Ονειροπράκτορες- Μέρος 6ο: Έκλεψαν τον ήλιο! - ΓΡΑΦΕΙΝ
ΓΡΑΦΕΙΝ

Ονειροπράκτορες- Μέρος 6ο: Έκλεψαν τον ήλιο!

Διαβάστε εδώ το 5ο μέρος

«Δηλαδή ο Βασιλιάς, δεν είναι κανονικός βασιλιάς;» η Λάμψη και η Φαντάζια έγνεψαν μια φορά ταυτόχρονα. Τα χρυσά δελφίνια ήξεραν την ιστορία καλύτερα από όλους μιας και το νερό πάντα θυμάται όλες τις ιστορίες.

«Ήταν σα να έκλεψε τον θρόνο μόνο που δεν τον έκλεψε. Το έκανε για να σώσει τα όνειρα και την Ονειροχώρα. Ο Εφιάλτιους, ο κανονικός βασιλιάς, ήθελε να κατεβάσει τους εφιάλτες του στη γη».

«Μα γιατί;» είπε ο Ονειρούλης «Γιατί να θέλει κάποιος να καταστρέψει τα όνειρα;»

«Όταν ήρθε η πρώτη σπίθα στην Ονειροχώρα και την ονόμασαν Όνειρο, ο Εφιάλτιους την άγγιξε και έγινε εφιάλτης, την έστειλε στη γη και τότε όλος εκείνος ο φόβος τον τάισε. Του έδωσε δύναμη, θέλησε κι άλλη. Έτσι τα ονειροπλάσματα δεν καταλάβαιναν στην αρχή ότι έχαναν το φως και τη δύναμή τους με κάθε όνειρο που γινόταν εφιάλτης, μέχρι που ο Ονειρίλιος κατάλαβε πως κάτι δεν πήγαινε καλά.

Ενώ στην αρχή όλα εκείνα τα όνειρα έκανα τα ονειροπλάσματα πιο δυνατά και έξυπνα, ξαφνικά τα έσβηναν. Έψαξε, με μια ομάδα από ένα πουλί μια τσούχτρα και μία ζέβρα, τι ήταν αυτό που έκανε τα ονειροπλάσματα να πεθαίνουν. Έτσι έγιναν και οι Ονειρομάδες στη συνέχεια. Πάλεψε με τον Εφιάλτιους όσο η ομάδα του έφτιαξε και οδήγησε σωστά τα όνειρα στους ανθρώπους και οι εφιάλτες έσβησαν. Ο βασιλιάς έχασε τη δύναμη του, ο Ονειρίλιος τον κοίμισε και πήρε τον θρόνο. Από τότε οδηγούμε και ξεμπλέκουμε όνειρα εδώ στην Ονειροχώρα».

Ο ουρανός άρχισε να γίνεται μαύρος, δεν έβλεπαν τίποτα καθαρά. Η Ονειρένια είχε πλησιάσει κοντά τους, έμοιαζε ατρόμητη και γενναία, λες και τίποτα δεν μπορούσε να  την τρομάξει. Ο Ονειρούλης από την άλλη έμοιαζε με σάπιο μήλο, όπως του είπε ο Σίφουνας, φοβόταν και κοιτούσε τα σύννεφα λες και ήταν έτοιμος να βάλει τα κλάματα.

Ο ήλιος είχε κρυφτεί τελείως, οι Ονειρομάδες που γυρνούσαν από τις αποστολές τους έπεφταν εξαντλημένες στο έδαφος. Ήταν λογικό ο ήλιος τους τις ξεκούραζε αμέσως, ενώ τώρα δεν ήταν πουθενά. Κάποιος τον είχε κλέψει και όλοι ήξεραν ποιος!

«Πρέπει να μπούμε στο απαγορευμένο δάσος!» φώναξε ο Ονειρούλης.

«Λέγεται απαγορευμένο για κάποιο λόγο» του απάντησε κι ο Σίφουνας.

Όλοι συμφώνησαν με τον Ονειρούλη, η Μελωδία πέταξε ψηλά στον αέρα και τα δελφίνια μέσα στο βυθό. Ψάχνανε για ώρα μέχρι που…

«Οι ανόητοι πρέπει να ξεκουμπιστούν» φώναζε η Φρίντα. Ακουγόταν πολύ κοντά.

«Ναι, είναι μπελάς. Ο βασιλιάς δε θέλει άλλες καθυστερήσεις». Τότε πετάχτηκαν μπροστά τους και η ομάδα των δακρύων ξαφνιασμένη ούρλιαξε.

