Ειρήνη ΒασιλειάδουΉμουν πάντα δίπλα στους άλλους όταν με χρειάστηκαν αλλά στην χειρότερη στιγμή μου δεν ήταν κανένας εδώ. Αυτό που βίωσα δε θα έπρεπε να το βιώνει κανένας. Όταν συνειδητοποίησα τι γινόταν, ένιωσα τόσο μικρή, ευάλωτη, ανίσχυρη. Μίλησα αλλά μου είπαν ότι το ήθελα, ότι το προκάλεσα. Κλείστηκα στον εαυτό μου, δεν ήθελα να βγαίνω, ούτε καν με την παρέα μου γιατί ήταν κι αυτός εκεί και όποτε τον έβλεπα, ερχόντουσαν όλες αυτές οι στιγμές στο μυαλό μου. Ήταν σαν να τα ζούσα όλα από την αρχή. Σαν να περνούσε η ζωή μου φευγαλέα μπροστά από τα μάτια μου, αλλά εγώ ένιωθα λες και ήταν μία αιωνιότητα. Ξαφνικά θυμόμουν τον εαυτό μου να με κοιτάω στον καθρέφτη και να βλέπω όλα μου τα κόκκαλα στην πλάτη, επειδή είχα χάσει 6 κιλά, να κλαίω στο πάτωμα χωρίς να παίρνω ανάσα, να παρακαλάω το αγόρι μου να με πιστέψει. Αυτός να μου λέει συγγνώμη και μετά να λέει παντού πως εγώ φταίω. Είχα γυρίσει στο σκοτεινό μέρος που τόσο καιρό πάλευα να βγω. Ήμουν χαμένη. Ήμουν θυμωμένη. Νόμιζα πως ήμουν με τους άλλους, αλλά με τον καιρό κατάλαβα πως ήμουν με εμένα. Εγώ ήμουν αυτή που έπρεπε να με προστατέψω, όχι οι άλλοι, γιατί ο καθένας κοιτάει την πάρτη του. Έμαθα πολλά πράγματα όμως μέσα από όλα αυτό, σίγουρα με τον λάθος τρόπο αλλά και πάλι έμαθα. Κατάλαβα ότι το αγόρι μου, ο άνθρωπός μου, ήταν για τα εύκολα, πως κάποιοι φίλοι μου ήταν επιφανειακοί και πως αυτός που θα με σώσει είμαι μονάχα εγώ.
Ελένη Καραγιάννη
