ΣΤΟ ΤΕΡΜΑ
Όταν φθάσουμε στο τέρμα του προορισμού μας
που ποτέ δεν ήταν δικός μας,
πόσοι σύντροφοι μας νομίζουμε ότι θα έχουν απομείνει;
Μοναχικοί ίσκιοι θ’απομείνουμε
γεμάτοι πληγές και ανύπαρκτα όνειρα
Δε θα καταλαβαίνουμε το πέρασμα της ημέρας
Δε θα κλείνουμε τα μάτια τις άναστρες νύχτες
Δε θα έχουμε κανένα να κουβεντιάσουμε,
κανένα να εξομολογηθούμε,
γιατί κόψαμε τόσο βίαια
τα χέρια των πόθων μας
Ακλόνητα θα μένουμε πρόσωπα
Ασάλευτες εικόνες μιας χαμένης ζωής
Όταν φθάσουμε στο τέλος
του δρόμου που άλλοι
μας ώθησαν ν’ακολουθήσουμε
ακόμη και ο θάνατος
δε θα είναι λύτρωση
αλλά ένας βαθύς, ατέρμονος οικτιρμός
για εμάς που δεν τολμήσαμε να ξεφύγουμε
απ’τα ζοφερά δίχτυα του ανεκπλήρωτου
Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΟΥ
Φυλακισμένος στο κιβούρι του Εγώ μου
είχα αποκτήσει σκέψεις σα γρανίτη,
σαν σπηλιές φοβερές
που μέσα τους φώλιαζαν τα θηρία και τα τέρατα
των ιδιοτελών μου επιλογών
Όταν ξεμυτούσαν από εκεί
οδηγούσαν το νου και το κορμί μου
με άκρατη ορμή
στην κατηφόρα που έβγαζε
σε απύθμενους γκρεμούς
Έκανα τον κόσμο να βογκάει και να φρίττει
απ’την αστείρευτη μου εγωπάθεια
Του εγωισμού μου η τρέλα
με παραμόνευε και με σαγήνευε
Γυμνή νύμφη τρομακτική
σα μαγνήτης με τραβούσε
σε βάραθρα και σε σκοτάδια,
επιζητώντας μαζί μου να ενωθεί
και ύστερα άπονα να με πετάξει στο κενό
Μα ήρθες εσύ
με την Αργώ του έρωτα σου
και τσάκισες τον σαθρό μου εαυτό,
σκοτώνοντας τους δράκους
που ταλάνιζαν την άμοιρη ψυχή μου,
οδηγώντας με
στην εξάγνιση και την σωτηρία
λίγο πριν χαθώ για πάντα
στα βάθη του ιδιωτικού μου σκότους
ΕΛΑ ΑΣΤΕΡΙ ΜΟΥ
Λαμπερό αστέρι μου
που φέγγεις την αυγή,
έλα κοντά μου πάλι!
Τα όνειρα μας περιμένουν
το συμπαντικό μας ιστίο ν’ανοίξουμε
και να ταξιδέψουμε πέρα απ’τη μοναξιά
Αστέρι μου ονειρεμένο
πόσο φως μου χαρίζεις,
όταν είσαι πλάι μου!
Πως ν’αγαπήσω κάποιο άλλο
που δεν το γνωρίζω,
που δε με συμπονά;
Έλα να πορευτούμε χέρι με χέρι
ανάμεσα από αφιλόξενους
πλανήτες και αδηφάγες μαύρες τρύπες
Ας γίνουμε επιτέλους ζευγάρι ταιριαστό
Ας σφίξουμε γερά τα κουπιά των πόθων μας
με τα πληγωμένα μας χέρια
εμείς οι λαμνοκόποι της ζωής
Έλα, γιατί εδώ στη Γή
η αγάπη θεωρείται παρείσακτη και αμαρτωλή
Έλα, γιατί τα τείχη της καρδιάς μου
δε θ’αντέξουν τόσο πόνο και αποχωρισμό
Έλα να με κεράσεις
το νέκταρ του έρωτα σου
Έλα να με ποτίσεις με το αθάνατο νερό
της έγνοιας σου
Μέσα στους ανθισμένους κήπους του ουρανού
να μου χαρίσεις τους άφθαρτους αιώνες σου
Έλα, με κούρασαν
οι ανομίες, οι βεβηλώσεις,
οι πόλεμοι, η απληστία,
η καταισχύνη, η ανοησία των ανθρώπων
Έλα με το αίμα της ψυχής σου να με εξαγνίσεις
Σκέψου τις ώρες της ηδονής μας
που κάποτε περάσαμε μαζί
σε κάποιο απόμερο γαλαξία
Συλλογίσου
τις μάχες που δώσαμε μαζί
για μια θέση στον Ήλιο
και για μια στιγμή αγκαλιάς
Έλα, μαζί θα γράψουμε καινούργιους θρύλους
που θα τους ζηλέψουν οι επόμενες γενιές,
έχοντας δάκρυα στα προδομένα τους μάτια.