«Ναι είμαστε μπελάς, δικός σας μπελάς!» ο Σίφουνας σκούντησε τον Ονειρούλη « πάντα ήθελα να το πω αυτό».

Ξεκίνησαν να τρέχουν και ο Ονειρούλης με τις κεραίες του κάλεσε τον άνεμο μα ήταν αδύναμος. Ο ήλιος δεν ήταν εκεί για να του δίνει δύναμη, η Ονειρένια προσπάθησε και εκείνη, μάταια. Η ομάδα των δακρύων γελούσε μαζί τους, ξεκίνησαν να κάνουν λοιπόν αυτό μόνο που μπορούσαν, να τους κυνηγήσουν.

Έφτασαν στην πλατεία, η Φρίντα στάθηκε λαχανιασμένη μπροστά στο σιντριβάνι. Ο ουρανός είχε σκοτεινιάσει κι άλλο, τα ονειροπλάσματα ήταν εξαντλημένα πεσμένα γύρω τους. Ο Βασιλιάς πλησίασε κοντά τους και κοίταξε τον ουρανό.

«Φρίντα, μην κάνεις αυτό που ετοιμάζεσαι να κάνεις!» φώναξε και τότε η αλεπού άφησε χιλιάδες μικρές σπίθες να πέσουν στο βυθό. Όνειρα μαύρα και σκοτεινά εξαφανίζονταν μέσα στο σιντριβάνι. Ο Βασιλιάς πέταξε στον αέρα και χάθηκε μέσα στα σύννεφα, έπρεπε να βρει τον Εφιάλτιους. Η Ονειρένια προσπάθησε να σταματήσει τη Φρίντα πέφτοντας πάνω της, μόνο που… έπεσαν και οι δύο μέσα στην Ονειροδίνη.

Ταυτόχρονα κι η ομάδα των δακρύων και οι Ονειροπράκτορες φώναξαν. Ο Ονειρούλης προσπάθησε να βουτήξει πίσω τους μα ο Σίφουνας τον κράτησε, η Ονειροδίνη έκλεισε.

«Γιατί με σταμάτησες;!»

«ΦΡΙΝΤΑΑΑ!» ο Κόρικο προσπαθούσε να ανοίξει με το ράμφος του την Ονειροδίνη, ο Βασιλιάς δεν είχε έρθει ακόμα, τα ονειροπλάσματα πλέον κοιμούνταν, οι εφιάλτες ήταν σε όλη τη γη και η φίλη του μαζί με τον εχθρό του είχαν εξαφανιστεί. Τι μπορούσε να πάει χειρότερα;

Ο σεισμός που ακολούθησε έκανε τους Ονειροπράκτορες να ουρλιάξουν και την ομάδα των δακρύων να πέσει κάτω.

«ποιος σκέφτηκε ότι δεν μπορεί να πάει κάτι χειρότερα;» φώναξε θυμωμένος ο Σίφουνας και ο Ονειρούλης ξεφύσησε.

Την είχαν πατήσει για τα καλά και όχι μόνο οι ίδιοι αλλά όλοι τους.

 

Σου άρεσε;

Διάλεξε τα αστέρια που επιθυμείς!

Μέσος όρος 4.8 / 5. Σύνολο ψήφων: 11

Δεν υπάρχουν ψήφοι! Γίνε ο πρώτος που θα βάλει αστεράκια.

Μαριάννα Μακαριάν

Η Μαριάννα Μακαριάν ζει στον Πειραιά. Ασχολείται με τη συγγραφή από την εφηβεία της. Ξεκίνησε με μικρά στιχάκια στο γυμνάσιο και σιγά – σιγά άρχισε να γράφει μεγαλύτερα κείμενα. Πλέον γράφει το δικό της μυθιστόρημα, εφηβική λογοτεχνία του φανταστικού, όπως κι ένα κείμενό της, της ίδια κατηγορίας, έχει εκδοθεί σε ανθολογία από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές.
Έχει σπουδάσει παιδαγωγικά σε ΙΕΚ και μέσα από τη σχολή ανακάλυψε πως μπορεί να γράφει και παραμύθια. Έχει στήριξη κι αυτό είναι που την βοηθά να συνεχίσει, από τους δασκάλους στη σχολή μέχρι τον οικογενειακό και φιλικό της περίγυρο. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ο λόγος που πίστεψε πως μπορεί να το κάνει κι έτσι συνεχίζει.

error: www.grafein.gr