«Πάντα θα σκέπτεσαι και θα εύχεσαι το καλύτερο για τον άλλον». Τι σου λέω και σένανε αναγνώστη, μήπως και δεν γνωρίζεις τη μιζέρια που περιμένουμε να καταλαγιάσει με εορτές και αγάπες;
Το καλύτερο δεν το σκεπτόμαστε μήτε για εμάς μήτε για τους απέναντι, είναι βλέπεις ένας άγραφος νόμος που ποτέ δεν το παραδέχεται ο άνθρωπος. Στέρεψε ο νους μου από λέξεις για να σου στολίσω το κομφούζιο του μυαλού σου σαν δέντρο χριστουγεννιάτικο.
Μα μπορώ να σε γλυκάνω με τα υποκριτικά «Καλά είμαι» σαν μελομακάρονο και να σε ξενερώσω με τα ψυχοσωματικά σου σαν το κουραμπιέ.
Μην πλανάσαι άνθρωπε, ανθρωπάκια είμαστε.
Ανθρωπάκι είμαι αφού ένιωσα ντροπή σε τούτη τη φράση και όποιος τη νιώσει μαζί μου έχει τάσεις αυτογνωσίας και παλεύει με θηρίο ονόματι «Ζωή».
Και όποιος πάλι ξεστομίσει δικαιολογίες παλεύει με τα θηρία ονόματι «Άσωτα».
Δεν είναι πως τα βλέπω μαύρα ανάμεσα σε τόσα χρώματα, είναι οι απουσίες που μαυρίζουν το κορμί σου και έπειτα αναλύεις κείνα που δεν αναλύονται.
Κείνα που δεν στέκουν από εξηγήσεις, ούτε λύσεις, ούτε απαντήσεις.
Μονάχα τα σκέφτεσαι, τα αποδέχεσαι για να δέχεσαι του κόσμου την κατάντια.