Σωτηρία ΣεμερτζίδουΠροσπάθησε να ξεκουράσει τα μάτια της κοιτώντας προς το παράθυρο. Από το πρωί δούλευε πάνω στον υπολογιστή. Έκλεισε με αποφασιστικότητα το Lap-top. Άφησε το ποντίκι, σηκώθηκε από το κλασικό καρυδί γραφείο της. Το είχε φέρει ένα χρόνο πριν από το πατρικό της· έπρεπε πλέον να εργάζεται από το σπίτι…
Χρειαζόταν οπωσδήποτε ένα δεκάλεπτο διάλειμμα και βιταμίνη C. Μόλις χθες είχε αγοράσει από τη λαϊκή μυρωδάτα πορτοκάλια.
“Ένας Χρόνος Πανδημία: Το Εμβόλιο Ελπίδα ή Απειλή;” με μαύρα μεγάλα Bold γράμματα ήταν ο τίτλος της χθεσινής εφημερίδας, που δεν είχε προλάβει να διαβάσει.
Βιαστικά την είχε ακουμπήσει στον κατάλευκο μαρμάρινο πάγκο της κουζίνας κοντά στα φρέσκα πορτοκάλια. Τώρα προκαλούσε τη μνήμη της και τη γύριζε πολλά χρόνια πίσω. Μικρό κορίτσι εννέα ετών είχε πάει με τη μητέρα της στο Παίδων για το εμβόλιό της.
Η ανησυχία και ο προβληματισμός στο βλέμμα του ταξιτζή, που θα τις γύριζε πίσω στο σπίτι, έγινε με μιας εικόνα στα μάτια της .
Ξανάρθαν στη μνήμη της τα λόγια του.
– Καλά κάνατε και εμβολιάσατε την κόρη σας, μανδάμ. Είχε πει στη μητέρα της.
– Στο Τσακ σώσαμε ένα παιδάκι από διφθερίτη, είναι επικίνδυνες αρρώστιες αυτές.
Δύο ώρες έκανα το δρομολόγιο Πάτρα -Αθήνα. Οι επιστήμονες στην Πάτρα δεν μπορέσανε να τον εβοηθήσουνε τον κακομοίρη τον πατέρα. Μίλαγε σχεδόν σ΄ ολόκληρη τη διαδρομή.
Ξανάκουγε τα λόγια του, ξανάνιωσε το σφίξιμο στο στομάχι κι εκείνο το ρίγος που είχε προκαλέσει ο τρόμος για την αρρώστια.
«Μην ανησυχείς είσαι εμβολιασμένη», ήταν τα λόγια της μητέρας της.
Σήμερα 40 χρόνια μετά διαβάζοντας τον τίτλο της εφημερίδας ένιωσε το ίδιο ρίγος στο κορμί της.
«Ένας Χρόνος Πανδημία: Το Εμβόλιο Ελπίδα ή Απειλή;»
Εμμανουέλα Τοπάλη
Άντζελα Γεωργοτά
