Μαρία ΓώγογλουΜε το Θανάση δεν ήμασταν ποτέ συμμαθητές στο σχολείο. Παρακολουθούσαμε, όμως, μαζί μαθήματα Αγγλικών και Γερμανικών. Σε κάποια φάση βρεθήκαμε να παρακολουθούμε θεωρία της μουσικής στο ίδιο τμήμα.
Ήταν άριστος μαθητής. Μελετούσε συστηματικά. Ύψωνε τον δείκτη του δεξιού χεριού ικετευτικά για να απαντήσει στις ερωτήσεις των καθηγητών. Μερικές φορές τον κουνούσε πέρα δώθε με ανυπομονησία. Στη συντριπτική πλειοψηφία των ερωτήσεων απαντούσε αργά, μεθοδικά και με σαφήνεια.
Δεν ήταν, όμως, ο μόνος σπασίκλας. Το χαρακτηριστικό του που έκανε τη διαφορά ήταν η ικανότητα να μαθαίνει τους βαθμούς όλων μετά από κάθε διαγώνισμα, τεστ ή ορθογραφία. Δεν τον ένοιαζε αν ήταν συμμαθητές ή όχι, ούτε καν αν ήταν συνομήλικος με το άτομο που είχε απέναντί του. Ήταν τόσο αποτελεσματικός που συγκέντρωνε μέχρι και στατιστικά και έκανε συγκρίσεις. Όλοι ήξεραν ότι οι πληροφορίες του για τις βαθμολογίες μας ήταν πιο εμπεριστατωμένες από την εντύπωση που είχε σχηματίσει ο καθένας μας για τις ίδιες του τις μαθητικές επιδόσεις.
«Πόσο πήρες;», μας ρωτούσε έναν έναν μόλις βγαίναμε απ’ την τάξη, αφού είχε ανακοινωθεί κάποια βαθμολογία. Ήταν εξαιρετικός στο να φέρνει τη συζήτηση στο επίμαχο θέμα ακόμα κι όταν κάτι άσχετο συζητιόταν. Κανείς δε μπορούσε να τον αποφύγει. Δεν υπήρχε νόημα δηλαδή, γιατί ακόμα κι αν τον απέφευγε, ο Θανάσης θα επανεμφανιζόταν σε λίγη ώρα εκεί που παίζαμε μπάσκετ ή τρώγαμε παγωτό και θα έπιανε την κουβέντα με την ερώτηση έτοιμη να τεθεί. Το δευτερόλεπτο που καταλάβαινε πως απομακρυνόμασταν από τη σκέψη του τεστ με γνήσια ανεμελιά, έβρισκε χώρο να ρίξει τα δίχτυα του.
Σημείωνε άραγε αργότερα σε χαρτί τους βαθμούς που του λέγαμε; Ποια η πρακτική χρησιμότητα αυτής της συνήθειας; Μια φορά μόνο δοκίμασα να τον ρωτήσω.
«Εσένα τι σε νοιάζει;», του είπα αφού μου είχε θέσει το κλασικό ερώτημα.
«Ε να, θέλω να ξέρω», είπε γυρνώντας να κοιτάξει αλλού προφανώς συνειδητοποιώντας ότι τη συγκεκριμένη στιγμή δε θα κατάφερνε να συλλέξει την πληροφορία που ήθελε, η λαιμαργία για την κατάκτηση της οποίας τον βασάνιζε ανελέητα. Απομακρύνθηκα για να ξεκλειδώσω το ποδήλατό μου.
Στο Λύκειο άλλαξαν τα πράγματα. Ακούστηκε ότι τον είχε συνεπάρει μια κοπέλα, την οποία προσπαθούσε διακαώς να γοητεύσει. Είχαμε τελειώσει ως τότε με τη συλλογή πιστοποιητικών σε Αγγλικά και Γερμανικά, οπότε δεν τον έβλεπα πια, κι έτσι δεν ήξερα αν συνέχιζε τη δική του συλλογή με βαθμολογίες των συμμαθητών και άλλων γνωστών του. Σκέφτηκα ότι η προσπάθεια να κεντρίσει το ενδιαφέρον αυτής της κοπέλας και η ίδια η σχέση τους, αν τελικά προέκυπτε, ίσως τον βοηθούσε να απαλλαγεί από μια τόσο γελοία συνήθεια. Χαθήκαμε, όμως, εντελώς και δεν έχω ιδέα ποια ήταν η κατάληξη αυτής της ιστορίας.
Τον ξαναείδα στη Θεσσαλονίκη μετά από χρόνια, στη στάση Φάληρο, την ώρα που περιμέναμε και οι δυο το 31. Εκείνος θα το έπαιρνε από την απεναντινή στάση. Είχε αφήσει τα μαλλιά του να μακρύνουν και φορούσε ένα γκρι μπλουζάκι με το λογότυπο μιας μέταλ μπάντας.
«Αγγλική φιλολογία, τελικά, ε;», μου είπε. «Νομική δεν κατάφερες να μπεις»
Ευτυχώς εκείνη τη στιγμή έφτανε μόλις το λεωφορείο. Χαιρέτησα βιαστικά το Θανάση. Δεν είχαμε προλάβει να ανταλλάξουμε τηλέφωνα ούτε σόσιαλ μίντια. Δεν τον ξανασυνάντησα έκτοτε και πλέον δεν ενδιαφέρομαι να μάθω τι κάνει. Δεν έχω, ούτως ή άλλως, καμία αμφιβολία ότι η συλλογή στατιστικών που με προσήλωση συγκέντρωνε πάντα εμπλουτίζεται ακόμη. Ποιος ξέρει σε ποιους άλλους τομείς έχει επεκταθεί ή τι είδους στόχους ο ίδιος υπολογίζει ότι θα πετύχει με τη συνέχισή της;
Έλενα Μουρατίδου
Κωνσταντίνος Μπασούρης
