Αγγελική ΤζιτζήΠαραμονή Χριστουγέννων, έξω τα κεραμίδια και οι αυλές των σπιτιών όλες ντυμένες στα λευκά όπως φαίνονται από το στολισμένο παράθυρο της τραπεζαρίας. Είναι σούρουπο και όλα τα παιδιά, μαζί και με εμένα, έχουμε μαζευτεί στα σπίτια μας, αφού γυρίσαμε όλο το πρωί από πόρτα σε πόρτα να τραγουδάμε τα Χριστουγεννιάτικα κάλαντα, πάντα αναμένοντας ένα κέρασμα, είτε αυτό ήταν κέρματα, καραμέλες ή μανταρίνια. Εγώ καθώς είχα ξυπνήσει νωρίς, κατάφερα να μαζέψω αρκετά απ’ όλα τα καλά. Δεν με ενδιαφέρουν πολύ τα χρήματα που μάζεψα αλλά όπως και να έχει είναι σημαντικά για εμένα και τον πατέρα μου. Όχι, όχι, δεν είμαστε φτωχοί αλλά ούτε και ιδιαίτερα ευκατάστατοι οικονομικά, οπότε κάθε κέρδος είναι καλό.
Ζούμε μόνο δύο άτομα, εγώ και ο πατέρας μου, σε ένα μικρό διαμέρισμα στο χωριό. Καθώς κάθομαι στην καρέκλα της τραπεζαρίας με το ένα χέρι να στηρίζει το κεφάλι μου πάνω στο τραπέζι, παρατηρώ τα φωτάκια που αναβοσβήνουν και αλλάζουν όλα τα χρώματα στο μικροκαμωμένο δεντράκι μπροστά μου. Δεν κατάλαβα πώς, αλλά γρήγορα βρέθηκα χαμένη στις σκέψεις μου. Δεν ήμασταν πάντα μόνο εγώ με τον πατέρα μου στο σπίτι… Η μητέρα μου ήταν όμορφη γυναίκα, ξέρω από φωτογραφίες στα νιάτα της και φυσικά από τις αναμνήσεις μου από αυτήν. Είχε χλωμό δέρμα αλλά τα μάγουλά της πάντα ήταν ρόδινα, σημάδι υγείας και της ζωής της ίδιας. Τα μάτια της ήταν καταπράσινα και κολακεύονταν τόσο από τον τόνο του δέρματός της, όσο και από τα σαντρέ μαλλιά της που συνήθιζε να έχει πάντα μαζεμένα σ’ έναν χαμηλό κότσο με τις δύο χαρακτηριστικές τούφες μπροστά, σαν κορνίζα του προσώπου της. Τα αιχμηρά ζυγωματικά της και το μονίμως προσκολλημένο χαμόγελο στο πρόσωπό της την έκαναν να φαίνεται σαν πραγματικός πίνακας ζωγραφικής παλαιάς εποχής.
Δυστυχώς, την χάσαμε στον δρόμο, εξαιτίας ενός άλλου απρόσεκτου οδηγού, λίγο μετά τα δέκατα τρίτα γενέθλιά μου και από τότε τίποτα δεν είναι όπως ήταν. Είναι σαν να έπεσε ένα μαύρο πέπλο πάνω από το σπίτι μας και δεν λέει να αφήσει λίγο φως να περάσει. Ο πατέρας μου από τότε είναι πολύ απόμακρος. Όπως κι εγώ έτσι κι αυτός ακόμα θρηνεί τον χαμό της μάνας μου, μιας που της είχε μια ιδιαίτερη αδυναμία ή συμπεριφέρεται έτσι εξαιτίας κάποιας επιφυλακτικότητας· η εξωστρέφεια δεν ήταν ποτέ το δυνατό του σημείο. Δεν τον κατηγορώ, ο πατέρας μου είναι ένας άνθρωπος κουρασμένος. Από παλιά μας είχε πει και δείξει ότι θέλει να μας έχει σαν βασίλισσες εμένα και τη μαμά μου. Έτσι δούλευε ολημερίς για να μας παρέχει τα καλύτερα. Τώρα, χωρίς τη μαμά τριγύρω, διπλάσια για να μην μου λείψει τίποτα. Ίσως, να είναι αυτός ο λόγος που χάθηκε η επικοινωνία μεταξύ μας.
Όλες αυτές οι σκέψεις μου διακόπηκαν, μόλις άκουσα την ξύλινη πόρτα να τρίζει και το χερούλι να γυρίζει. Δεν περίμενα να αντικρίσω τον μπαμπά μου, ακόμα με τα βρώμικα ρούχα της δουλειάς να στέκει καμαρωτός με κάτι που φαινόταν σαν ένα κουτί στα χέρια του. Τα μάτια του άστραφταν και το χαμόγελο στα χείλη του ήταν αρκετό για να καταλάβω πως το κουτί μάλλον προοριζόταν για εμένα.
«Έλα εδώ μικρή, αυτό είναι δικό σου», αναφώνησε με μια ανάσα και άπλωσε τα χέρια του.
Πήγα με γρήγορο, σχεδόν χοροπηδητό βήμα κοντά του και πήρα αργά το κουτί μέσα από τα χέρια του. Το κοίταξα, μετά αυτόν με μια δόση απορίας στο βλέμμα μου για το τι μπορεί να κρύβεται κάτω από το φανταχτερό κουτί. Έστρεψα πάλι τα μάτια μου στο δώρο και αφού έλυσα την κόκκινη κορδέλα και την άφησα να πέσει στο πάτωμα, άρχισα να σκίζω μανιωδώς το πολύχρωμο περιτύλιγμα, ώσπου έφτασα στο κουτί. Ήταν ένα απαλό ροζ και κατευθείαν παρατήρησα ένα καφέ αρκουδάκι μέσα του από την πλαστική μεμβράνη στο μπροστινό μέρος. Άνοιξα βιαστικά το κουτί και για μια στιγμή δεν μπορούσα να πιστέψω ότι το συλλεκτικό λούτρινο που έδειχναν οι διαφημίσεις από τις αρχές του Δεκεμβρίου και δεν έλειπε από καμία βιτρίνα παιχνιδάδικου, βρισκόταν τώρα μέσα στην αγκαλιά μου. Κοίταξα τον μπαμπά μου και δεν άργησα να παρατηρήσω ότι υπήρχαν ήδη δάκρυα στα μάτια του και είχε γονατίσει μπροστά μου.
«Καλά Χριστούγεννα, κορούλα μου. Στο είχε υποσχεθεί η μητέρα σου αυτό το αρκουδάκι ότι θα το είχες τα φετινά Χριστούγεννα αλλά δεν πρόλαβε να στο πάρει. Έτσι, έβαλα τα δυνατά μου να στο πάρω εγώ. Ελπίζω να το ευχαριστηθείς».
Πριν το καταλάβει και ο ίδιος, βρισκόμουν στην αγκαλιά του σε μια πρώτη προσπάθεια να τον ευχαριστήσω. Ύστερα, αφού τον ευχαρίστησα, τον φίλησα στο μάγουλο και ξέμεινα στα χέρια του να σκέφτομαι… Ίσως, είναι τα πρώτα Χριστούγεννα χωρίς την μητέρα μου κοντά μας, αλλά σίγουρα δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ευγνώμων για τον πατέρα που είχα και για αυτήν τη στιγμή που ήξερα ήδη ότι θα παρέμενε μια από τις πιο αγαπημένες και αξέχαστες αναμνήσεις μου.
«Καλά Χριστούγεννα και σε σένα», του ψιθύρισα…
