Μαριάννα ΜακαριάνΈχω κάνει φυλακή, ναι καλά ακούσατε και μάλιστα από μόνος μου μπήκα μέσα. Φυλακίστηκα, εγώ ο Ορντέκ Φρέι από γαλαξιακούς εγκληματίες που δεν ήξεραν καν ότι ήταν και οι ίδιοι φυλακισμένοι.
Όλα ξεκίνησαν από το γεγονός πως ο κόσμος μου εμένα ήταν υπερβολικά ήρεμος. Είχα λοιπόν μια ζωή, ήρεμη κι αυτή, γεμάτη πλούτη και φαγητό, με μια γκαρσονιέρα στον πιο ψηλό ουρανοξύστη της χώρας. Είχα πιάτο ολόκληρη την πόλη, τους οδικοσώληνες και τους πιο κοντινούς πλανήτες στον δικό μου να φωτίζουν γεμάτοι ζωή τον ουρανό.
Η τεχνολογία, στον κόσμο που φυλακίστηκα, δεν έφτανε στο ελάχιστο τη δική μας.
Εγω ήμουν ένας απλός καθηγητής διαστρονομικής γεωγραφίας, έτσι μου είχε γεννηθεί το όνειρο να ταξιδέψω σε κάθε πλανήτη που είχε γραφτεί στους χάρτες που μελετούσα καθημερινά. Όταν πλέον η ζωή μου είχε πνιγεί στην ρουτίνα και δεν είχα τίποτα να με κάνει να θέλω να σηκωθώ, αποφάσισα να βρω τρόπο να φύγω. Μου είχε γίνει, η φυγή, έμμονη ιδέα, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, να εργαστώ, να σκεφτώ κάτι πέρα από αυτό. Ο πλανήτης μου πλέον με έπνιγε, έτσι μπήκα στην διαδικασία να χτίσω το Π-67, το πρώτο διαστημικό όχημα που μπορούσε να περάσει από γαλαξία σε γαλαξία κι όχι απλά από πλανήτη σε πλανήτη. Είχα ενθουσιαστεί και είμαι ένας καθηγητής που δεν ενθουσιάζεται καθόλου εύκολα. Οι μαθητές μου με μισούν και το ξέρω, αλλά ποτέ δεν με ενδιέφερε να αρέσω, ήθελα μόνο η δουλειά μου να γίνεται σωστά.
Μπήκα στο Π-67 με προορισμό το οπουδήποτε, δεν με ένοιαζε ο τόπος , ή το πόσο καιρό θα μου έπαιρνε, αλλά το ότι τα είχα επιτέλους καταφέρει. Έφτασα στον κόκκινο πλανήτη, εκεί οι λαοί είναι φιλικοί και δεν κοιμούνται ποτέ. Επέμεναν να μην πάω στη Γη, ναι καλά ακούτε τη Γη. Πόσο επικίνδυνος θα μου πείτε μπορεί να είναι ένας τόσο μικρός πλανήτης. Έπειτα μπήκα στον πλανήτη των αιθέρων, εκεί όλα είναι καθαρά, η Αφροδίτη δεν είχε καμία σχέση με όσα έχετε και έχω δει. Και πιστέψτε με, μέσα σε όλα αυτά τα ταξίδια έχω δει πάρα πολλά. Κι εκεί με απέτρεψαν να ταξιδέψω στη Γη. Σε όποιον πλανήτη εκείνου του γαλαξία επισκέφτηκα, μου έλεγαν το ίδιο: «Μην πας στην Γη».
Όταν ρώτησα στον Κρόνο μια γερόντισσα γιατί όλοι μισούν αυτό το μέρος, μου απάντησε το εξής: «Δεν τον μισούμε, μα είναι η κόλαση των ψυχών. Για να πάμε εκεί πρέπει να έχουμε διαπράξει τεράστια εγκλήματα. Είναι η τιμωρία και η φυλακή μας. Μας σβήνουν τη μνήμη και κατεβαίνουμε εκεί ως άνθρωποι. Χωρίς τις δυνάμεις μας και όσα ξέρουμε ότι μπορούμε να κάνουμε. Δεν θυμόμαστε ποιοι είμαστε, γεννιόμαστε από την αρχή και ξεκινάμε να ζούμε μέχρι να βρούμε την αλήθεια. Μέχρι να θυμηθούμε το ποιοι είμαστε. Ήμουν εκεί στα χρόνια της πανούκλας. Μην σου τύχει. Το έγκλημα που με έστειλε εκεί δεν έχει καμία σημασία. Κανείς νοήμονας δεν ταξιδεύει οικειοθελώς σε αυτά τα μέρη. Ξέχνα την μικρέ, θα σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι κάτι άλλο από αυτό που είσαι πραγματικά, μέχρι να γίνεις για πάντα μια σκιά».
