Είμαι ο Τάκης ο Ποντικάκης. Ζω σ’ ένα χωριό έξω απ’ τη Θεσσαλονίκη, ιδιαίτερο και μοναδικό. Μία μελωδική, πολύχρωμη λιλιπούτεια πολιτεία στην οποία κατοικούν μόνο παιδιά. Τα παιδιά αυτά δεν έχουν γονείς. Όλα μαζί είναι μία χουχουλιάρικη αγκαλιά, μία τρυφερή οικογένεια. Κάθε Χριστούγεννα οι φωνούλες και τα τραγούδια τους αγγίζουν τον ουρανό και τον στολίζουν με τρόπο μαγικό. Φτιάχνουν γλυκά, ζωγραφιές, κατασκευές και ανοίγουν την πύλη του χωριού στους μεγάλους να τα θαυμάσουν και να τ’ αγοράσουν.
Το πρωί καθώς γυρνούσα μ’ ένα τυράκι απ’ την κουζίνα έπεσε το μάτι μου στον διευθυντή μας. Ήταν ανήσυχος και λυπημένος. Φέτος τα Χριστούγεννα ένας γίγαντας, που λέγεται ιός θα κρατήσει κλειστή την πύλη του χωριού μας. Τα παιδιά κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς τρόφιμα και θέρμανση. Γι’ αυτό αποφάσισα να στείλω με τα ποντικογράμματά μου δύο γραμμές στον ‘Αι-Βασίλη: «Σε ποντικοθερμοπαρακαλώ, μην ξεχάσεις το χωριό μας! Μην ξεχάσεις τα παιδιά του κόσμου όλου. Γιατί τι θα απογίνουμε χωρίς παιδιά;»