Ταξίδεψαν οι λέξεις
προσπέρασαν της μνήμης τις εικόνες
προστάζουν δρόμο αλαργινό
χωρίς επιστροφή
σε μυστικά περάσματα
ρήγματα σ΄ έδαφος σαθρό
βαρίδια που πιέζουν την ψυχή
κόκκους μελαγχολίας σπέρνουν
πληγές χαϊδεύουν
αιμορραγούν σ΄ένα στείρο σ΄ αγαπώ.
Φορτίστηκαν μ΄ αφέλεια οι λέξεις
άνθη ανελέητης μοναξιάς τρελά μυρίζουν
σφίγγουν τα λάθη
στις απαντήσεις τις κενές
σβήνουν τα λόγια
στο ημίφως των κεριών.
Ηχούν σα τύμπανα ξανά οι λέξεις
άλαλες, μικρές, ασήμαντες
να παίζουν, να λιώνουν
μέχρι που χάνονται…
λιώνει μαζί και η καρδιά
κόκκινα δάκρυα χύνει
πόνου απόσταγμα
απ΄ του ρόδου το αγκάθι
ροδόνερο πικρό σταλάζει
απ΄τις χαραμάδες της φυγής
μ΄ένα μόνο δάκρυ ασάλευτο
να φωνάζει: Γιατί;






