεμένοι. Βλέπω ένα παιδάκι στα χέρια του φίλου του νεκρό. Οι σφαίρες το σκότωσαν ακαριαία. Συνειδητοποίησα πως το παιδί αυτό το έβλεπα σχεδόν κάθε μέρα να περνάει από εδώ, μάλιστα μου είχε αγοράσει αρκετές φορές κάτι να φάω και μου είχε φέρει μια κουβερτούλα για να μην κρυώνω τα βράδια. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως ήταν νεκρό.
Με το που καταλαβαίνει ο φίλος του παιδιού τι είχε συμβεί γυρνάει και λέει: «Παιδιά μην πείτε λέξη, απόψε θα καεί η Αθήνα!». Μετά από λίγα λεπτά, μια ώρα το πολύ, η Αθήνα έγινε πεδίο μάχης. Χιλιάδες κόσμος κατέβηκε στους δρόμους, εξοργισμένος και άρχισε να συγκρούεται με την αστυνομία. Οι επόμενες μέρες στο κέντρο της Αθήνας ήταν σαν σκηνή πολέμου. Ο λαός έβγαινε διάχυτος στους δρόμους και φώναζε εναντίον του συστήματος. Παντού υπήρχαν οδοφράγματα και συγκρούσεις με τους αστυνομικούς.
18 Δεκέμβρη το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο σύνταγμα τυλίγεται στις φλόγες. Η ικανοποίηση που ένιωσα όταν το αντίκρισα δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις. Ήθελαν να κουκουλωθεί η δολοφονία και αποδείξαμε πως δεν το επιτρέψαμε. Πώς να μπεις στο κλίμα των Χριστουγέννων ενώ έχει σκοτωθεί από εργαζόμενο του συστήματος ένα παιδάκι 15 χρονών; Η ζωή μου μετά από αυτές τις μέρες δεν ήταν ποτέ η ίδια, πάντα θα έχω στο μυαλό μου την εικόνα του νεκρού Αλέξη…
Κι έτσι τελειώνει η συνέντευξη ενός άστεγου άνδρα το 2010, δυο χρόνια μετά την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Ο άνδρας αυτός έδωσε τέλος στην ζωή του τρεις μέρες μετά την συνέντευξη αυτή.
