Πολλές φορές δε χρειάζεται να μιλάς, τα λένε όλα τα βλέμματα. Όπως εχθές που έπεσε πάνω του στην πόρτα του βιβλιοπωλείου. Αυτή με τα βιβλία στα χέρια, πάνω πάνω ο χειροποίητος σελιδοδείκτης, δώρο στην αγορά τους. Δεν πρόλαβε να φτάσει στο χερούλι, ο ήχος του γκλιν γκλαν υποχώρησε κι αυτός στάθηκε παράμερα. Εκείνο το γκρίζο των ματιών του την έκανε να μικρύνει μια ιδέα τo βλέμμα της και να σφίξει λίγο παραπάνω τα βιβλία. Αυτός κάτι πήγε να πει, μα δεν έβγαλε λέξη. Προσπάθησε να κοιτάξει τα μάτια της, τα τόσο οικεία, όμως κατέβασε τα δικά του στη στιγμή. Όταν τα ξανασήκωσε, αυτή είχε περάσει την πόρτα και τίναζε το κεφάλι σιγουρεύοντας το βήμα. Τον είδε μπροστά της, τότε που έφευγε για πάντα από το σπίτι, ν’ ακουμπά κάτω τη βαλίτσα, να την αγκαλιάζει σφιχτά στη γωνία με τα βιβλία. Η μάνα της να κοιτά κι αυτός να ψιθυρίζει: «τα λέμε, μικρή μου πριγκίπισσα».
Τα είπανε δεκαπέντε χρόνια μετά, μπροστά στην πόρτα ενός βιβλιοπωλείου με μια αγκαλιά βιβλία κι έναν χειροποίητο σελιδοδείκτη.