Ευγενία ΓκιόκαΟι παππούδες και οι γιαγιάδες, είναι πάουερ, δύναμη, σα να λέμε. Μεγάλο ατού να έχεις παππού ή γιαγιά, που να μπαινοβγαίνει στο σπίτι σου. Δε σου αρέσει το φαγητό που σου έφτιαξε η μάνα σου, η γιαγιά το έχει καταλάβει και ετοιμάζει ήδη πατατούλες με αυγά. Έχεις νεύρα από το σχολείο, επειδή μάλωσες με τον κολλητό σου, η γιαγιά είναι εκεί για να σ’ ακούσει και να φάει και καμιά ξανάστροφη τσιμπιά, έτσι για χαλάρωμα. Βαριέσαι να μάθεις την ορθογραφία, “δεν πειράζει πουλάκι μου, λέει, εσύ να είσαι καλά”
Το σπάσιμο όμως με τους παππούδες, και γενικά με τους μεγάλους, είναι που νομίζουν πως τα ξέρουν όλα. Ρωτάς, ας πούμε εσύ, με όλη την παιδική σου αθωότητα, “και πότε πήγες σχολείο παππού, και πώς έμαθες γράμματα, αφού όταν ήσουνα μικρός είχε πόλεμο;” Και εκείνος με τον τσαμπουκά του παντογνώστη, -ότι στη βγήκε πάλι- σε αποστομώνει, “γι’ αυτό υπήρχαν τα κρυφά σχολειά τότε”, σου λέει. Και τί να πεις; μήπως και να σκεφτείς κάτι, θα σε αφήσει να έχεις την τελευταία κουβέντα; Ότι και να κάνεις, είσαι χαμένος.
Τσάμπα τρως τα νύχια σου και σε τρέχει κι η μάνα σου στους γιατρούς. Κι ακούς εκείνα τα επιστημονικά, του τύπου, του λείπει ασβέστιο του παιδιού…
Το βλέπεις, πρέπει να κάτσεις να σου πει για χιλιοστή φορά, ξανά, το παραμύθι του γλάρου με τα λευκά φτερά και του κότσυφα με τα μαύρα φτερά και τις κόκκινες κάλτσες. Κι άσε που μπερδεύει και τα ονόματά τους. Κι αν ήταν μόνο τα ονόματά τους, δηλαδή, λίγο το κακό. Μερικές φορές είναι σα να σου διαβάζει άλλο παραμύθι.
Από όταν ξεκινάνε τα ορίτζιναλ γεράματα στους παππούδες, τα έχεις αυτά. Άσε που σταματάνε και τα τρεξίματα και τα κυνηγητά. Αν δεν έχεις μάθει ποδήλατο ως τότε, έχασες, δεν μπορεί να σε βοηθήσει. Μετά έχεις να αντιμετωπίσεις και τα γυαλιά πρεσβυωπίας και το κυνήγι του χαμένου θησαυρού.
“Ηλία, μήπως είδες πουθενά τα γυαλιά μου;” Τί σιχαμερή ερώτηση, κι αναρωτιέσαι διαρκώς, μπας και σου κάνει πλάκα. Γιατί πώς αλλιώς; Τα γυαλιά να είναι φάτσα κάρτα, πάνω στο τραπέζι, κι ο παππούς να ορκίζεται πως κάποιος του τα πήρε.
Αν δεν υποστείς όμως τα μαρτύρια τούτα, μπορεί να χάσεις την έξοδο στις κούνιες ή το σερφάρισμα στο κινητό, -και κανείς άλλος δε σε αφήνει να παίζεις με το κινητό του πια-.
Κι έχεις και τον μπαμπά, να λέει πως ο παππούς έχει Αλτσχάιμερ, και από τα λιγοστά πράγματα που του έχουν απομείνει στο μυαλό είναι αυτό το παραμύθι, και του κάνει καλό να το λέει.
Και σιγά – σιγά μεγαλώνεις και εσύ. Και αρχίζεις την επανάστασή σου. “Μπορώ και μόνος μου να διαβάζω παππού”. Αλλά πού τέτοια τύχη; να σε αφήσει ήσυχο. Με το άκουσμα και μόνο, ότι αρνείσαι τη θεϊκή αφήγησή του, με όση μαλαγανιά ξεπατίκωσε, από την καταφερτζού γιαγιά σου, σε χειραγωγεί με το γάντι: “τόσα χρόνια που σου διάβαζα… τώρα μεγάλωσες… δε με έχεις ανάγκη πια”
“Μου διάβαζες; ξέρεις πόσα χρόνια τώρα γνωρίζω ότι κρατούσες το βιβλίο ανάποδα;” Και σου έρχεται στο νου, η γιαγιά, που σου τα σφύριζε όλα του τα ανδραγαθήματα.
Κι αφού τόλμησες αυτή την αποκάλυψη του αιώνα, λες, ξεμπέρδεψα. Τέρμα πια ο γλάρος κι ο κότσυφας. Όμως αφού είναι για το καλό του παππού να λέει το παραμύθι, συμβιβάζεσαι για μια τελευταία ανάγνωση. Κάθεσαι με το πιο γλυκό σου χαμόγελο στα χείλη, απέναντί του, και περιμένεις να αρχίσει. Το σχέδιο όμως το έχεις μελετήσει καλά από τα πριν. Με το που κάνει να πιάσει το βιβλίο, θα προσφερθείς να του το δώσεις. Πώς; σίγουρα ανάποδα, να βεβαιωθείς ότι δε βλέπει. Κι όταν κάνει να διακόψει για τον καμπινέ, … γιατί δε μπορεί να το βγάλει όλο μεμιάς, θα πάρεις το μπλε ανεξίτηλο, φωσφοριζέ μαρκαδόρο σου και θα ζωγραφίσεις στην τρίτη σελίδα, που έχει ένα κοτσύφι. Κι αντί για μαύρα, θα το κάνεις να έχει μπλε φτερά. Και μετά στη σελίδα είκοσι οκτώ, την τελευταία, πάλι τα ίδια. Κι αφού τελειώσει την ανάγνωση, θα πάρεις το βιβλίο στα χέρια σου και τάχα θα το ξεφυλλίζεις. Κι όταν φτάσεις στην τελευταία σελίδα, θα φωνάξεις όλο θυμό: Κρόουθερ Κίτι είσαι μεγάλος μπαγαπόντης, ακούς …μαύρος κότσυφας… Παππού κοίτα, ένα κοτσύφι με μπλε φτερά. Κρόουθερ Κίτι, μόλις έχασες δύο σημαντικούς λάτρεις του έργου σου.
Μαρία Καραντώνα
