Ο ήλιος ανέτειλε, μα αν οι γονείς του γνώριζαν, θα επέλεγαν να μην είχαν ξυπνήσει. Στο πένθος βυθίστηκε η χώρα μετά το πλήγμα που δέχθηκε από την ίδια της την κοινωνία. Τέρατα κυκλοφορούν ελεύθερα και ατιθάσευτα δίπλα στα οποία εύχεσαι να μην βρεθεί το παιδί σου. Να μην χρειαστεί να παλέψει με τον θάνατο που σπέρνουν στο πέρασμά τους. Να γυρίσει πίσω στο σπίτι μετά τη βόλτα, να επιστρέψει στο πατρικό του για μια γεύση στοργής .
Συγνώμη που αυτή η κοινωνία δεν ήταν φιλόξενη, που εξόντωσε κάτι όμορφο και η σαπίλα πνίγει ό,τι πάει να ανθίσει. Που, ενώ προσπαθούμε να ελπίζουμε σε κάτι όμορφο σε αυτόν τον κόσμο, ο χαμός σου δεν μας το επιτρέπει. Βήμα βήμα προς τον γκρεμό, μα ποιος μας σπρώχνει; Κάθε μέρα πιο κοντά στο να καταρρεύσουμε, έχει μείνει τίποτα για να παλεύουμε άραγε; Κάθε αδικοχαμένη ψυχή ένας λιγότερος που κρατάει ζωντανή την ελπίδα. Συγγνώμη γιατί δεν σου άξιζε, γιατί η κοινωνία δεν σου φέρθηκε δίκαια. Σου ζητάω συγγνώμη, γιατί κάποιος πρέπει. Γιατί οι λέξεις που ξεστόμισες δεν ακούστηκαν στα αυτιά που έπρεπε για να βρίσκεσαι τώρα εδώ. Στοίχειωσαν όμως αργότερα τις ψυχές μας. Γιατί όλη η Ελλάδα πενθεί και πλημμυρίζεται από οργή. Οργή και πένθος για τον χαμό σου. Συγγνώμη που ο κόσμος μας σε απογοήτευσε. Που δεν θα σε ξαναδούν οι δικοί σου. Που σου στέρησαν τόσο απάνθρωπα την ευκαιρία να ζήσεις.
Συγγνώμη που άφησες πίσω άτομα που δεν θα ξεπεράσουν ποτέ αυτό το πλήγμα, που μαζί με εσένα καταρρακώθηκαν κι αυτοί. Συγγνώμη που πάντα φεύγουν οι καλοί και ήσουν ένας από αυτούς. Τα λόγια περισσεύουν, μα ο πόνος αβάσταχτος, η ψυχή μας δεν τον χωράει. Σε λέξεις προσπαθούμε να χωρέσουμε την θλίψη που βαραίνει το μέσα μας. Το νιώσαμε όλοι το χτύπημα. Συγγνώμη που δεν είσαι εδώ και μανάδες κλαίνε στην σκέψη πως θα μπορούσε να είσαι ο γιος τους. Που όλη η Ελλάδα βυθίστηκε σε μαύρο σκοτάδι. Μα ό,τι και να πω, δεν σε φέρνει πίσω και συγγνώμη και γι’ αυτό Άλκη. Καλό παράδεισο.