Μόνος και στη ζωή... Μόνος και στον θάνατο. - ΓΡΑΦΕΙΝ
ΓΡΑΦΕΙΝ

Μόνος και στη ζωή… Μόνος και στον θάνατο.

– Όχι σας παρακαλώ… όχι το παιδί μου, φωνάζει με όση δύναμη έχει απομείνει στη μάνα.

Όλα έχουν τελειώσει. Έχει έρθει το τέλος τους. Το δικό μου έχει έρθει εδώ και καιρό. Όλοι είναι πεταμένοι κάτω. Σαν να κοιμούνται πάνω στο πουπουλένιο τους κρεβάτι, άλλοι έχοντας δίπλα τους ανθρώπους που ερωτεύτηκαν, άλλοι άψυχα αντικείμενα, ενώ άλλοι μόνοι τους… σαν εμένα. Πάνω τους σαν κόκκινη κουβέρτα τους σκεπάζει  το ζεστό τους αίμα, που τους χαϊδεύει γλυκά σε όλα τα σημεία του σώματος.  Τα πρόσωπά τους, όλα ταλαιπωρημένα και φοβισμένα. Τα κόκκινα ορθάνοιχτα μάτια τους σαν να ήθελαν κάτι να μου πουν, σαν να μου φώναζαν βοήθεια…

Δεν μπορούσα να πάω κοντά τους. Τα πόδια μου με είχαν παρατήσει. Αυτοί μου το έκαναν. Τους είδα να με κλείνουν το καλό τους μάτι και με έναν ήχο, σαν μαγεία, ξαφνικά με ρίχνουν κάτω.

Ουρλιαχτά… Ουρλιαχτά και κλάματα χτυπάνε τα αυτιά μου. Κανείς δεν γελάει. Σχεδόν όλοι έχουν πάει το ανεπιθύμητο και μακρινό ταξίδι τους. Εμένα δεν με ενδιαφέρει αν θα πάω το ταξίδι μου ή όχι.  Δεν έχω και άλλωστε κάποιον να συναντήσω εκεί. Μόνος στην ζωή… Μόνος και στον θάνατο…

Ο κατάμαυρος, από καπνούς, ουρανός με σκεπάζει. Τα άστρα φοβήθηκαν από τις κραυγές και κρύφτηκαν. Το σώμα μου αρχίζει να φεύγει αργά-αργά και βασανιστικά. Προσπαθώ να φωνάξω βοήθεια. Δεν θέλει να βγει η φωνή μου. Φοβήθηκε κι αυτή από τους δυνατούς θορύβους που έκαναν αυτά τα μεγάλα πράγματα που κρατούσαν αυτοί. Γι’ αυτούς είναι απλά “παιχνίδια”, για εμάς όμως; Για εμάς είναι “κλέφτες”. Κλέφτες που μας πήραν το πιο πολύτιμο πράγμα από τη ζωή μας… Μας πήραν την ίδια μας τη ζωή.

Έχω καταλάβει πλέον πως θα φύγω. Οι ελπίδες μου, με έχουν εγκαταλείψει, όπως την οικογένειά μου όταν ήμουν ακόμα στο άνθος της ηλικίας μου, όταν μπορούσα να τρέξω , να φωνάξω, να παίξω… σε αντίθεση με τώρα.

Αρχίζω να χάνω τις αισθήσεις μου. Όλα έχουν πάρει τον δρόμο τους. Βιάζονται, δεν με περιμένουν. Και πάλι μόνος. Τα τελευταία μου λεπτά μόνος. Μόνος όπως την καθημερινότητά μου. Ήρθε η ώρα να αποχωρήσω απ’ αυτόν τον αγώνα. Χαιρετώ τη ζωή ακούγοντας τα τελευταία λόγια μιας μάνας: «Όχι σας παρακαλώ… όχι το παιδί μου».

Σου άρεσε;

Διάλεξε τα αστέρια που επιθυμείς!

Μέσος όρος 4.9 / 5. Σύνολο ψήφων: 7

Δεν υπάρχουν ψήφοι! Γίνε ο πρώτος που θα βάλει αστεράκια.

Χρυσάνθη Στουγιαννοπούλου

Μέλος της μαθητικής συγγραφικής ομάδας Teenγραφείς

error: www.grafein.gr