Δημήτρης ΦωτόπουλοςΉταν ένα καθημερινό μεσημέρι. Σκέφτηκα να πάω μία βόλτα. Ετοιμάστηκα και ξεκίνησα για το νεκροταφείο, παράξενη επιλογή θα σκέφτεστε, αλλά πάντα ένιωθα μία οικειότητα και γαλήνη σ’ αυτό το μέρος. Πιθανότατα να μου παρείχε παρηγοριά γιατί μου υπενθύμιζε πως όλοι καταλήγουμε στο ίδιο μέρος. Αγαπητοί, μισητοί, πλούσιοι, φτωχοί, όμορφοι, άσχημοι, έξυπνοι, χαζοί… όλοι κάτω απ’ το χώμα, σαπίζοντας αιώνια. Κάθισα στο παγκάκι στην άκρη του νεκροταφείου και άναψα με δυσκολία το τσιγάρο μου λόγω του αέρα. Ύστερα ακούμπησα το κεφάλι μου πάνω στον τοίχο και κοιτούσα τον ουρανό. Ο ήλιος ήταν έντονος και ο ουρανός δεν είχε ούτε ένα σύννεφο. Η μυρωδιά των σταφυλιών από το διπλανό αμπέλι ήταν πολύ δυνατή και τα πουλιά δεν σταματούσαν να κελαηδάν.
Καθώς κατέβασα το κεφάλι μου είδα ένα σμήνος μαυροφορεμένων ανθρώπων. Τελούσαν μία κηδεία. Το είχα ξεχάσει τελείως πως είχε πεθάνει ο μπάρμπα-Κώστας τις προάλλες. Αυτός είχε το καφενείο στο τέλος του χωριού. Αυτοκτόνησε, είχε βλέπετε ακουστεί πως είχε χρέη, τζόγος και τα λοιπά. Ηλίθιο αν θέλετε την γνώμη μου, η ζωή είναι πολύ μικρή για να αυτοκτονήσεις, τόσο μικρή που εάν δεν κάνεις ένα διάλειμμα να δεις πού έχεις φτάσει, μπορεί και να την χάσεις χωρίς να το πάρεις χαμπάρι. Η γυναίκα του στεκόταν δίπλα από τον παπά ακίνητη και μ’ ένα βλέμμα που ήταν γεμάτο από μεικτά συναισθήματα. Θλίψη, μιζέρια, θυμό και απογοήτευση θα έλεγα. Ούτε μία λέξη δεν είπε σε όλη τη διάρκεια. Δεν την αδικώ, τα λόγια είναι υπερεκτιμημένα και πολύ περιττά, μόνο κακό μπορούν να κάνουν.
Άρχισαν να περνάν από το μυαλό μου πολλές σκέψεις, περί θανάτου και ζωής. Άραγε τι είναι ο θάνατος, το νόημά του; Πεθαίνει το σώμα μας, η ταυτότητά μας, είναι το μόνο που μένει οι πράξεις μας και οι εντυπώσεις που αφήσαμε; Είναι το τέλος των πάντων; Ως άγνωστο και μη αντιληπτό θέμα το προσπέρασα. Ασχολήθηκα με τη ζωή, αφού άκουσα μία θεία να φωνάζει κλαίγοντας πως γεννηθήκαμε για να πεθάνουμε. Τι χαζό, προφανώς και γεννηθήκαμε για να ζήσουμε, αλλά τι νόημα θα είχε η ζωή χωρίς τελειωμό, χωρίς τον θάνατο.
Βλέπετε η ζωή είναι πολύ μικρή. Σπαταλάμε τόσο πολύ χρόνο ιδρώνοντας για μικρά πράγματα, ανησυχώντας, γεμάτοι παράπονα, κουτσομπολεύοντας, συγκρίνοντας, ευχόμαστε, θέλουμε και περιμένουμε για κάτι καλύτερο απ’ αυτό που έχουμε. Αντί να είμαστε συγκεντρωμένοι στα καλά που μας περιτριγυρίζουν καθημερινά. Ας ζήσουμε τη ζωή μας πριν να είναι πολύ αργά, ας δούμε το κάθε ξημέρωμα ως δώρο και ας περάσουμε την κάθε μας μέρα όπως εμείς θέλουμε. Γιατί στο τέλος εμείς είμαστε το μοναδικό εμπόδιο για την ευτυχία μας και κανένας άλλος.
Ηλίας Φιλιππίδης
Σοφία Τσιούρβα
