Ήμασταν κάποτε παιδιά
κι έμοιαζε το μέλλον τότε μακρινό,
ένα τοπίο απέραντο.
Λευκός καμβάς που γέμιζε
με όνειρα πολύχρωμα,
μ’ ελπίδες, στόχους, προσμονές
και φαντασία.
Τότε που το «Κάποτε»
ένα γινόταν με το «Θα»,
αυτή τη μονοσύλλαβη παγίδα,
που ήταν κάποτε κοιλάδα ονείρων
κι έγινε Θανάσιμη Αναβολή.
Με τόσα «Θα»
σκόρπισαν στιγμές,
έμειναν λόγια ανείπωτα,
το σήμερα έγινε αύριο,
το αύριο, από βδομάδα
κι έτσι απλά σαν αστραπή
τα χρόνια άνοιξαν φτερά
κι αυτό το «Κάποτε»
έγινε «Ποτέ».






