ΓΡΑΦΕΙΝ

Η βαλίτσα

Αύγουστος, Αθήνα, λίβας, θρυλική Fasttrack – κατά κόσμον Chauffeur Hellas – κι εγώ με γραβάτα να παλεύω για λίγο δροσερό αέρα μέσα στο σκούρο γκρι κοστούμι μου. Πολλά λίτρα diesel, διόδια, χιλιόμετρα ατέλειωτα. Δύο φορές Costa Navarino και πίσω κι ο Γολγοθάς να μοιάζει ‘παιχνίδι του Nintendo’. Το τηλέφωνο χτυπά (την τύχη μου μέσα) και αυτό σημαίνει ότι θα δω ανατολή για δεύτερη φορά στην ίδια βάρδια.

Γρήγορα ‘Love Cafe’ στο αεροδρόμιο, freddo espresso, δυο στριφτά πράσινο Golden Virginia και βουτιά ξανά στο δερμάτινο κάθισμα της Mercedes.

Ώρα 3η πλέον πρωινή, Βενιζέλος ξανά κι εγώ στα σκαρπίνια, με το τάμπλετ στο χέρι περιμένω το αεροπλάνο «να πατήσει». Παρακαλώ να μην έχει βαλίτσες μα… Φυσικά έχει βαλίτσα, ευτυχώς μία μόνο, φυσικά έγινε «μπέρδεμα στον ιμάντα», φυσικά και καθυστέρησε να βγει.

Γύρω στα 60, ξανθιά, καλοταϊσμένη. Ουκρανικό ή Ρωσικό όνομα, δύσκολο να ξεχωρίσω. Τρομακτικά πλούσια ντυμένη, όμως πολύ απλά.

Κάτι ψευτοαγγλικά μού είπε σέρνοντας την βαλίτσα, πλησιάζοντας και…  εκεί έγινε το λάθος. Άπλωσα ευγενικά το χέρι μου να πάρω την αποσκευή αλλά το βάρος ήταν τόσο μεγάλο, που εκείνη συνέχισε να περπατά προς την κατεύθυνση που της έγνεψα κι εγώ έμεινα πίσω με εξάρθρωση ώμου. Δευτερόλεπτα και γύρισε το κεφάλι της.  Ελαφρά χαμογέλασε και… «είναι βαριά» μου είπε. Δεν είχα συναντήσει ξανά παρόμοιο βάρος. Οι ατάκες των οδηγών «πέτρες έχει μέσα»,  «πτώμα κουβαλάει;» κλπ. δεν είχαν εφαρμογή σε αυτήν την περίπτωση. Με τα ροδάκια να την παλεύουν, οριακά φτάσαμε στο αυτοκίνητο. Σχεδόν με βοήθησε να τη φορτώσω, δεν ξέρω πραγματικά πόσο ζύγιζε.

Κάθισε πίσω αριστερά και φύγαμε. Μπαίνοντας Αττική οδό, ένα μήνυμα μου αλλάζει τον προορισμό και μειώνει τη διάρκεια της μεταφοράς στο ⅓!

Φτάνουμε Βάρκιζα, εκεί στο λιμανάκι, στα πιροσκί και χωρίς να ξέρω τι πρέπει να κάνω ακολουθώ το στίγμα που με οδηγεί εκτός δρόμου στο σκοτάδι στην παραλία. Και όταν λέω παραλία, εννοώ στα βότσαλα με το γυαλισμένο S Class επάνω στο κύμα. Εκείνη κατεβαίνει κι εγώ μοιάζω ολοένα και περισσότερο με βλάχο στην πόλη.

Νιώθω λίγο άβολα, δεν καταλαβαίνω, δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω. Να κατεβάσω τη βαλίτσα μέσα στη νύχτα επάνω στην άμμο; Γουάτ δε χελ;

Τα transfers χρειάζονται μια σχετική προετοιμασία. Έχεις τις πληροφορίες για να μην εκτεθείς και παρέχεις αδιάκοπα στον πελάτη μια διαρκή αίσθηση επαγγελματισμού με κάθε σου κίνηση. Κάποιες φορές googlάρεις  ακόμη και τα στοιχεία του ώστε να μπορείς να τον αναγνωρίσεις πρώτος εσύ ανάμεσα στους υπόλοιπους επιβάτες. Αυτό τον ξαφνιάζει ευχάριστα, του δίνει την αίσθηση της premium μεταχείρισης και καταλήγει συνήθως σε ένα πλουσιοπάροχο πουρμπουάρ.

Μέσα στο σκοτάδι, στην παραλία όμως, και χωρίς καμία πληροφορία; Τι πρέπει να κάνω; Την κοιτώ, με πλησιάζει, μου κάνει νόημα να ανοίξω το πορτ μπαγκάζ. Με βοηθά να κατεβάσω την βαλίτσα η οποία σχεδόν βυθίζεται στην άμμο. Ταυτόχρονα αρχίζω να διακρίνω μέσα στο σκοτάδι μια μεγάλη εξωλέμβιο να πλησιάζει. Επάνω της στέκονται τρεις ναυτικοί αμίλητοι και όταν λέω ναυτικοί, εννοώ κανονικοί ναυτικοί με λευκές στολές ναυτικού και γαλόνια.

Αράζουν, πηδούν έξω, περπατούν στην άμμο και μου κάνουν νόημα «δεν σε χρειαζόμαστε άλλο». Ο αρχηγός τους πιάνει προσεκτικά τη γυναίκα απ’ το χέρι και τη συνοδεύει στην εξωλέμβιο, ενώ οι δύο άλλοι προσπαθούν να σηκώσουν τη βαλίτσα. Πηδούν πίσω στην εξωλέμβιο και εξαφανίζονται  στο σκοτάδι, όπως ακριβώς  εμφανίστηκαν.

Δεν κατάλαβα ποτέ τι συνέβη εκείνη τη νύχτα, ποια ήταν η γυναίκα που μετέφερα και πολύ περισσότερο τι είχε μέσα η βαλίτσα!

Σου άρεσε;

Διάλεξε τα αστέρια που επιθυμείς!

Μέσος όρος 5 / 5. Σύνολο ψήφων: 27

Δεν υπάρχουν ψήφοι! Γίνε ο πρώτος που θα βάλει αστεράκια.

Σταύρος Μάλλιος

Ο Σταύρος είναι ένας καθημερινός άνθρωπος χωρίς εκπαίδευση στην συγγραφή και χωρίς ιδιαίτερες ακαδημαϊκές γνώσεις. Τα σύντομα διηγήματά του είναι συνήθως βιωματικά και αφορούν σε διάφορες περιόδους της ζωής του.

error: www.grafein.gr