Πάντα είχε το ποδήλατο σαν μέσο διαφυγής από την πραγματικότητα. Από τις δύσκολες καταστάσεις που αντιμετώπιζε κατά καιρούς. Το έβλεπε συνήθως σαν ένα μέσο προς την ελευθερία, προς την αποφυγή γρήγορων αποφάσεων. Πάνω στο ποδήλατό της σκεφτόταν πιο καθαρά, πιο νηφάλια και έπαιρνε πάντα τις σωστές αποφάσεις.
Όταν ξεκίνησε να μάθει ποδήλατο παρασυρόμενη από τα παιδιά του χωριού που έφευγαν και ήθελε να τα ακολουθήσει, ήταν 12 χρονών. Φυσικά και πάντα με την προτροπή της μάνας της. Πάντα αν και τα χρόνια ήταν πιο μίζερα και συγκρατημένα, η μάνα της την παρότρυνε για το καλύτερο: «Να σπουδάσεις, να είσαι ανεξάρτητη, να δουλεύεις, να έχεις τον μισθό σου, να μαθαίνεις καινούρια πράγματα», ήταν πάντα τα λόγια της.
Έτσι και με το ποδήλατο προσέλαβε η μάνα της τον ξάδερφό της. Έγιναν τα κατάλληλα μαθήματα, δόθηκαν οι κατευθυντήριες οδηγίες και σε τρεις μέρες αποκτήθηκε το εισιτήριο για την ελευθερία.
Πόσα και πόσα δεν έχει ακούσει αυτή η σέλα, πόσα δάκρυα έχει δεχτεί αυτό το τιμόνι. Όταν ήταν στην εφηβεία, μ’ αυτό έφευγε σε βουνά και χωράφια για να σκεφτεί τα πρώτα ερωτικά καρδιοχτύπια.
Στο σχολείο όταν τα πράγματα σκούραιναν με βαθμούς και διαγωνίσματα, το ποδηλατάκι της της έδινε τη φρεσκάδα της σκέψης και της ορθής αντιμετώπισης.
Πάνω σ ΄αυτό δεν έκανε την επιλογή της που θα καθόριζε την μετέπειτα ζωή της; Για το αν θα πήγαινε να σπουδάσει σε ξένη πόλη ή θα έμεινε στην μικρή της επαρχιακή πόλη να δουλέψει σε δημόσια υπηρεσία; Αυτή και αν ήταν δύσκολη απόφαση αλλά με δύο μέρες βόλτα στον καθαρό αέρα ξεκαθάρισαν όλα μέσα της και το ποδηλατάκι της την βοήθησε πάλι.
Γιατί με αυτό δεν πήρε την μεγάλη απόφαση να δέσει την ζωή της με τον άντρα και μετέπειτα πατέρα των παιδιών της; Κάπου όμως μετά, με την δουλειά, με τον γάμο και με τα παιδιά δεν έβρισκε χρόνο για να κάνει τα μικρά της ταξιδάκια με το ποδηλατάκι της και να ξεφεύγει ο νους της σε ωραία νηφάλια μονοπάτια, γεμάτα όνειρα και μπλε συννεφάκια.
Λίγο της ξανάρθε πάλι η αίσθηση της ελευθερίας του όταν έβλεπε τα παιδιά της να μαθαίνουν ποδήλατο, αλλά πού χρόνο τότε για τέτοιες πολυτέλειες.
Ώσπου φέτος στο χωριό αφού τα παιδιά φύγανε για σπουδές και ελάφρυνε η κατάσταση, ανακάλυψε το ποδήλατό της στην αποθήκη άθικτο να την περιμένει να ζήσουν και άλλες περιπέτειες, να ακούσει και άλλες ιστορίες, να συντροφεύσει κι άλλα όνειρα.
Ευτυχώς, κράτησε πολύ καλά τα μυστικά τους όλα αυτά τα χρόνια και πιστεύει ότι αξίζει να το εμπιστευτεί για άλλη μια φορά.