ΜΙΚΡΟΙ ΝΕΚΡΟΙ
Θρήνησε τώρα για τα παιδιά
με τις κόκκινες ανταύγειες
στα σγουρά μαλλιά τους,
με το χλωμό δειλινό
στο μικρό πρόσωπό τους,
με τα ματωμένα χεράκια τους
γεμάτα με τα θραύσματα της οβίδας
που τα σκότωσε αδιάφορα και άδικα
Σκύψε τώρα
επάνω απ’ τους μικρούς νεκρούς
Ανάπνευσε βαθιά το μύρο που αναδύεται
μέσα απ’ τα απλανή μάτια
της τελευταίας μοναξιάς τους
Μην αναρωτιέσαι τι θ’ απογίνουν
Αυτά τα παιδιά βρήκαν ήδη το δρόμο
για την αγκαλιά του Θεού
Τον εαυτό σου ρώτα πως θα ξεφύγεις
απ’ την πύρινη πορεία του εγωισμού σου
προς το απόλυτο σκοτάδι
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ
Δεν είπαμε ακόμη την τελευταία λέξη
Απομείναμε άταφοι νεκροί
Χέρια βέβηλα μας κράτησαν
μακριά απ’ τη ζωή
Το μόνο που κατάφεραν
ήταν να μας διατηρήσουν νέους
Δεν είπαμε ακόμη την τελευταία λέξη
Δε θα φύγουμε! Δε θα πάμε πουθενά!
Εδώ οι ψυχές μας
ήσυχα τσιμπολογούν τους ουρανούς
Τα κύματα της συμπαντικής ομορφιάς
δεν τα σβήνουν εδώ
επιτήδειοι αγύρτες και αργυραμοιβοί
Οι χρησμοί δε χρειάζονται ερμηνείες
Τα όνειρά μας είναι βαμμένα
με ανεξίτηλα χρώματα εδώ
Όχι, δε φεύγουμε, δεν πάμε πουθενά!
Εξάλλου δεν έχουμε πει ακόμη
την τελευταία μας λέξη