Ναι, τρόμαξα, μα έλα όμως που εμένα αυτό μου κίνησε περισσότερο την περιέργεια. Έτσι απλά μπήκα στο Π-67 και πήγα. Δεν είδα όμως φυλακή, ούτε εγκληματίες. Όχι στην αρχή τουλάχιστον. Πράσινο, νερό, λουλούδια, διάφορα ωραία φαγητά και πόλης. Ξετρελάθηκα, μαγευτικά ήθελα να δω κι αλλά. Πήγαινα κάθε μέρα αλλού. Μα σύντομα ανακάλυψα πως όντως ήταν μια φυλακή. Μόλις εγκαταστάθηκα σε μια πόλη, ήταν αδύνατον πλέον να ξεκινήσω νέα ταξίδια. Εγκλωβίστηκε όλη μου η ύπαρξη σε υλικές απολαύσεις. Σταμάτησα να επιδιώκω την υλοποίησή του ονείρου μου και προσπάθησα να μην ξεχωρίζω. Όπως κι εκείνοι, νόμιζα πως είμαι ελεύθερος, ενώ στην πραγματικότητα δεν είχα καμία πραγματική ελευθερία. Ήμουν εγκλωβισμένος στον υλικό κόσμο της γης. Χωρίς να θυμάμαι όλους εκείνους τους πλανήτες που είχα δει ή είχα σκοπό να δω, είχα σχεδόν ξεχάσει ότι δεν ήμουν απλά ένας άνθρωπος και πως μπορούσα στην πραγματικότητά να κάνω όσα θέλω χωρίς περιορισμούς.
Μα επειδή εγώ δεν είχα διαπράξει τα δικά τους εγκλήματα και ήμουν εκεί για διακοπές, ξύπνησα σύντομα. Είχα γίνει μια γκρίζα σκιά, που σε τίποτα δεν θύμιζε εμένα όπως με βλέπετε τώρα. Συνειδητοποίησα πως το όνειρό μου για ταξίδια και περιπέτειες το ρουφούσε η λήθη που έφερνε η πλαστή ελευθερία όσων έπρεπε οι φυλακισμένοι να ξεπεράσουν για να βρουν τον εαυτό τους.
Πραγματικά νόμιζα ότι θα με ρουφήξει εκείνος ο πανέμορφος πλανήτης. Ότι θα ξεχάσω κι εγώ ποιος είμαι. Έτσι έβαλα σκοπό να φύγω σύντομα με προορισμό τον επόμενο γαλαξία.
Μα κάποιοι που προσποιήθηκαν τους φίλους, ακούγοντας ότι είχα βγει από τη λήθη και θα μπορούσα να σωθώ, κερνώντας με επίγειες λιχουδιές και ποτά, που στους υπόλοιπους πλανήτες δεν είχα δοκιμάσει, με ξεγέλασαν και την επόμενη στιγμή βρέθηκα κλειδωμένος. Με ανέκριναν, με αφήναν χωρίς φαγητό, με ρωτάγανε πράγματα που δεν ήξερα να απαντήσω.
Με ρωτούσαν, αλλά δεν ήξερα ούτε κάποια επίθεση στον πλανήτη να ετοιμάζεται, ούτε για παιδιά που γίνονται πειράματα, ούτε τίποτα για χαρτογράφηση του κόσμου για μελλοντικές απειλητικές ενέργειες.
Με είχαν κλειδωμένο σε ένα σιδερένιο κλουβί, επειδή με φοβόντουσαν. Με φοβόντουσαν, ναι καλά ακούτε, οι φυλακισμένοι που δεν θυμούνται ότι ζουν σε φυλακή, έχοντας διαπράξει απίστευτα εγκλήματα για να βρεθούν στη γη, με φυλάκισαν, επειδή φοβήθηκαν ότι είμαι απειλή εγώ, επειδή μπορούσα να δω την αλήθεια και να γλιτώσω.
Το έσκασα με μεγάλη ευκολία, όταν βρήκα τον εαυτό μου πάλι. Προσπάθησα λίγο να τους βοηθήσω μα δεν πίστεψαν λέξη, δεν ήθελαν να ακούσουν.
Επισκέφτηκα κόσμους και κόσμους μετά από εκεί. Πανέμορφους κόσμους, κανένας δεν έμοιαζε με την ομορφιά της γης. Μα η ομορφιά είναι μεγάλη παγίδα. Σκέφτηκα να πάω πάλι και να προσπαθήσω να μείνω εκεί χωρίς να αφεθώ, αλλά είμαι ένας ταξιδιώτης, πρώην καθηγητής και δεν είναι στην φύση μου να μένω σε ένα μέρος κολλημένος.
Οπότε κι από εδώ θα φύγω. Υπάρχουν εκατομμύρια πλανήτες που θέλω να γνωρίσω και να γράψω τις περιπέτειες μου από αυτούς για να τους μάθουν όλοι, αυτός είναι ο σκοπός μου. Πάντα όμως θα μιλάω για εκείνον τον πανέμορφο πλανήτη, όπως μίλησα και σε εσάς εδώ, που σε κάνει να ξεχνάς ποιος είσαι μα αν το βρεις στην πορεία, αν ξυπνήσεις, θα σε κάνει να τον αγαπήσεις και ας τον αποκαλούν «Η κόλαση των πλανητών».
Σας χαιρετώ, βάζω πλώρη τον επόμενο γαλαξία, έτοιμος για νέες περιπέτειες.
Βέτα Χρυσοπούλου
