Στην καθιερωμένη Σαββατιάτικη βόλτα - ΓΡΑΦΕΙΝ
ΓΡΑΦΕΙΝ

Στην καθιερωμένη Σαββατιάτικη βόλτα

Απ’ το πρωί βγήκε ένας δειλός ήλιος που κυλούσε ανάμεσα σε κάτι μολυβιά σύννεφα, που καθώς φαίνεται ξεκίνησαν απ’ τα παράλια του νησιού, με προορισμό τη βόρεια πλευρά. Ένα τρυγόνι γαντζώθηκε στην απλώστρα με τα ρούχα του δεύτερου ορόφου της πολυκατοικίας μας. Σίγουρα δεν ήταν μέρα για μπουγάδα, αλλά τι να πεις σαν άλλος πνίγεται στη δουλειά. Ποιος ξέρει για πόση ώρα ακόμη θα χάζευα τη πράσινη πετσέτα, που ’παιρνε χίλια δυο σχήματα στα παιχνιδίσματα του αέρα, αν δεν με συνέφερε το σφύριγμα της τσαγιέρας.

Τελειώνοντας το τσάι μέντας, τυλίχτηκα το ποντικί παλτό μου και πήρα το δρόμο κατά την παλιά μεριά του Στροβόλου, προς το ζαχαροπλαστείο. Πέρασα απ’ το σπίτι και εργαστήρι ενός μπογιατζή και φυσικά απ΄ τη διάσημη, πλην κλειστή εδώ και χρόνια, ταβέρνα. Δυστύχημα μεγάλο, οι κόποι τόσον χρόνων να εξανεμίζονται στο γύρισμα μιας ρουλέτας. Πόσοι και πόσοι δεν σαγηνεύτηκαν απ’ της τύχης το μειδίαμα.

Σε χειρότερη μοίρα όμως έπεσε ’κείνο το λεηλατημένο απ΄ τον χρόνο αρχοντόσπιτο μέσα στο στενό του Άη Γιώργη. Εκκωφαντική σιωπή. Άδεια δωμάτια, ετοιμόρροπα παραθύρια, σκεπή δίχως κεραμίδια˙ δίχως ελπίδα. Ωσπότε ο Άργος θα μας καρτερά με πετρωμένα μάτια; Τα χείλη σκάσανε απ’ τη δίψα, τα χέρια πια κοπήκανε κρατώντας τη φωτογραφία˙ εξαϋλώθηκαν των βοτάνων τα ζωηρά αρώματα και οι χρυσοί καρποί θάμπωσαν. Ζαλισμένη απ’ τη μούχλα των σκέψεων, και όχι τόσο απ’ το φαημένο τοίχο από υγρασία, βγήκα στο Δημοτικό σχολείο, στην οδό Λόρδου Βύρωνα.

Τα παιδιά στους τοίχους ζωγράφισαν μαργαρίτες, χαρούμενα πουλιά κι έναν μουσταρδί ήλιο στης αυλής το πάτωμα. Ευτυχώς η Χειμωνοκρατιά δεν έπνιξε τα Καλοκαίρια μας. Ευτυχώς, ακόμη παίζουμε κρυφτό, κουτσό, κυνηγητό και καθισμένοι στα σκαλιά, πλάι, πλάι πλάθουμε μικρά αθώα μυστικά. Ακόμη θυμάμαι στην τρίτη δημοτικού το «σοβαρό» μυστικό της Έλενας, το σκίρτημα του Στέφανου που ένιωσε, στην τρίτη λυκείου, στο φιλί που του ‘δωσε η Στέλλα.

Η Στέλλα που ρίζωσε τελικά στην Αγγλία. Σαν και τον περιπτερά απέναντι, μοχθεί για μια καλύτερη μέρα˙ μα πάντα σε μια ξένη χώρα. Κι όμως ο ιδιοκτήτης του περίπτερου δεν έχει καιρό που εγκαταστάθηκε στη γειτονιά μας. Μοιάζει καλόβολος, έστω κι αν μουρμουρά τις τιμές μέσα απ’ τα δόντια. Κείνο το πρωϊνό τακτοποιούσε νευρικά τη σωρό από περιοδικά που παρέλαβε, μα καθώς παρατηρούσα τα γρατσουνισμένα του χέρια, τινάχτηκα απ’ τον ήχο μιας παλλόμενης χορδής. Αναμφίβολα, απ’ ακριβώς επάνω ερχότανε η μελωδία. Στρέφοντας λοιπόν το βλέμμα, εκπλάγηκα σαν είδα γυναικεία δάκτυλα να πιέζουν με πάθος τι χορδές ενός μπαγλαμά. Ευθύς στο νου ξανάπλασα τα αμούστακα παλικάρια, των μαυρόασπρων ταινιών, που δοκίμαζαν την πρώτη τους περιπέτεια σε κάτι κακόφημα σπίτια, μα στο τέλος κτίζανε ένα τσαρδί για κείνες τις ψυχές που δεν πουλήθηκαν για τα φράγκα μιας βραδιάς. Απ’ αυτούς τους αλλοτινούς καιρούς αναβλύζει μια γλυκόπικρη νοσταλγία. Πέτρινα χρόνια μα με μπέσα. Οι άνθρωποι δεν τυραννούσαν τη μέρα με ανούσιους αναστεναγμούς και απαιτητικά καπρίτσια. Δεν ήταν τόσο ερωτευμένοι με τη μοναξιά, δεν κάναν κύκλο γύρω απ’ τα ίδια, σαν τα χρυσόψαρα μες τη γυάλα, δεν εκμαυλιζότανε η Καρδιά τους τόσο εύκολα από… ανατρίχιασα στη λάμψη της αστραπής και γοργά έτρεξα προς του πολιτιστικού κέντρου την καφετέρια. Ίσα, ίσα που πρόλαβα. Αποσβολωμένη πια, πίσω απ’ το παράθυρο, κοίταζα τα ανεμοδαρμένα φοινικόδεντρα. Ναι, η Φύση δε χαρίζεται σε κανέναν και σε τίποτα είπα και πέσαν οι πρώτες ψιχάλες.  Καληνύχτα.

Σου άρεσε;

Διάλεξε τα αστέρια που επιθυμείς!

Μέσος όρος 4.5 / 5. Σύνολο ψήφων: 8

Δεν υπάρχουν ψήφοι! Γίνε ο πρώτος που θα βάλει αστεράκια.

Κωνσταντίνα Μυλωνά

Η Κωνσταντίνα Μυλωνά γεννήθηκε στις 28 Νοεμβρίου του 1992 στην Κωνστάντα της Ρουμανίας και μεγάλωσε στην Κύπρο. Σπούδασε Ανθρώπινη Βιολογία στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας. Είναι ενεργό μέλος της Sci-co Cyprus (μη κυβερνιτικός οργανισμός, με στόχο την επικοινωνία της επιστήμης) παράλληλα διδάσκει βιολογία σε μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου, μάλιστα επί δύο συναπτά έτη, ήταν μέλος στο Science for kids του TALENTO Sports Academy.

error: www.grafein.gr