Έλενα ΜουρατίδουΤετάρτη μεσημέρι. Ώρα 2:00. Κάθομαι σε ένα παγκάκι περιμένοντας το λεωφορείο μετά από μια δύσκολη μέρα στο σχολείο. Περνάει τότε ένας κύριος γύρω στα 60, αναστενάζοντας. Κρατώντας το μπαστούνι του, βαδίζει αργά. Έπειτα μια κοπέλα περνάει από μπροστά μου, μιλώντας στο τηλέφωνο και φαίνεται πολύ εκνευρισμένη. Αφού κλείσει το τηλέφωνο, κυριαρχεί για λίγο ηρεμία. Δεν κινείται τίποτα.
Κάθομαι προβληματισμένη και συλλογίζομαι. Τι να συνέβη άραγε στην νεαρή κοπέλα; Πώς θα ήταν άραγε ο κόσμος χωρίς εκνευρισμό, χωρίς μπαστούνια και αναστεναγμούς; Αναρωτιέμαι… Μήπως τελικά φταίει ο κόσμος για όλη αυτήν την κατάσταση, για όλους αυτούς τους καθημερινούς αγώνες που δίνουν οι άνθρωποι; Μήπως φταίει η κοινωνία; Άραγε πώς θα είναι η ζωή μου σε κάποια χρόνια, με μπαστούνι ή χωρίς; Πολλές απορίες μπερδεμένες στο μυαλό μου, χωρίς καμία εξήγηση. Ξαφνικά ήρθε το λεωφορείο και όλες μου οι σκέψεις έπαψαν για λίγο να υπάρχουν.
Κυριακή Παπαζαχαρίου
Δέσποινα Καρατζούλα
