Κάθε δευτερόλεπτο ήταν σημαντικό. Πού να ήξερε νωρίτερα πόσο θα μπορούσε να τα εκτιμήσει: Δεν πήρε τα μάτια της από πάνω του. Δεν του άφησε στιγμή το χέρι κι ας ήτανε κρύο. Τι αξία είχαν αυτά τα δευτερόλεπτα; Είχε συνηθίσει να τα σπαταλάει και αυτά γινόντουσαν ώρες και στη συνέχεια μέρες. Τι αξία είχαν τελικά αυτές οι μέρες; Αν την ρωτήσεις θα σου πει καμία. Κι όμως, εκείνα τα δευτερόλεπτα ήταν τόσο αναγκαία. Εκείνα τα δευτερόλεπτα χωρούσαν τη ζωή του κι έμοιαζαν χρόνια. Έμοιαζαν με όσα χρόνια ήταν δίπλα του. Δεν μπορούσαν να πάνε χαμένα. Δεν έπρεπε. Τόσο σχετικός είναι ο χρόνος. Όσο περνούσε η ώρα, το χέρι κρύωνε όλο και περισσότερο. Μπορεί να ήταν και η ιδέα της, μα είχε συνηθίσει να νιώθει τη ζεστασιά που της προσέφερε το άγγιγμά του στο κορμί της. Δεν ήταν γνώριμη αυτή η ψύχρα. Ούτε αυτός ο πόνος ήταν κάτι που είχε ξανανιώσει. Πώς είναι να χάνεται όλος σου ο κόσμος σε μερικά δευτερόλεπτα; Μέχρι τότε δεν μπορούσε να σκεφτεί. Πλέον ξέρει την απάντηση.






